Το 1969, καθώς ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν κάθονταν σε μια σεληνιακή μονάδα προετοιμαζόμενοι για τον ιστορικό τους περίπατο στο φεγγάρι, ο Όλντριν έβγαλε ένα πλαστικό δοχείο. Μέσα υπήρχε ένα δισκοπότηρο και ένα πλακίδιο, που παρείχε η Πρεσβυτεριανή εκκλησία του στο Χιούστον, και ένα φιαλίδιο κρασιού. Με την άδεια της NASA, ο Όλντριν κοινώνησε.
«Στο ένα έκτο της βαρύτητας της σελήνης, το κρασί κουλουριαζόταν αργά και χαριτωμένα στο πλάι του φλιτζανιού», έγραψε αργότερα ο Όλντριν. «Ήταν ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο υγρό που χύθηκε ποτέ στη σελήνη, και το πρώτο φαγητό που καταναλώθηκε εκεί, ήταν αγία κοινωνία».
Από τότε που ο Όλντριν ήπιε αυτό το σωληνάριο κρασιού, πολύ λίγο αλκοόλ έχει καταναλωθεί κατά τη διάρκεια των διαστημικών ταξιδιών. Η NASA και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός απαγορεύουν το αλκοόλ. Οι Ρώσοι κοσμοναύτες είναι το μόνο τμήμα των διαστημικών ταξιδιωτών που είναι γνωστό ότι το καταναλώνουν: Για μερικές δεκαετίες, μετέφεραν μικρές ποσότητες κονιάκ. Δυστυχώς, αυτό αφήνει έλλειψη ποιοτικών πληροφοριών σχετικά με την επίδραση του αλκοόλ σε περιβάλλοντα εκτός Γης. (Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, το αλκοόλ δεν έχει ισχυρότερη επίδραση σε μεγαλύτερα υψόμετρα).
Η NASA εξέτασε το ζήτημα της κατανάλωσης αλκοόλ στο διάστημα μερικές φορές. Τη δεκαετία του 1970, το Πρόγραμμα Διαστημικής Διατροφής του οργανισμού εξέτασε το ενδεχόμενο να βάλει σέρι στο μενού για μεγάλες διαστημικές πτήσεις στον Skylab, τον πρώτο διαστημικό σταθμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν ένα βέλτιστο ποτό επειδή ήταν πολύ χημικά σταθερό. Τα ανθρακούχα ποτά όπως η μπύρα, αντίθετα, δεν βυθίζονται στον πάτο του στομάχου. Προκαλούν στους αστροναύτες «ρεψίματα», ένα από τα πολλά αντανακλαστικά οξέος λόγω χαμηλής βαρύτητας.
Η ιδέα απορρίφθηκε για διάφορους λόγους. Όταν ένας διατροφολόγος της NASA το ανέφερε σε μια δημόσια διάλεξη στην οποία παρευρέθηκε ένας δημοσιογράφος της Milwaukee Journal, ο οργανισμός έλαβε μια σειρά από θυμωμένες επιστολές. Οι ίδιοι οι αστροναύτες ανησυχούσαν ότι το αλκοόλ θα μπορούσε να αυξήσει τα περιστατικά ναυτίας. (Ο εμετός αποτελεί μεγάλη ανησυχία σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας και σε στενούς χώρους). Η NASA διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι αστροναύτες ήταν απαθείς σχετικά με την κατανάλωση αλκοόλ στο διάστημα. Ο επίσημος λόγος της υπηρεσίας για την τελική απόρριψη της ιδέας ήταν ότι το σέρι δεν ήταν διατροφικά απαραίτητο και ο χώρος αποθήκευσης ήταν περιορισμένος.
Οι συντάκτες μιας έκθεσης της NASA του 1985, σχετικά με τις «ανθρώπινες απαιτήσεις για εκτεταμένες διαστημικές πτήσεις» επίσης δίστασαν σχετικά με το θέμα. «Το αλκοόλ, ως ψυχαγωγικό ναρκωτικό, μπορεί να λείπει πολύ από τους διαστημικούς ταξιδιώτες, καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι το αλκοόλ παίζει σημαντικό κοινωνικό ρόλο σε εξωτικά περιβάλλοντα», έγραψαν. Αλλά η κύρια ανησυχία τους ήταν η ψυχολογική επίδραση του παρατεταμένου περιορισμού και «συγκεκριμένα δεδομένα σχετικά με τη χρήση αλκοόλ είναι περιορισμένα». Θα μπορούσε να εισαγάγει έναν ιδιότροπο παράγοντα σε μια τεταμένη κατάσταση, οδηγώντας ίσως σε προβλήματα προσωπικού ή ατυχήματα.
Οι Ρώσοι ήταν λιγότερο προσεκτικοί. Ενώ το σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα απαγόρευε επίσημα το αλκοόλ, οι κοσμοναύτες συχνά μετέφεραν μικρές ποσότητες κονιάκ, αναφέρει ο συγγραφέας Chris Carberry στο βιβλίο του, Alcohol in Space: Past, Present and Future. Τα ποτά αποθηκεύονταν σε ιατρικές σακούλες. Όταν στύβονταν, παρήγαγαν μια μικρή μπάλα υγρού που οι κοσμοναύτες έπιαναν χρησιμοποιώντας καλαμάκια. Στον σοβιετικό διαστημικό σταθμό Mir, αυτή ήταν μια αγαπημένη δραστηριότητα τις ημέρες αργίας.
Τη δεκαετία του 1970, όταν ο Mir άρχισε να φιλοξενεί ερευνητές και ταξιδιώτες από άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, η NASA σκανδαλίστηκε από τις φυσαλίδες αλκοόλ που αιωρούνταν στον σταθμό. Αλλά τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Αμερικανοί αστροναύτες απολάμβαναν την κοινωνικοποίηση με τους Ρώσους ομολόγους τους κυνηγώντας αιωρούμενες σφαίρες κονιάκ.
Από τότε, ο λόγος απαγόρευσης της NASA βασίζεται περισσότερο σε χημική παρά σε ψυχολογική αστάθεια. Το αλκοόλ είναι μια πτητική ένωση που μπορεί να εξατμιστεί σε θερμοκρασία δωματίου. Σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας, τα σταγονίδια του θα μπορούσαν να εισέλθουν στον εξοπλισμό και να τον καταστρέψουν. Για αυτόν τον λόγο, η NASA και ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) απαγορεύουν επίσης το αλκοόλ σε μη πόσιμες ουσίες, όπως στοματικό διάλυμα, αρώματα και aftershave.
Υπάρχουν μόνο ανεπίσημα στοιχεία για την επίδραση του αλκοόλ στα αστέρια, και ορισμένοι αστροναύτες έχουν ευχάριστες αναμνήσεις. «Ρουφάς μερικές σταγόνες με ένα καλαμάκι και απλώνεται στο εσωτερικό του στόματός σου και λίγο στη μύτη σου επειδή δεν υπάρχει βαρύτητα για να το τραβήξει στο λαιμό σου», δήλωσε στο Carberry ο Michael Foale, ένας Βρετανοαμερικανός αστροναύτης που υπηρέτησε στο Mir τη δεκαετία του 1990. «Το αλκοόλ απορροφάται αμέσως, σαν τράβηγμα τσιγάρου όπου νιώθεις το άμεσο βουητό. Στη συνέχεια, καθώς κατεβαίνει στο λαιμό σου, τελικά νιώθεις αυτή τη ζεστή αίσθηση».
