Καλεσμένος στην εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» βρέθηκε μετά τα μεσάνυχτα της Δευτέρας (21-10-2024) ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Ο κορυφαίος καλαθοσφαιριστής μίλησε στη Νίκη Λυμπεράκη για την πορεία του στον χώρο του αθλητισμού, ενώ περιέγραψε τις στιγμές θριάμβου που έζησε το 1987 με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα για τις σχέσεις του με τον Νίκο Γκάλη.

«Από τον Άρη δεν έφυγα καλά αλλά δεν έχει σημασία να μένουμε σε αυτό, κρατάω τα καλά. Μεγαλώνοντας ένας άνθρωπος έχει δύσκολες στιγμές αλλά ακόμη κι αυτές θα σου έχουν δώσει κάτι. Προσπάθησα να μη την «ψωνίσω», ίσως και να μην το πέτυχα κάποιες φορές και να ενόχλησα κάποιους χωρίς να το καταλάβω. Τους ζητώ συγγνώμη», δηλώνει ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

«Την απάντηση για τις σχέσεις με τον Γκάλη τη δίνει η συνεργασία μας, αυτό που καταφέραμε να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό και θεωρούν ότι είναι μέρος της προόδου μας. Ο τρόπος που κάποιος σου μιλάει, παίζει μαζί σου συνεισφέρει στην εξέλιξη και αυτό είναι το πιο σημαντικό», απαντά σε σχετική ερώτηση της δημοσιογράφου.

«Ο Νίκος ήταν διαφορετικός από εμένα. Πιθανόν κι εκείνον κάποια πράγματα να μην του άρεσαν σε μένα αλλά στο τέλος της ημέρας μπήκαμε στο γήπεδο και καταφέραμε να κάνουμε κάτι σπάνιο στον κόσμο του αθλητισμού: να δημιουργήσουμε μία ομάδα όλων των Ελλήνων», ξεκαθαρίζει ο Παναγιώτης Γιαννάκης για τον θρυλικό του συμπαίκτη.

Στο βιβλίο του, «Τρωτός άτρωτος» (εκδόσεις Διόπτρα) ο Παναγιώτης Γιαννάκης αναφέρει για την κόντρα του, με τον Νίκο Γκάλη: «Η επικοινωνία μας βραχυκύκλωσε σ’ ένα παιχνίδι του Αρη με τον Ηρακλή στο Αλεξάνδρειο, στις αρχές της περιόδου 1986-1987. Σ’ ένα τάιμ άουτ μού ζήτησε τον λόγο για μια πάσα που δεν του έδωσα στον αιφνιδιασμό και την έδωσα σε άλλο συμπαίκτη μου, ο οποίος ήταν σε προνομιακή θέση για να πετύχει ένα εύκολο καλάθι. Η ουσία είναι ότι προκλήθηκε ένταση, ανταλλάξαμε κουβέντες, και λίγο έλειψε να πιαστούμε στα χέρια στα αποδυτήρια. Σκαλίζω τη μνήμη μου για να ανασύρω στιγμές που επέτρεψα να θαφτούν κάτω από τα ουσιώδη της ζωής.

Αμυδρά θυμάμαι να τον ρωτάω στα αποδυτήρια: “Τι ήθελες, ρε;” κι έπειτα του είπα: “Πες στον πρόεδρό σου να με πουλήσει”, υπονοώντας ότι με αυτή την αντίδρασή του συμπεριφέρθηκε σαν να ήταν η ομάδα ιδιοκτησία του. Με πίκραινε η υποψία πως ένιωθε ότι εκείνος ήταν ο Αρης και όλοι οι άλλοι απλώς τον πλαισιώναμε. Δεν ήταν ωραίο ούτε για μένα ούτε για τους συμπαίκτες μου.

Σκέφτηκα πως ήταν αδικαιολόγητη η συμπεριφορά του στο τάιμ άουτ. Ένιωθα ότι τον ενδιέφερε μόνο να σκοράρει και να είναι πρώτος σ’ αυτόν τον τομέα. Θυμάμαι ένα παιχνίδι με τον Πανελλήνιο στην Κυψέλη. Ο Σούμποτιτς είχε βάλει πολλούς πόντους στο πρώτο ημίχρονο, είχε ξεπεράσει τον Νικ και ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ξεκίνησε τον Λευτέρη στο δεύτερο ημίχρονο. Μόνο ο “Ξανθός” θα μπορούσε να μας απαντήσει γιατί το έκανε».