Είναι 1927. Χαμένη στις σκέψεις της, η 19χρονη Lee Miller περπατά σε έναν γεμάτο δρόμο στο Μανχάταν. Είναι απίστευτα όμορφη: ξανθά μαλλιά, χείλη βαμμένα κόκκινα, λεπτή σιλουέτα, ντυμένη με την τελευταία μόδα από το Παρίσι.

 Βγήκε από το πεζοδρόμιο χωρίς να παρατηρήσει ένα αυτοκίνητο που τρέχει προς το μέρος της. Την τελευταία στιγμή, ένας άντρας τη σπρώχνει για να τη σώσει. Αποδεικνύεται ότι δεν είναι άλλος από τον εκδότη Condé Nast, και μόλις βλέπει τη γυναίκα που έχει σώσει, αποφασίζει ότι πρέπει να γίνει μοντέλο για το περιοδικό του. Λίγους μήνες αργότερα, το πρόσωπο της Lee Miller, ζωγραφισμένο από τον Georges Lepape με φόντο τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης, είναι στο εξώφυλλο της Vogue.

Αυτό το εξώφυλλο ξεκίνησε την καριέρα της Lee Miller στο μόντελινγκ. Μέσα σε λίγους μήνες έγινε μέρος της κοινωνικής σκηνής της Νέας Υόρκης, έχοντας επαφή με ανθρώπους όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Τζορτζ Γκέρσουιν και οι Βάντερμπιλτς. Μεγάλοι της μόδας, όπως ο φωτογράφος Edward Steichen, την έντυσαν με Lanvin και Lelong, με μαργαριτάρια και την τύλιξαν με βελούδο. Σε μια φωτογραφία ποζάρει με ένα βραδινό φόρεμα Chanel καλυμμένο με γεωμετρικά στολίδια, με το σώμα της να μοιάζει με ένα ένδοξο κτίριο art-deco. Την καταδίωξαν πολλοί μνηστήρες. Ένας κατασκευαστής γυαλικών έφτιαξε ακόμη και ένα μπουκάλι σαμπάνιας στο σχήμα του στήθους της. Ήταν όλα πολύ λαμπερά, αλλά, για την Lee, όχι απόλυτα ικανοποιητικά. Αργότερα, όταν θυμόταν τα χρόνια της Νέας Υόρκης, είχε πει: «Έμοιαζα με άγγελο, αλλά μέσα μου αισθανόμουν άσχημα».

Αυτή η αντίφαση, που προέρχεται από μια τραυματική παιδική ηλικία, κατά την οποία βιάστηκε σε ηλικία επτά ετών και υποβλήθηκε σε γuμνές συνεδρίες μόντελινγκ με τον ερασιτέχνη-φωτογράφο πατέρα της από την ηλικία των οκτώ, θα την ταλαιπωρούσε σε όλη της την ενήλικη ζωή και θα την προκαλούσε να προσπαθεί συνεχώς να επανεφεύρει τον εαυτό της. Αυτές οι νέες εφευρέσεις, ως βασικό πρόσωπο του σουρεαλιστικού κινήματος, φωτογράφος μόδας, μούσας και βασανισμένης πολεμικής ανταποκρίτριας, την έχουν κάνει θέμα θεατρικών έργων, σεναρίων ταινιών και επίσης ηρωίδα μυθιστορημάτων. Αλλά η Lee δεν ήταν ευχαριστημένη ως μοντέλο. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ήθελε να σφυρηλατήσει τη δική της ταυτότητα πέρα ​​από το κάδρο της κάμερας.

Εγκατέλειψε την καριέρα της στο μόντελινγκ και έφυγε για το Παρίσι, σκοπεύοντας, όπως δήλωσε προκλητικά, «να μπει στη φωτογραφία από το πίσω μέρος». Πλήθος αυτοπεποίθησης, μαζί με συστατικές επιστολές από τον Steichen, έπεισαν τον Man Ray να την πάρει ως βοηθό του. Μαγεύτηκε αμέσως και η επαγγελματική τους σχέση άνθισε σε έναν έpωτα τόσο ταραχώδη που τους επηρέασε και τους δύο για χρόνια. Τα πορτρέτα του Man Ray στην Lee είναι αισθησιακά και ρομαντικά, αλλά ακόμη και ο ίδιος δεν φαινόταν ποτέ ικανός να τη δει συνολικά.

Όταν τελείωσε η σχέση τους, η Lee μετακόμισε πίσω στη Νέα Υόρκη και άνοιξε το δικό της στούντιο. Δεν χρειαζόταν σχεδόν καθόλου βοήθεια. Πελάτες όπως η Saks Fifth Avenue και η Elizabeth Arden πλήρωσαν αδρά για τις φωτογραφίες της γυναίκας που ήταν η ίδια «ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα κορίτσια στο Μανχάταν». Αλλά σε λίγα μόλις χρόνια το στούντιο Lee Miller έκλεισε όταν η Lee παντρεύτηκε έναν Αιγύπτιο, τον Aziz Eloui Bey, και μετακόμισε μαζί του στο Κάιρο. Ένιωθε περιορισμένη από την κοινωνία της Αιγύπτου, αλλά παρήγαγε μερικά από τα καλύτερα έργα της εκεί, οδηγώντας στην έρημο για να τραβήξει φωτογραφίες του τοπίου. Ο σύζυγός της, ωστόσο, άφησε τη Lee να περάσει παρατεταμένες διακοπές στην Ευρώπη, όπου γνώρισε τον ζωγράφο και συλλέκτη έργων τέχνης Roland Penrose, τον άνθρωπο που έγινε τελικά ο δεύτερος σύζυγός της.

Μέχρι το 1939, ήρθε η ώρα για άλλη μια επανεφεύρεση του εαυτού της. Ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Lee, με την προτροπή του φίλου της, του φωτορεπόρτερ, συνεργάτη και κάποτε εραστή της David Scherman, διαπιστεύτηκε ως πολεμική ανταποκρίτρια της βρετανικής Vogue. Η συντάκτριά της, Audrey Withers, περίμενε φωτογραφικά δοκίμια μαλακής εστίασης σχετικά με τις στερήσεις του πολέμου, αλλά η Lee είχε άλλες ιδέες. Το ρεπορτάζ της ήταν φρικιαστικό και σημαντικό. Στην πρώτη γραμμή κατά την πολιορκία του Saint-Malo, η Lee κατέγραψε την πρώτη χρήση της ναπάλμ από τους Αμερικανούς, «χειροβομβίδες κρεμασμένες στα πέτα τους σαν συνδετήρες Cartier, απειλητικές δέσμες θανάτου».

Κατέγραψε τα πρόσωπα των Γερμανών Ναζί που είχαν αυτοκτονήσει στη Λειψία και τράβηξε δυνατά πορτρέτα αιχμαλώτων που λιμοκτονούσαν μετά την απελευθέρωση του Νταχάου και του Μπούχενβαλντ. Όταν ο Χίτλερ έφυγε από το Μόναχο στο τέλος του πολέμου, η Lee και ο Scherman ήταν οι πρώτοι από το σώμα του Τύπου που έφτασαν στο διαμέρισμά του, όπου ήπιαν το κονιάκ του και κοιμήθηκαν στο κρεβάτι του. Στήριξαν μια φωτογραφία του Χίτλερ στο χείλος της μπανιέρας του, έβαλαν τις βρώμικες μπότες μάχης της Lee στο χαλί του μπάνιου και τράβηξαν τη διάσημη πλέον φωτογραφία της να κάνει μπάνιο στη μπανιέρα του Χίτλερ (σ.σ.κεντρική φωτογραφία).

Ο πόλεμος έκανε την Lee να νιώθει ζωντανή. Λάτρευε τη στολή της. Της άρεσε να να πλένεται στο κράνος της και να συντηρείται με λίγη τροφή. Και για μια γυναίκα που πάντα αναζητούσε νόημα στη ζωή της, η τεκμηρίωση του πολέμου για τους αναγνώστες στην πατρίδα, της έδωσε το σκοπό της. «Πιστέψτε αυτό», έγραψε στη Vogue και οι φωτογραφίες που έστειλε ήταν πράγματι τρομακτικές. Είχαν ένα κόστος: η Lee δεν μπόρεσε ποτέ να αποστασιοποιηθεί από το θέμα της.

Yπέφερε πολύ μεταπολεμικά. Το τραύμα από αυτό που είχε δει την στοίχειωνε για το υπόλοιπο της ζωής της. Στη μεταπολεμική Αγγλία, ο γιατρός της είπε «δεν μπορούμε να κρατήσουμε τον κόσμο μόνιμα σε πόλεμο μόνο και μόνο για να σας παρέχουμε ενθουσιασμό». Το να βρει την έμπνευση για να γράψει και να τραβήξει φωτογραφίες έγινε πιο δύσκολο και τελικά τα παράτησε εντελώς, έκρυψε περισσότερα από 60.000 αρνητικά στη σοφίτα και έγινε τόσο αρνητική για το θέμα που ακόμη και ο γιος της, ο Antony, δεν ήξερε τίποτα για αυτό μέχρι την ενηλικίωσή του. Ένα ολόκληρο κομμάτι του εαυτού της ήταν ένα κουτί κάπου στριμωγμένο. Χάρη στις αφοσιωμένες προσπάθειες του Antony Penrose, τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τη φωτογραφία της Lee, φέρνοντας την κληρονομιά της στο φως.

Από σήμερα 19/9, στις κινηματογραφικές αίθουσες μπορείτε να δείτε την ταινία για την ζωή της με τίτλο «Lee» σε σκηνοθεσία της Έλεν Κούρας και με πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Lee Miller, την Κέιτ Γουίνσλετ.

Πληροφορίες: tatler.com