Το κρεμμύδι εντοπίστηκε την Εποχή του Χαλκού και λατρευόταν από τους Αρχαίους Αιγύπτιους. Τα κρεμμύδια τρίβονταν στους μύες των Ρωμαίων μονομάχων, με αυτά πλήρωναν ενοίκιο τον Μεσαίωνα και τελικά σήμερα τα τηγανίζουμε, τα καραμελώνουμε, τα κάνουμε τουρσί, τα ψήνουμε και γενικά τα απολαμβάνουμε.

Πολλοί από εμάς ξεσπάμε σε κλάματα όταν κόβουμε ένα. Είναι το τίμημα που πληρώνουμε για την απόλαυση του κρεμμυδιού. Όταν κόβετε ένα κρεμμύδι, τα σπασμένα κύτταρά του απελευθερώνουν ένζυμα αλλινάσης και σουλφοξείδια αμινοξέων. Το πρώτο διασπά το δεύτερο σε σουλφενικά οξέα.

Τα σουλφενικά οξέα, αναδιατάσσονται αυθόρμητα σε θειοσουλφινικά, τα οποία παράγουν μια πικάντικη οσμή και μας φέρνουν τα δάκρυα. Τα οξέα μετατρέπονται επίσης από το ένζυμο LF-συνθάση σε ένα αέριο που ονομάζεται συν-προπανοθειακό-S-οξείδιο, επίσης γνωστό ως δακρυϊκός παράγοντας (ή παράγοντας κλάματος).

Το συν-προπαναιθικό-S-οξείδιο κινείται στον αέρα και φτάνει στα μάτια μας. Το πρώτο μέρος του ματιού που συναντά, ο κερατοειδής, κατοικείται από αυτόνομες ίνες που οδηγούν στους δακρυϊκούς αδένες. Όταν ανιχνεύεται συν-προπαναιθιακό-S-οξείδιο, όλες οι ίνες στον κερατοειδή αρχίζουν να πυροδοτούνται και λένε στους δακρυϊκούς αδένες να ξεπλύνουν το ερέθισμα.

Τότε τα μάτια μας αρχίζουν αυτόματα να ανοιγοκλείνουν και να παράγουν δάκρυα, τα οποία ξεπλένουν το οξείδιο. Φυσικά, η αντίδρασή μας στο κάψιμο των ματιών είναι συχνά να τα τρίβουμε, κάτι που κάνει τα πράγματα χειρότερα αφού τα χέρια μας έχουν επίσης κάποιο συν-προπαναιθικό-S-οξείδιο πάνω τους.

Χρειάζονται μόνο περίπου 30 δευτερόλεπτα για να αρχίσετε να κλαίτε αφού κόψετε ένα κρεμμύδι. Αυτός είναι και ο χρόνος που χρειάζεται για να κορυφωθεί ο σχηματισμός συν-προπαναιθικού-S-οξειδίου.