Με το απλοϊκό… βόλεϊ ενός μικροσκοπικού pixel ανάμεσα σε δύο κάθετα σχήματα, το Pong του 1972 αντιπροσωπεύει την πρώτη γενιά βιντεοπαιχνιδιών. Ήταν απλό, ήταν χαμηλής τεχνολογίας και ήταν εθιστικό. Αλλά δεν ήταν το πρώτο βιντεοπαιχνίδι. Αυτή η τιμή ανήκει σε ένα παιχνίδι που έκανε το ντεμπούτο του το 1958, την ίδια χρονιά που έκανε το ντεμπούτο του το hula hoop. Ο εφευρέτης του; Ένας πυρηνικός φυσικός.

Στη δεκαετία του 1940 και του 1950, οι προσπάθειες να γραφτούν προγράμματα λογισμικού για ψυχαγωγικούς σκοπούς ήταν ευνόητα πρωτόγονες. Τα πανύψηλα συστήματα υπολογιστών ίδρωναν προσπαθώντας να ανταγωνιστούν τους ανθρώπινους αντιπάλους σε παιχνίδια όπως το σκάκι ή το Nim, τα οποία περιελάμβαναν την επιλογή σπιρτόξυλων έως ότου έμεινε μόνο ένα για τον ηττημένο να ανακτήσει. Σπάνια αυτά τα συστήματα είχαν οποιοδήποτε είδος οθόνης. Το Nim χρησιμοποιούσε φώτα που αναβοσβήνουν για να υποδηλώνουν κινήσεις - κάνοντας την προβολή του πρώτου βιντεοπαιχνιδιού στην οθόνη ένα κρίσιμο κομμάτι που λείπει.

Ο εφευρέτης Thomas T. Goldsmith έφτασε κοντά, καταθέτοντας δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1947 για μια προτεινόμενη συσκευή που χρησιμοποιούσε έναν καθοδικό σωλήνα ή CRT, ως οθόνη και επέτρεπε στους παίκτες να περιστρέφουν πόμολα που θα έλεγχαν τις γραμμές στην οθόνη για να «χτυπήσουν» κολλημένα χάρτινα αεροπλάνα. Αλλά η ιδέα του Goldsmith πιθανότατα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το στάδιο της ευρεσιτεχνίας.

Λίγο περισσότερο από 10 χρόνια αργότερα, ο William Higinbotham είχε μια διαφορετική φιλοδοξία: Επικεφαλής του Τμήματος Οργάνων στο Εθνικό Εργαστήριο Brookhaven στο Upton της Νέας Υόρκης, ο πυρηνικός φυσικός θεώρησε ότι οι τυπικές επιστημονικές εκθέσεις ήταν πολύ στατικές. Για την ετήσια ημέρα επισκεπτών τους, ο Higinbotham ήθελε να δημιουργήσει κάτι που θα έκανε τους θεατές πιο ενεργητικούς.

Βασιζόμενος στην εμπειρία του στο κολέγιο με τους παλμογράφους, οι οποίοι εμφανίζουν αλλαγές στην ηλεκτρική τάση και τους CRT, ο Higinbotham πέρασε τρεις εβδομάδες συναρμολογώντας ένα σύστημα που χρησιμοποιούσε έναν αναλογικό υπολογιστή που μπορούσε να χειριστεί τις καμπύλες του σωλήνα. Το εγχειρίδιο οδηγιών για τον υπολογιστή περιγράφει λεπτομερώς πώς θα μπορούσαν να γίνουν αυτές οι καμπύλες ώστε να μοιάζουν με τις τροχιές των σφαιρών, των βλημάτων ή των σφαιρών που αναπηδούν. Η ιδέα του τελευταίου άρεσε στον Higinbotham και αποφάσισε να μεταφέρει ένα σωματικό άθλημα στην οθόνη. Το ονόμασε Tennis for Two.

Όταν οι επισκέπτες του Εργαστηρίου έφτασαν στις 18 Οκτωβρίου 1958, υπήρχε μεγάλη περιέργεια για το Tennis for Two, το οποίο περιείχε μια πλάγια όψη ενός γηπέδου τένις και μια θολή μικρή κουκκίδα που περνούσε πάνω από ένα δίχτυ χρησιμοποιώντας κάτι σαν πόμολα. Η οθόνη είχε μέγεθος μόλις 5 ίντσες, αλλά αποδείχθηκε τόσο ενδιαφέρουσα που εκατοντάδες άνθρωποι σχημάτισαν ουρές για μια ευκαιρία να δοκιμάσουν αυτό που θεωρείται από πολλούς ως το πρώτο βιντεοπαιχνίδι που παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό.

Την επόμενη χρονιά, ο Higinbotham βελτίωσε την ιδέα του χρησιμοποιώντας μια μεγαλύτερη οθόνη και δίνοντας στους παίκτες τη δυνατότητα να προσαρμόσουν τη «βαρύτητα» του παιχνιδιού, ώστε η μπάλα να μπορεί να ταξιδέψει σαν να παιζόταν το παιχνίδι στο φεγγάρι. Ενώ ήταν ακόμα δημοφιλές, το Tennis for Two δεν θεωρήθηκε τίποτα περισσότερο από μια καινοτομία: Η συσκευή αποσυναρμολογήθηκε και τα εξαρτήματα επαναχρησιμοποιήθηκαν για άλλα έργα. Επειδή ήταν υπάλληλος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και δεν του ανήκε τίποτα που δημιουργούσε κατά τις ώρες εργασίας, ο Higinbotham δεν μπήκε στον κόπο να καταθέσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Μόλις η ακμάζουσα βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών της δεκαετίας του 1980 άρχισε να κοιτάζει προς τα πίσω, ο Higinbotham πιστώθηκε την πρώιμη και πρωτοποριακή δουλειά του στη βιομηχανία. Αν και υπάρχει ακόμα κάποια διαμάχη σχετικά με τον ορισμό του πρώτου βιντεοπαιχνιδιού, ο παλμογράφος δεν ήταν στην πραγματικότητα μια οθόνη βίντεο, καθώς δεν μπορούσε να μετατρέψει ηλεκτρονικά σήματα, φαίνεται αρκετά ξεκάθαρο ότι ο Higinbotham είχε συλλάβει μια διαδραστική διασκέδαση χρησιμοποιώντας έναν υπολογιστή με οθόνη και ένα πρόγραμμα, μια ιδέα που βελτιώθηκε περαιτέρω από το Spacewar του 1961 και κάθε παιχνίδι που ακολούθησε.

Αν και ο Higinbotham χρειάστηκε μόλις τρεις εβδομάδες για να κατασκευάσει το πρώτο βιντεοπαιχνίδι, οι μελλοντικοί υπάλληλοι του Brookhaven χρειάστηκαν λίγο περισσότερο χρόνο για να αντιγράψουν τη δουλειά του. Για να αναδημιουργήσει το παιχνίδι το 1997 και ξανά για την 50η επέτειό του το 2008, μια ομάδα ψυχαγωγίας ξόδεψε περισσότερους από τρεις μήνες για την παραγωγή ενός συστήματος αντιγραφής.