Το χιούμορ ήταν πάντα υποκειμενικό. Εκεί που κάποιοι προτιμούν τη φυσική κωμωδία του Jim Carrey, άλλοι μπορεί να βρουν προτιμότερη τη στεγνή προσέγγιση του Albert Brooks.

Τα μωρά, φυσικά, δεν έχουν αυτή τη επιδεξιότητα. Το να κάνετε ανόητες γκριμάτσες, να γαργαλάτε τα πόδια τους ή να προσποιείστε ότι έχετε εξαφανιστεί σε έναν ατελείωτο βρόχο προσωρινής μετατόπισης, είναι όλοι οι τρόποι για να κάνετε τους μικροσκοπικούς ανθρώπους να γελάσουν. Αλλά γιατί ακριβώς γελάνε; Είναι επειδή βρίσκουν τους γονείς τους αστείους ή είναι αντανακλαστικό; Επεξεργάζονται το χιούμορ ή είναι απλώς ένας τρόπος κοινωνικοποίησης; Είναι το γέλιο του μωρού ένας τρόπος να πεις «Σε παρακαλώ συνεχίστε να με προσέχετε»;

Ρωτήσαμε πολλά μωρά και δεν πήραμε απαντήσεις. Ευτυχώς, αρκετοί ερευνητές έχουν ερευνήσει το θέμα του τι βρίσκουν αστεία τα βρέφη σε βάθος. «Σχεδόν όλα τα μωρά γελούν από την ηλικία των 4 μηνών», λέει η Τζίνα Μιρό, καθηγήτρια ψυχολογίας στο τμήμα επιστημών συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Βερμόντ.

Αλλά, όπως προσθέτει η Μιρό, τόσο στους ενήλικες όσο και στα μωρά, «μία από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις σχετικά με το χιούμορ είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με κάτι που είναι αστείο».

Νωρίς στη ζωή τους, τα μωρά δεν μιλούν, ξεστομίζουν και φωνάζουν ασυνάρτητους ήχους. Το χαμόγελο, το γέλιο και το κλάμα είναι επομένως ζωτικής σημασίας για την αλληλεπίδραση με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανότατα δεν θα πιάσετε ένα μωρό να γελάει μόνο του. «Είναι μια κοινωνική απάντηση», λέει η Μιρό. «Το απαραίτητο συστατικό είναι ένα άλλο άτομο».

Τα μωρά συνήθως αρχίζουν να χαμογελούν από 6 έως 12 εβδομάδων. Στους 3 έως 4 μήνες, τα μωρά θα γελούν με ενέργειες που περιλαμβάνουν σωματική διέγερση, όπως γαργάλημα ή ένα νταχτιρντί. Σε μια μελέτη του 2014 που διεξήχθη από τον αναπτυξιακό ψυχολόγο Caspar Addyman στο Goldsmiths InfantLab στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, οι γονείς ανέφεραν ότι το γαργάλημα ήταν ο κορυφαίος τρόπος για να κάνουν το παιδί τους να γελάσει. Σε ηλικία 5 έως 6 μηνών, έχουν μάθει αρκετά για το κόσμο γύρω τους για να κατανοήσουν τη βασική αρχή του χιούμορ. Μόλις αντιληφθούν την εμφάνιση της φυσιολογικής ανθρώπινης συμπεριφοράς, θα γελάσουν με τα μεγάλα μάτια, τα τσιμπημένα μάγουλα και τους ψηλούς ήχους.

«Τείνει να περιλαμβάνει συμπεριφορά που οι συνάδελφοί μου έχουν περιγράψει ως «κλόουν», λέει η Μιρό. «Θα μπορούσε να είναι ένα γιγάντιο καπέλο, ένα μεγάλο παπιγιόν, ασυνήθιστες φωνές ή να περπατάς με αστείο τρόπο». Παρατηρώντας αυτές τις παραβιάσεις των κοινωνικών κανόνων, τα μωρά διασκεδάζουν επειδή έχουν προσδοκίες για το πώς συμπεριφέρονται συνήθως οι άνθρωποι. Το να προσποιείσαι ότι είσαι καγκουρό δεν είναι αυτό που προσδοκούν.

«Η έκπληξη είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του χιούμορ», λέει η Μιρό. «Υπάρχουν δύο θεωρίες. Η μία ονομάζεται υπόθεση διέγερσης-ασφάλειας και η άλλη ονομάζεται Θεωρία Καλοήθους Παραβίασης. Είναι το ίδιο πράγμα. Η ιδέα είναι ότι το χιούμορ που περιλαμβάνει μια έκπληξη εκλαμβάνεται ως μη απειλητικό».

Αν δώσετε στο παιδί σας ένα λούτρινο ζωάκι, θα περιμένει το λούτρινο στα χέρια του. Αν το πετάξετε ξαφνικά στο πάτωμα, αυτή η νέα εξέλιξη πιθανότατα θα τους κάνει να γελάσουν. Το κλειδί είναι η εξοικείωση και η αίσθηση του παιχνιδιού. Ένας χαμογελαστός ενήλικας που το πετάει στην άκρη, τότε θα είναι αστείο. Ένας άγνωστος που το πετάει με θυμό σε έναν τοίχο δεν θα προκαλέσει το ίδιο αποτέλεσμα. Ακόμη και ο Κάρολος Δαρβίνος το σημείωσε αυτό, γράφοντας στο έργο του του 1872, Η Έκφραση των Συναισθημάτων στον Άνθρωπο και τα Ζώα, ότι το γαργαλητό από έναν άγνωστο θα ωθούσε ένα παιδί να «ουρλιάξει από φόβο».

Υπάρχουν εξαιρέσεις. Στο Λονδίνο, οι παραγωγοί παιδικού θεάτρου Sarah Argent και Kevin Lewis ανέβασαν διάφορα έργα που απευθύνονται σε ένα βρέφος ηλικίας 6 μηνών και άνω με τη βοήθεια του Caspar Addyman και την έρευνα του InfantLab. Παραστάσεις όπως το "Out of the Blue” και “Shake, Rattle, and Roll” περίμεναν τη φυσική επιφυλακτικότητα ενός μωρού για τους ξένους. Η ερμηνεύτρια Maisie Whitehead «συνάντησε» τα μωρά στην αρχή του “Shake, Rattle and Roll”, τραγουδώντας τους για να συνηθίσουν στην παρουσία της. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, η Whitehead προσποιούμενη ότι «ταλαντεύεται», χάνοντας και ανακτώντας την ισορροπία της, εντυπωσίασε τα μωρά.

Αυτό που ξεχώρισε για τον Lewis ήταν η ιδέα ότι το γέλιο ενός μωρού μπορεί να είναι μια μέθοδος ελέγχου. «Υπάρχει η αίσθηση ότι το γέλιο είναι ένα εργαλείο δύναμης», λέει ο Lewis. «Αν γελάσω, ο μεγάλος άνθρωπος κάνει ξανά το ίδιο πράγμα. Μπορώ να συνεχίσω να τους κάνω να το κάνουν ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και να συνεχίσουν να έχουν ευχαρίστηση και εγώ τον έλεγχο!»» Στο γέλιο, τα μωρά χρησιμοποιούν μια μορφή χειραγώγησης.

Καθώς τα μωρά μεγαλώνουν στην παιδική ηλικία, άλλα είδη χιούμορ αρχίζουν να έχουν νόημα. Στους 7 με 9 μήνες βρίσκουν το χιούμορ στις αντιφάσεις. Βάλτε ένα καπέλο σε έναν σκύλο και το μωρό θα γελάσει. Στους 12 μήνες, μπορεί να δουν ένα φλιτζάνι και να το πουν κουτάλι ή να γελάσουν με έναν ενήλικα που κάνει το ίδιο πράγμα.

Αλλά το πραγματικό ορόσημο στην αίσθηση του χιούμορ ενός μωρού μπορεί να έρθει όταν κάνουν μια προσπάθεια να κάνουν τους άλλους να γελάσουν. Στους 5 μήνες, έχει καθιερωθεί αρκετός κινητικός έλεγχος, έτσι ώστε τα μωρά να μπορούν να αρχίσουν να κρατούν μονά τα πόδια τους ψηλά αντί να περιμένουν έναν γονέα να το κάνει. Στους 8 μήνες, θα πειράζουν τους άλλους. «Δείχνει ότι καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να ξεγελαστούν», λέει η Μιρό. «Θα προσφέρουν κάτι σαν κλειδιά αυτοκινήτου και όταν πας να τα πιάσεις, θα τα τραβήξουν μακριά».

Αυτό είναι κάτι περισσότερο από χιούμορ. Δείχνει μια θεωρία του νου ή την ιδέα ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν διαφορετικές σκέψεις, πεποιθήσεις και προσδοκίες. Τα αστεία πρόσωπα μπορεί να φαίνονται απλά, αλλά το χιούμορ είναι ένα γνωστικό παζλ που βοηθά τα μωρά να μεγαλώσουν, και τελικά να απομακρύνουν από σένα τα κλειδιά του αυτοκινήτου.