Η Gagosian της Αθήνας παρουσιάζει νέα έργα του Davide Balula από την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015. Πρόκειται για την πρώτη του έκθεση στην Αθήνα και την πρώτη του συνεργασία με την γκαλερί .

Ο χρόνος και το ευρύτερο πλαίσιο είναι μάλλον τα κύρια κριτήριά μου για την εκτίμηση της ομορφιάς, επομένως και για τις αποφάσεις που παίρνω κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.—Davide Balula

Ο Balula τιθασεύει κάθε μορφή ύλης (στερεά, υγρά, αέρια, φωτιά), όπως και κατασκευές ή συστήματα φτιαγμένα από ανθρώπινο χέρι (αρχιτεκτονική, εικονικά δίκτυα) για να δημιουργήσει πίνακες, γλυπτά , φωτογραφίες, περφόρμανς και επιτόπιες παρεμβάσεις. Χρησιμοποιεί τα μέσα αυτά για να τροφοδοτήσει καλλιτεχνικές δράσεις. Στα έργα River Paintings παρουσιάζει μια αναπαράσταση του τοπίου βυθίζοντας κομμάτια καμβά σε ποτάμια και ρυάκια ώστε να καλυφθούν με νερό, χώμα και φύκια. Η σειρά Buried Paintings φέρει υλικό και απομεινάρια από το υπέδαφος, ενώ οι πίνακες Artificially Aged Paintings έχουν τοποθετηθεί σε θαλάμους με ελεγχόμενες κλιματικές συνθήκες όπου επικρατούν η υγρασία και οι ακραίες θερμοκρασίες. Ενίοτε εμπλέκεται και ο ίδιος ο θεατής: τα χρώματα από τα καμπύλα μεταλλικά γλυπτά της σειράς Coloring the Wi-fi μεταδίδονται μέσω ανοιχτών ασύρματων δικτύων στην οθόνη κινητών τηλεφώνων και υπολογιστών που βρίσκονται εκεί γύρω.

Οι περφόρμανς και οι συνεργασίες αποτελούν επίσης αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του Balula. Στο Endless Pace (Mechanical Clock for 60 Dancers), που παίχτηκε για πρώτη φορά στην Performa 09 στη Νέα Υόρκη το 2009, εξήντα χορευτές σχημάτιζαν έναν τεράστιο κύκλο και ερμήνευαν τις κινήσεις ενός ρολογιού, σηματοδοτώντας το πέρασμα του χρόνου με αυτοσχεδιασμούς.

Στην Gagosian της Αθήνας ο Balula χρησιμοποιεί το δάπεδο της γκαλερί που είναι επενδυμένο με ξύλινες σανίδες τοποθετημένες σε σχήμα ψαροκόκαλου, μετακινώντας μερικές από αυτές για να τις αντικαταστήσει με ίδιου σχήματος τμήματα λευκής γυψοσανίδας. Στη συνέχεια καλύπτει τα κενά στον τοίχο με τις ξύλινες σανίδες. Σύμφωνα με καλλιτέχνες όπως ο Gordon Matta-Clark και ο Michael Asher, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν την αρχιτεκτονική ως μια ακόμη δυνατότητα να κάνεις γλυπτική, αυτό το επιλεκτικό ανακάτεμα του πατώματος και του τοίχου μεταβάλλει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και βιώνει τον χώρο ο θεατής. Για τα καινούργια μαρμάρινα γλυπτά που δημιούργησε ο καλλιτέχνης στην Αθήνα είχε ως πηγή έμπνευσης τα μονοπάτια του Δημήτρη Πικιώνη στην Ακρόπολη, τα οποία κατασκεύασε ο αρχιτέκτονας κατά τη δεκαετία του 1950 χρησιμοποιώντας θραύσματα από μάρμαρα που έβρισκε σε κατεδαφίσεις νεοκλασικών κτηρίων. Τα θραύσματα αυτά διαβρώθηκαν στη συνέχεια, μετά από δεκαετίες ανθρώπινων πατημάτων. Κάθε μία από τις ακανόνιστες μορφές που δημιούργησε ο Balula αποτελείται από κομμάτια μάρμαρο, είτε μεγάλα θραύσματα είτε ακόμη και σκόνη. Με τον τρόπο αυτόν ενσωματώνει  υλικά που αφορούν τον συγκεκριμένο χώρο, και χρησιμοποιεί χαρακτηριστικές αθηναϊκές επιρροές και αναφορές σε μια επιτόπια σκηνοθεσία .

Ο Davide Balula γεννήθηκε το 1978, και ζει και εργάζεται στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη. Ατομικές εκθέσεις του και περφόρμανς έχουν παρουσιαστεί στο Confort Moderne στο Πουατιέ της Γαλλίας (2008), στην «Performa 09» στη Νέα Υόρκη (2009), στο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι (2011), στο Garage Museum of Contemporary Art στη Μόσχα (2012), στο Palais de Tokyo στο Παρίσι (2014), και στο MoMA PS1 στη Νέα Υόρκη (2014). Ο Balula είναι υποψήφιος για βραβείο Marcel Duchamp 2015.

 

Φωτογραφία: Installation view, PLIAGE/FOLD, 2014
Gagosian Gallery Paris
©Davide Balula, Courtesy Gagosian Gallery
Photography by Zarko Vijatovic