Τα δυόμισι χρόνια που προηγήθηκαν ήταν από τα πιο έντονα στη ζωή του Στέφανου Κορκολή. Τα γεγονότα τού αφαιρούσαν ένα κομμάτι ζωής και προσέθεταν ένα άλλο.

Ένιωσε την καταστροφή που του προκάλεσε το τσιγάρο. Αν και ήταν τσακωμένος με τις εξαρτήσεις, είχε μία αδυναμία: σε κάθε σημείο του σπιτιού ή στις τσέπες του βρισκόταν ένα πακέτο. Κάπνιζε έως και πέντε πακέτα την ημέρα.

Για τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας νόμιζε ότι έφταιγε η κούραση. Με μία βαλίτσα στο χέρι, ταξίδευε στον κόσμο, δίνοντας συναυλίες.

Αργότερα διαψεύστηκε. Επισκέφθηκε τον γιατρό. Η διάγνωση: καρκίνος.

Τον ίδιο καιρό συνέβησαν δύο ακόμα γεγονότα. Γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη. Όπως παραδέχεται με παρρησία, η γνωριμία αυτή του άλλαξε τη ζωή. Ο Θεοδωράκης έχρισε τον Κορκολή πρεσβευτή του έργου του σε Ελλάδα και εξωτερικό. Στο πρόσωπό του αναγνώρισε ένα μεγάλο συνθέτη: «Είναι μεγάλο βάρος ένας συνθέτης ν' αναγνωρίζει έναν άλλον συνθέτη. Αυτό δεν γίνεται ποτέ! Μόνον ο Λιστ το έκανε...», έλεγε πριν λίγο καιρό ο Μίκης.

Λίγο μετά, ήρθε μια ακόμα γνωριμία. Ο Κορκολής έμαθε για τη Σοφία Μανουσάκη σε ένα ταξίδι στην Κρήτη. Με τη φωνή της έντυσε τα τραγούδια του Μίκη, και μαζί της προέκυψε ένας δίσκος, «Η Συνάντηση». Για εκείνον η φωνή της είναι φλέβα χρυσού. Αλλά και για όποιον την ακούει, μια αποκάλυψη. Το εύρος της φωνής της δεν το συναντά κανείς εύκολα.

Συνάντησα τον Στέφανο στην Κυψέλη. Σε ένα ρετιρέ με μπαλκόνι σε Ακρόπολη και Λυκαβηττό. Μίλησε για την εποχή που οι θαυμάστριες υστερίαζαν έξω από το καμαρίνι για να πάρουν ένα δικό του αυτόγραφο. Για τους «Πέντε Ανέμους», που παραλίγο θα τραγουδούσε η Μούσχουρη. Και τη μεταστροφή στην καριέρα του. Την επιστροφή του στο κλασικό ρεπερτόριο και την αφοσίωσή του στη σύνθεση.

Αν τον άφηνες σε μια σανίδα πάνω στη θάλασσα, θα μπορούσε να καθίσει ασάλευτος εκεί για ώρες. Αν δεν γινόταν μουσικός, θα ήταν ναυτικός. Η εξελίξεις όμως είχαν άλλη άποψη και δεν άφησαν τη θάλασσα να τον κερδίσει. Μία κινηματογραφική ταινία τον οδήγησε στη σπουδαία σολίστ Μαρίκα Παπαϊωάννου.

Κλειστός τύπος, προτιμάει να λέει μόνο –η σχεδόν μόνο– για τη δουλειά του. Δεν δίνει συνεντεύξεις απλά για να φανεί ότι υπάρχει, όπως παραδέχεται. «Την περίοδο του μαϊντανού την έζησα», λέει. «Σε όποιο κανάλι κι αν γύριζες έβλεπες τον Κορκολή!».

Ακολουθεί η συνέντευξη του Στέφανου Κορκολή στο newsbeast.gr

- Πώς έφτασες στο σημείο να συνθέτεις και να τραγουδάς τραγούδια, έχοντας ξεκινήσει από το κλασικό ρεπερτόριο; Να σου θυμίσω τραγούδια όπως το «Στους πέντε άνεμους», το οποίο ερμήνευσες με την Κωνσταντίνα και ήταν η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία, για να ακολουθήσουν πολλές ακόμα.

«Όταν επέστρεψα από το Παρίσι στην Ελλάδα μου ζήτησε ένας παραγωγός να ετοιμάσω μερικά τραγούδια για τη Νάνα Μούσχουρη. Έγραψα κάποιες μελωδίες, τις παρέδωσα, αλλά δεν έλαβα ποτέ απάντηση. Όταν πήρα κάποια στιγμή τηλέφωνο, μου απάντησε ο παραγωγός: "Ξέρετε… Τα άκουσε η κυρία Μούσχουρη, αλλά δεν…". Ο χρόνος παρόλ' αυτά ήρθε με δικαίωσε, βάζοντας στην άκρη τη χυδαιότητα της αδιαφορίας.

Ήταν το 2005. Τότε είχε έρθει η Μούσχουρη σε αυτό ακριβώς το σπίτι που βρισκόμαστε, για να της γράψω τραγούδια, και της είπα την ιστορία. Θυμάμαι ότι είχε καθίσει στο πιάνο μαζί μου, και άρχισα να της παίζω. Κάποια στιγμή μου ζήτησε να ακούσει τους "πέντε άνεμους". "Μα… αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για μένα", τη θυμάμαι να λέει. "Αργήσαμε κάποια χρόνια Νάνα μου", απάντησα εγώ. Τι είχε συμβεί; Προφανώς ο παραγωγός δεν της είχε στείλει ποτέ τα τραγούδια μου. Και εκείνη είχε ενοχληθεί γιατί πίστευε ότι την είχα αγνοήσει!»

- Πώς έγινε τελικά το «μπαμ» και οι «πέντε άνεμοι», εξελίχθηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου;

«Για όλα όμως ευθύνονται τα παιχνίδια της τύχης… Και η εταιρεία μου δεν περίμενε τότε ότι κάποιος θα πρόσεχε "έναν" Κορκολή. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχε καλέσει για την παρουσίαση του δίσκου μου γύρω στους 20 δημοσιογράφους, ενώ σύμφωνα με την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη θα έρχονταν το πολύ 10 από αυτούς . Η παρουσίαση θα γινόταν στον κήπο μιας μεζονέτας που ζούσα τότε στην Πεντέλη.

Συνέβη όμως το εξής παράδοξο: Έγινε τότε μία απεργία, οι νταλίκες οι οποίες μετέφεραν τα μουσικά όργανα και τα ηχεία για τη συναυλία στο Ειρήνης και Φιλίας δεν ήρθαν ποτέ και οι "YES" -που ήταν φίλοι μου- βρέθηκαν ξαφνικά στο σπίτι μου. Έτσι, η παρουσίαση του δίσκου μου έγινε στο σπίτι μου μαζί με τους "YES".

Έπρεπε να έβλεπες τις κοπέλες της BMG, πώς έτρεχαν κάθιδρες σε όλα τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς, αναζητώντας φαγητό. Το σπίτι είχε γεμίσει από δημοσιογράφους που είχαν έρθει για τους "YES". Το "πέντε άνεμοι", ένα άκρως ραδιοφωνικό κομμάτι, στο οποίο συμμετείχε η Κωνσταντίνα, ήδη γνωστή τότε, ξεκίνησε μία πορεία. Δύο χρόνια αργότερα στη συναυλία μου στο Ειρήνης και Φιλίας μάζεψα 25.000 κόσμο στο Ειρήνης και Φιλίας.

Εκεί που ήταν να παίξουν οι "YES" δυο χρόνια πριν και η συναυλία τους ακυρώθηκε, έπαιζα εγώ. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς διέγραψα αυτή την πορεία, τραγουδώντας τα δικά μου κομμάτια. Πώς ο θαυμασμός κορυφώθηκε προς το πρόσωπό μου, δημιουργώντας αυτή την υστερία.

Το μόνο που συνειδητοποίησα γύρω στο 1997, στην κορύφωση της καριέρας μου, ήταν ότι δε γούσταρα άλλο όλο αυτό που μου συνέβαινε. Ήταν πολύ μακριά από το χαρακτήρα μου αυτό το μπάχαλο. Και αν ρωτήσεις τους μετρημένους φίλους που έχω, θα σου πουν ότι είμαι μετρημένος και κλειστός άνθρωπος. Μου αρέσει να μένω στο σπίτι μου και να μην εκτίθεμαι».

- Είχε όμως και θετική του πλευρά όλο αυτό…

«Θα ήμουν μεγάλος ψεύτης αν έλεγα το αντίθετο. Όχι μόνο μου άρεσε, μου καλάρεσε. Ωστόσο άρχισα να βαριέμαι από κάποιο σημείο και ύστερα. Κυρίως βαριόμουν φρικτά να τραγουδάω ο ίδιος. ΓιΆ αυτό και πήγα στην εταιρεία μία μέρα, τους ανακοίνωσα ότι σταματάω και ότι θα ξεκινούσα να γράφω ορχηστρικά.

Τότε επενέβη η "μαμά" BMG της Γερμανίας, και έκανα το "First Touch", έναν ορχηστρικό δίσκο, ο οποίος έγινε πλατίνα σε 18 χώρες».

- Γιατί γύρισες στην Ελλάδα, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές σου και ενώ ήδη έκανες τα πρώτα επαγγελματικά σου βήματα στο Παρίσι;

«Τότε είχα γράψει το "Δεν είσαι εδώ", που ερμήνευσε αργότερα η Γαλάνη. Το τραγούδι είχε ακουστεί για πρώτη φορά από τα χείλη ενός γάλλου τραγουδιστή, ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω τον πρώτο μου χρυσό δίσκο στη Γαλλία. Μεγάλη υπόθεση αν σκεφτείτε απευθυνόμουν σε ένα κοινό 70.000.000 κατοίκων.

Ωστόσο, οικογενειακοί λόγοι μου επέβαλαν να γυρίσω στην Ελλάδα. Κάτι που δεν ήθελα καθόλου γιατί είχα βρει ήδη τους ρυθμούς μου στην Γαλλία. Έτσι, ενώ νόμιζα ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα ήταν όπως ακριβώς στο Παρίσι, ανακάλυψα ότι ο δημιουργός είναι κάποιος που τον πετάνε στα σκουπίδια. Και ο μόνος που είχε αξία εδώ, ήταν ο τραγουδιστής.

Θυμάμαι παρόλΆ αυτά την επιμονή της Δήμητρας Γαλάνη και της Μαρίας Δημητριάδη, να προβάλουν δύο πολύ νέους ανθρώπους που έμπαιναν τότε στο χώρο: Εμένα και τον Παρασκευά Καρασούλο, πηγαίνοντας κόντρα στο σύστημα».

- Μου είπες ότι έστειλες κάποια κομμάτια στη Μούσχουρη, τα οποία δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια της. Πόσο σε καθόρισαν οι απορρίψεις και οι σφαλιάρες που εισέπραξες στη διαδρομή;

«Όλα είναι θέμα χαρακτήρα. Κι ο δικός μου μετά από κάθε σφαλιάρα πεισμώνει και γεμίζει τσαμπουκά. Δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Ακόμα και όταν αντιμετώπισα πρόβλημα με την υγεία μου. Μπορεί στην αρχή να με πήρε από κάτω, αλλά η αντίδρασή μου ήρθε πολύ γρήγορα και επιθετικά. "Όχι ρε, δεν θα με νικήσεις, θα σε νικήσω", είχα πει. Και με αυτό τον τρόπο λειτουργώ πάντα μπροστά σε κάθε δυσκολία».

- Κάποιοι ίσως σε θυμούνται να παίζεις Ραχμάνινοφ στο στούντιο Sierra. Εσύ παρόλ' αυτά επέλεξες να εγκαταλείψεις την ερμηνείας, αφήνοντας ενδεχομένως μία καριέρα διεθνούς σολίστα, για να ασχοληθείς με τη σύνθεση. Νιώθεις δικαιωμένος εκ του αποτελέσματος;

«Είναι όλες οι πληροφορίες σου λανθασμένες! Και τι εννοώ με αυτό: Ξεκίνησα να παίζω πιάνο από πολύ μικρός. Αιτία ήταν μία κινηματογραφική ταινία "Οι Ομπρέλες του Χερβούργου", που είχα πάει να δω με τον πατέρα μου. Η αφορμή όμως ήταν το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε πιάνο και οι δικοί μου άκουγαν πολλή και καλή μουσική. Κλασική μουσική, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι…

Στο πατρικό μου μαζεύονταν οι παρέες και έπαιζαν πιάνο, κιθάρα και τραγουδούσαν. Εγώ από τη δική μου γωνιά… έκλεβα διαρκώς νέα ακούσματα.

Το πιο περίεργο είναι ότι ως παιδί δεν είχα πλησιάσει ποτέ το πιάνο, να πειραματιστώ με τον ήχο του περίεργου επίπλου που βρισκόταν στο σπίτι μου. Όταν όμως πήγαμε στις "Ομπρέλες του Χερβούργου" με τον πατέρα μου και γυρίσαμε στο σπίτι, η μάνα μου με ρώτησε: "Τι κατάλαβες από την ταινία;".

Εγώ με τη σειρά μου της απάντησα: "Να σου παίξω αν θέλεις τη μουσική!" Γέλασε αρχικά, ωστόσο κάθισα στο πιάνο και έπαιξα τις μουσικές του Μισέλ Λεγκράν από την ταινία. Την άλλη μέρα με πήγαν στη σπουδαία πιανίστα, Μαρίκα Παπαϊωάννου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η μουσική μου περιπέτεια».

- Ποια είναι η θέση σου για τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα;

«Ζούμε μία κατοχή. Η κατάσταση είναι περίεργη και επικίνδυνη. Έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα δεδομένα. Κι ενώ θα περίμενα να βρω παρέες να ενώνουν τις δυνάμεις τους, προς απογοήτευσή μου αυτό δεν συμβαίνει. Αντιθέτως παρατηρώ τον απόλυτο διαχωρισμό: Οι "από ΅δω και οι "από 'κει". Θεωρώ ότι όλο αυτό που έχει συμβεί βασίζεται σε ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο, εκτελεσμένο με χειρουργικές κινήσεις.

Κάποιοι επικαλούνται την κρίση που εκδηλώθηκε στην Αμερική. Κατά τη γνώμη μου όμως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, δεν είναι παρά ένα έντεχνο χτύπημα. Όλα ξεκίνησαν από την κατάργηση της γλώσσας και του πολυτονικού συστήματος. Τη χρήση των greeklish. Και για να καταστραφεί μία χώρα, όλα ξεκινούν όταν στοχεύσει κάποιος στον πολιτισμό και την ιστορία της. Δυστυχώς όμως βλέπω ότι κανείς δεν αντιδρά. Κυριαρχεί μία κατάσταση ύπνωσης».

- Μίλησέ μου για τη γνωριμία σου με το Μίκη Θεοδωράκη.

«Το Θεοδωράκη τον γνώριζα από παιδάκι όπως όλοι οι Έλληνες. Στα χρόνια της δικτατορίας η παρέα των γονιών μου άκουγε τον στα κρυφά στο σπίτι.

Στην πραγματικότητα αγνοούσα παντελώς το συμφωνικό του έργο. Κάποια στιγμή, έτσι όπως καθόμαστε τώρα, καθόμουν στην ίδια πολυθρόνα, έχοντας γυρίσει από ένα πολύ μακρινό ταξίδι. Ήταν τρεις το βράδυ και χάζευα άσκοπα στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή γυρίζω στην ΕΡΤ3. ¶κουγα να παίζει ένα έργο, το οποίο μου φάνηκε πολύ οικείο, ενώ ταυτόχρονα με συγκλόνισε.

Ήταν πολύ κοντά στη σφαίρα αυτών που μου αρέσουν, πολύ κοντά στον Προκόβιεφ και τον Σοστακόβιτς. Όταν κάποια στιγμή άλλαξε πλάνο και γύρισε η κάμερα, είδα το Μίκη Θεοδωράκη στο πόντιουμ και την Τατιάνα Παπαγεωργίου στο πιάνο. Ανακάλυψα τότε ότι ήταν μία σουίτα του Θεοδωράκη για πιάνο, και έπαθα σοκ.

Σταδιακά άρχισα να μπαίνω στον κόσμο που Θεοδωράκη, που έως εκείνη τη στιγμή αγνοούσα.

Λίγο αργότερα  ήταν καλοκαιράκι - με παίρνει τηλέφωνο ο Αστέριος Κούτουλας, ο σκηνοθέτης ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με το Θεοδωράκη. Είχε σκηνοθετήσει μία ταινία βασισμένη σε όπερες του Μίκη, αφιερωμένη στο συμφωνικό του έργο. Και μου ζήτησε να ετοιμάσω έναν μουσικό πρόλογο για την πρεμιέρα της ταινίας του στον κινηματογράφο "Τριανόν". Πρόσθεσε ότι ήταν επιθυμία του ίδιου του Θεοδωράκη και πως ζητούσε να παίξω τα κομμάτια του με όποιον τρόπο αισθανόμουν.

Θυμάμαι μάλιστα ότι υπήρχε ένα υποτυπώδες καμαρίνι στο Τριανόν, όπου έγινε η πρώτη μου επαφή με το Μίκη.

Κάποια στιγμή μπήκε εκείνος στο καμαρίνι μου και με ρώτησε: "Μήπως έχεις τρακ;", για να απαντήσω: "Κύριε Θεοδωράκη, ίσως εσείς θα έπρεπε να έχετε τρακ που θα παίξω τα έργα σας!". Έτσι ακριβώς είναι. Το ίδιο αυθόρμητο γέλιο εισέπραξα εκείνη τη στιγμή και από εκείνον. Με τον ίδιο τρόπο που γελάς εσύ τώρα.

Την επόμενη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη μεριά της γραμμής ήταν ο Κούτουλας: "Θέλει ο κύριος Θεοδωράκης να τα μιλήσετε", μου ανήγγειλε. Έτσι ακριβώς βρέθηκα στο σπίτι του στην Ακρόπολη. Μου έβαλε να ακούσω τις μουσικές του, έπαιξα πιάνο, μιλήσαμε και κάπως έτσι άρχισε μία μοναδική σχέση. Στη συνέχεια έγραψε μία επιστολή προς εμένα, στην οποία με ονόμαζε ιδανικό πρεσβευτή της μουσικής του σε Ελλάδα και εξωτερικό».

- Το πιο ωραίο όμως είναι ότι ο ίδιος ο Θεοδωράκης αναγνώρισε την αξία σου ως συνθέτης, κάτι που παραδέχτηκε σπάνια συμβαίνει στα παγκόσμια χρονικά…

«Αυτό που λες έγινε στο Μέγαρο Μουσικής. Ήταν για 'μένα κάτι συγκλονιστικό. Ήταν σαν να εισπράττω το ωραιότερο χάδι της ζωής μου».

- Πώς καταλήξατε να βγάλετε ένα δίσκο μαζί, τη «Συνάντηση»;

«Βρέθηκα κάποια στιγμή σε Χανιά για να στηρίξω μία οργάνωση, η οποία ενισχύει ανθρώπους με καρκίνο. Πήγα για να βοηθήσω τον "Ορίζοντα", δεδομένου ότι είναι ένας φορέας που κάνει πολύ σοβαρή δουλειά. Εν τω μεταξύ μου ζήτησαν από ένα τοπικό κανάλι να δώσω μία συνέντευξη για τους σκοπούς της συναυλίας. Η συνέντευξη έγινε σε ένα στουντιάκι 4 επί 3 από έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο, το Μάνο Σπυριδάκη.

Μόλις τελείωσε η συνέντευξη που μεταδιδόταν ζωντανά, του είπα: "Κρίμα που δεν έχουμε και ένα πιάνο να κλείσουμε μουσικά". Εκείνος είχε έτοιμη την απάντηση: "Δηλαδή εάν σου βρω ένα πιάνο, μου υπόσχεσαι ότι θα κάνουμε το κλείσιμο της εκπομπής την επομένη της συναυλίας;"

Ξαφνιάστηκα όταν μου το πρότεινε. Στην πραγματικότητα ήθελα να ξεκουραστώ στη μία ημέρα που μου απέμενε μετά τη συναυλία. Κοιτάζοντας το στούντιο, είπα: "Με ουρά όμως το πιάνο…" Μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι δεν θα χωρούσε πιάνο με ουρά σε τόσο μικρό στούντιο, κι θα απέφευγα τη δέσμευση. Εκείνος παρόλ' αυτά κουβάλησε το στούντιο στο πνευματικό κέντρο Χανίων, κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να συμβεί. Πήγα νευριασμένος, καθότι δεν είχα και πολλή διάθεση. Μόλις έφτασε μου είπε: "Θέλεις στο τέλος της εκπομπής να ακούσεις μία νέα κοπέλα, να μου πεις τη γνώμη σου;"

Εκείνη διάλεξε το "Εν Λευκώ". Μέσα μου χάρηκα γιατί δεν μου είπε κανένα άλλο τραγούδι, όπου θα μπορούσε να μου… φύγει το αυτί. Της ζήτησα τελικά να μου πει το "Δεν είσαι εδώ". Φαντάσου ότι άρχισα να παίζω στο πιάνο, στον τόνο που το είχε ερμηνεύσει η Γαλάνη. Μόλις όμως άκουσα τη φωνή της Σοφίας, έμεινα παγωτό!

Αφού της ζήτησα και μου έστειλε ένα ηχογραφημένο υλικό από το ωδείο της, το προώθησα σε έναν-δύο ανθρώπους. Αυτό που μου είπαν από την πρώτη στιγμή ήταν ότι πρόκειται για φλέβα χρυσού.

Έχοντας ήδη αναπτύξει τη σχέση που είχα με τον Θεοδωράκη, σκέφτηκα να τη δοκιμάσω και εκεί. Αφού της έδωσα κάποια τραγούδια του να μελετήσει -χωρίς να έχει το κόμπλεξ να με ρωτήσει για όλα- μπήκαμε να ηχογραφήσουμε στο στούντιο. Αγνοούσα μάλιστα ότι ήταν τα 90 χρόνια του Μίκη. Τότε ήρθε ένας φίλος του, ο Δημήτρης Κούτουλας και με προέτρεψε να στείλω τα ηχογραφημένα τραγούδια στον Θεοδωράκη. Μόλις  το έμαθε ήταν αμέσως θετικός. "Τι υπέροχο δώρο είναι αυτό που μου κάνετε; Κάντε το!", αναφώνησε.  Και έτσι βγήκε η "Συνάντηση", μία εβδομάδα πριν τα capital controls, η οποία κατάφερε να γίνει χρυσός δίσκος».

- Η σχέση σου με την πολιτική και τους πολιτικούς ποια είναι;

«Δεν έχω καμία σχέση. Δεν τους γουστάρω. Και ξέρεις γιατί; Είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπορούν, είτε παίζει κάτι περίεργο που δεν μπορώ να αντιληφθώ στην υπόθεση. Κι αν μιλήσουμε για συναδέλφους μου που μπήκαν στην πολιτική, έχω δει αρκετούς να τρώνε τα μούτρα τους. Επειδή μπέρδεψαν την τέχνη με την πολιτική. Θα μου πεις ότι και ο Θεοδωράκης το ίδιο έκανε. Ναι, με τη διαφορά ότι το έκανε με μία εντελώς διαφορετική ιδεολογική φόρτιση και σε πολύ διαφορετικές εποχές, βεβαρημένες πολιτικά και κοινωνικά.

Ο Μίκης άλλωστε πλήρωσε και ψυχικά, αλλά και σωματικά για τα τραγούδια του. Και ακόμα πληρώνει, καθώς έχει υποστεί απαγορεύσεις ακόμα και εν καιρώ Δημοκρατίας. Προσωπικά μιλώντας, θα σου πω ότι η πολιτική με έδιωχνε μακριά της από μικρό. Όταν άρχισα να μεγαλώνω, ανακάλυπτα διαρκώς τα ψεύδη που λέγονταν και εκεί κάπου μπήκε ένα τέλος σε κάθε μου σχέση μαζί της».

- Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι δεν πήρες βοήθεια από κάποιο κόμμα ή πολιτικό, δεν εισέπραξες ποτέ σου κρατική επιχορήγηση;

«Η πραγματικότητα είναι ότι δεν ενέδωσα ποτέ, παρά το γεγονός ότι είχα κατά καιρούς προτάσεις να εμπλακώ στον πολιτικό στίβο. "Παιδιά δεν θέλω να με ενοχλείτε…", απαντούσα σε όλους όσους με πλησίαζαν. Πιστεύω σε τελική ανάλυση ότι η οποιαδήποτε εισβολή της πολιτικής στην τέχνη μου, είναι ικανή να τη λερώσει».

- Συμπαθείς τους παπάδες και την εκκλησία ως θεσμό;

«Ας μην ακουμπήσω την εκκλησία και το θεσμικό της ρόλο. Θα αρκεστώ να πω ότι πιστεύω. Μου δίνει δύναμη να πιστεύω. Αντλώ δύναμη από τον αρχάγγελο Μιχαήλ και πιστεύω σε αυτό που δεν γίνεται να αποδείξουμε. Θεωρώ ότι η Εκκλησία γενικότερα με τον τρόπο που φέρεται -χωρίς να μένω μόνο στην Ορθόδοξη, καθώς και η Καθολική είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα- προκαλεί. Έχω γνωρίσει συμπαθέστατους ιερείς, που προσφέρουν έργο, αλλά και ιερείς αντιπαθέστατους. Δεν βγήκε τυχαία η παροιμία που λέει ότι "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά". Εάν πάντως θέλεις να μάθεις πότε πηγαίνω στην Εκκλησία, δεν πηγαίνω στην Εκκλησία. Εάν με ρωτήσεις, εάν πιστεύω, θα σου πω ότι πιστεύω με το δικό μου τρόπο».

- Η σχέση σου με τις εξαρτήσεις ποια είναι;

«Δεν έχω καμία σχέση μαζί τους. Με εξαίρεση το τσιγάρο, το οποίο με κατέστρεψε. Η αιτία της αρρώστιας μου ήταν το τσιγάρο. Και μου δίνεις την ευκαιρία να πω σε όσους μας διαβάζουν, να το πετάξουν! Χωρίς δεύτερη σκέψη!

Έχεις απέναντί σου τον άνθρωπο, ο οποίος κάπνιζε πέντε πακέτα την ημέρα. Και αν με ρωτούσες δύο χρόνια νωρίτερα, ποιο θα ήταν το τελευταίο πράγμα που δεν θα έκοβα, θα σου απαντούσα το τσιγάρο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τη ζωή μου χωρίς αυτό!»

- Παρά το γεγονός ότι έχεις επιλέξει να βρίσκεσαι αποτραβηγμένος από τη δημοσιότητα, ταυτόχρονα επέλεξες να δημοσιοποιήσεις ότι είχες καρκίνο. Γιατί;

«Όταν έκανα μία συναυλία στο θέατρο του Αποκόρωνα στα Χανιά, δεν ήξερα ότι κάποιος βιντεοσκοπούσε τα όσα έλεγα. Αυτό που είπα, απευθυνόμενος στους ανθρώπους της οργάνωσης "Ορίζοντας" ήταν ότι "μην το βάζετε κάτω, κι εγώ έχω καρκίνο". Δύο ημέρες αργότερα το είδα να παίζει σε ένα από τα μεγάλα κανάλια.

Αυτό που ήθελα να εκφράσω δημοσιοποιώντας το, ήταν ότι από τη στιγμή που εγώ μπορώ και το παλεύω, και στέκομαι όρθιος, να το παλέψουν και όλοι οι υπόλοιποι».

- Τα πάντα παλεύονται εάν λάβεις υπόψη την προσωπική σου εμπειρία;

«Αυτό που είπα ήταν ότι από τη στιγμή που μου χτύπησε την πόρτα αυτός ο διάολος, έπρεπε να τον δεχτώ όπως είναι και να προχωρήσω. Οφείλω όμως να προσέχω. Και είμαι από τους τυχερούς. Η δική μου περίπτωση καρκίνου αντιμετωπίζεται. Έπρεπε όμως να αλλάξω πολλές από τις συνήθειές μου. Έπρεπε να αλλάξω ακόμα και τον ύπνο ή το φαγητό που έτρωγα.

Τον καρκίνο δεν τον νικάς, όπως κάποιοι λένε. Τον παλεύεις. Μπορεί να σου ξαναχτυπήσει την πόρτα. Είμαι υποχρεωμένος να πηγαίνω για έλεγχο κάθε τόσο. Όπως έκανα κι αυτή την εβδομάδα. Πριν πάω στο γιατρό είχα μεγάλη αγωνία. Όπως και κάθε προηγούμενη φορά. Λογικό είναι…»

- Σε βοήθησε η αρρώστια να δώσεις αξία στα απλά;

«Όταν έμαθα το νέο, για τρεις μέρες δεν ήθελα αν δω άνθρωπο. Έκανα μυστήριες σκέψεις. "Γιατί σΆ εμένα, γιατί γαμώτο μου;", και όλα αυτά που περνάνε από το μυαλό ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Μετά το αρχικό σοκ, κατάφερα να το ξεπεράσω και να προχωρήσω. Και να σου πω κάτι άλλο; Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι είναι ότι δεν προλαμβάνουμε. Δεν πηγαίνουμε στο γιατρό, αλλά περιμένουμε να μας συναντήσει το κακό. Αυτό το άτιμο "δε βαριέσαι…" μας έχει φάει!

Τι απολαμβάνεις εκτός από τη μουσική; Τον καφέ στον πεζόδρομο, τον ήλιο, μια βόλτα, ένα καλό βιβλίο, την παρέα σου; Τη θάλασσα; Τη θάλασσα, ναι! Είπες μαγική κουβέντα. Αλλά όχι να κολυμπάω, να ταξιδεύω. Αν δεν ήμουν μουσικός θα ήμουν ναυτικός. Δώσε μου μία σανίδα να επιπλέει, και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Αυτή είναι η τρέλα μου.

Και φυσικά ένα πολύ ωραίο βιβλίο. Τελευταία διαβάζω το βιβλίο μίας φίλης, της Αναστασίας Βούλγαρη. Στις 3 Φεβρουαρίου κάνει την παρουσίαση στο Ίδρυμα Κακογιάννης, όπου εγώ θα αυτοσχεδιάσω ακούγοντας τις απαγγελίες των ποιημάτων της. Αν μιλήσουμε για βιβλία τώρα, είναι περίοδοι που χάνομαι στα βιβλία. Σε πράγματα τα οποία πιτσιρικάς βαριόμουν φρικτά. Όπως η ιστορία και η γεωγραφία, γιατί ο τρόπος που στα διδάσκουν είναι τραγικός».

- Εγώ πάλι βαριόμουν φρικτά τα μαθηματικά αλλά τέλος πάντων!

«Σε αντίθεση μΆ εσένα μου άρεσαν. Εκεί ανακάλυπτα τις αναλογίες που υπήρχαν με τη μουσική. Ωστόσο σιχαινόμουν  τη χημεία σε όλα της τα επίπεδα. Όσο για τη βόλτα που ανέφερες προηγουμένως, θα σου απαντήσω "όχι". Δεν είμαι της βόλτας. Είμαι τεμπέλης και δεν θα πάω εύκολα βόλτα. Μου αρέσει να κάθομαι στο σπίτι».

- Σινεμά πηγαίνεις;

«Παλιότερα μου άρεσε. Τώρα τελευταία πηγαίνω ξανά. Αν και επειδή είμαι κλειστοφοβικός και αγοραφοβικός αποφεύγω συνήθως τους κλειστούς χώρους. Παρόλα αυτά εάν υπάρχει μία ταινία που με ενδιαφέρει θα πάω να τη δω σε έναν κινηματογράφο. Όπως μου αρέσει και το θέατρο, αν και δεν έχω χρόνο για να το απολαύσω».

- Γιατί διάλεξες να μείνεις σε μία πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως η Κυψέλη;

«Εδώ μεγάλωσα. Ήθελα να είμαι κοντά στο πατρικό μου. ¶σε που μου προσφέρει αυτονομία. Τα έχω όλα στα πόδια μου. Δεν οδηγώ και είναι πολύ σημαντικό να τα έχω όλα κοντά μου. Αντιθέτως όταν κάποια στιγμή μέσα στη νεοπλουτίστικη τάση που επικρατούσε παλαιότερα, έμενα σε μία μεζονέτα στα βόρεια προάστια, έπρεπε να εξαρτώμαι διαρκώς από άλλους. Όταν ήθελα κάτι έπρεπε να ζητήσω από ένα φίλο να με πάει ή να ψάχνω για ταξί».

- Υπάρχει ένα όνειρο, κάτι που θα ήθελες να σου συμβεί και δεν σου συνέβη;

«Δεν κάνω όνειρα πια. Αν με ρωτούσες μερικά χρόνια πριν θα σου έλεγα ότι ήθελα να γράψω μουσική για μία ταινία του Χόλιγουντ. Ένα απωθημένο μου που ξέρω να το κάνω καλά: να γράφω μουσική για κινηματογράφο. Από εκεί και ύστερα με ενδιαφέρει να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάω -είναι ελάχιστοι- και να είμαι κι εγώ καλά».

- Αποφεύγεις τα Μέσα Ενημέρωσης;

«Δεν κάνω κέφι τίποτα στην υπερβολή του. Και αν δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις είναι επειδή την περίοδο του μαϊντανού την έχω βιώσει έντονα στη διάρκεια της δεκαετίας του '90. Σε όποιο κανάλι και αν γύριζες, έβλεπες Κορκολή. Πλέον θα μιλήσω μόνο όταν αφορά στη δουλειά μου. Εάν είναι να βγω μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι είμαι υπαρκτό πρόσωπο, δεν θα το κάνω. Δίνω επιλεκτικά συνεντεύξεις σε ανθρώπους, στους οποίους  νιώθω ότι αξίζει να μιλήσω».

- Υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν την καλή σου διάθεση να δώσεις μία συνέντευξη ή να κάνεις μία δήλωση;

«Φυσικά και υπήρξαν. Μέσα στην αγνότητα και τη βλακεία που έδειξα κατά καιρούς, παραποιήθηκαν πολύ, πράγματα τα οποία είπα. Ξέρεις πώς γίνονται αυτά. Μέσα στο χώρο είσαι. Συν τοις άλλοις με ενοχλεί, όταν επιλέγεται ένας τίτλος για ένα άρθρο, και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη σκέψη του ομιλούντος, ούτε με την ψυχοσύνθεσή του. Έχω άπειρα τέτοια παραδείγματα, όπου ενώ οι συνεντεύξεις ήταν εξαιρετικές όπως και ο δημοσιογράφος, έβγαινε στη συνέχεια ένας τίτλος, ο οποίος κατέστρεφε τα πάντα».

- Τι άλλο περιμένουμε επαγγελματικά από εσένα;

«Σε λίγο θα κυκλοφορήσει το νέο τραγούδι Σοφίας Μανουσάκη σε ντουέτο με τον Παναγιώτη Τσαφαρά, ένα νέο παιδί, το οποίο μπαίνει με πολύ σεμνότητα στο χώρο, ενώ αργότερα θα κυκλοφορήσει και ο δίσκος της.

Επίσης, με αφορμή τα προδομένα έργα του Μίκη Θεοδωράκη θα κυκλοφορήσει ένας δίσκος. Πρόκειται για κύκλο τραγουδιών σε ποίηση Σοφίας Μαντά με τον τίτλο "Ένας κύκλος γεμάτος μουσική". Ο Θεοδωράκης μας έκανε την τιμή να το προτείνει, ενώ πρόκειται για μία δουλειά που έχει κυκλοφορήσει μόνο στη Γαλλία. Στην Ελλάδα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Το τρίτο βήμα θα είναι να ασχοληθώ και λίγο με εμένα, δημιουργώντας ένα δίσκο με πρελούδια για ορχήστρα, καθώς έχω ήδη έτοιμο υλικό. Επιπλέον, θα συνεχίσω να εμφανίζομαι στο Half Note, σε ένα χώρο που μου πάει και του πάω. Εκεί ανακάλυψα ένα μοναδικό χώρο. Και όταν είπα στην ιδιοκτήτριά του, Ρένα Καράμπελα, ότι σκεφτόμουν να ξεκινήσω απογευματινές εμφανίσεις, μία εβδομάδα μετά είχα ξεκινήσει! ΜΆ αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που λειτουργούν ακαριαία όπως η Ρένα. Έτσι είμαι κι εγώ άλλωστε».

- Είσαι ευτυχισμένος;

«Η ευτυχία είναι για μένα κάτι πολύ προσωπικό. Όπως και για τον κάθε άνθρωπο. Αν μπορούσα όμως να ορίσω την ευτυχία σε προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν λένε ψέματα. Έχω ένα θέμα με το ψέμα. Προτιμώ να μου πουν κάτι, κι ας με χτυπήσουν κατακούτελα. Και συνήθως η ευτυχία κρύβεται σε μικρά πραγματάκια. Δεν διαρκεί για πάντα».

- Να είσαι καλά, Στέφανε.

«Εσύ να είσαι καλά... Χάρηκα πολύ».

• H επόμενη συναυλία - «Συνάντηση» του Στέφανου Κορκολή με τη Σοφία Μανουσάκη σε έργα του Μίκη Θεοδωράκη, είναι στις 27 Ιανουαρίου στον Πύργο Ηλίας.