Dance Me To The End Of Love: Η φρικτή ιστορία πίσω από το τραγούδι
Δεν είναι ένα τραγούδι για τον έpωτα
Δημοσίευση 5/2/2016 | 00:04
Ένα τραγούδι που έχει αφιερωθεί ανάμεσα σε εκατομμύρια ερωτευμένους ανά τον κόσμο και συνεχίζει να ταξιδεύει τους ανθρώπους με τη μελωδικότητα και την απαλότητ;a του, κρύβει από πίσω του μια απόκοσμη ιστορία. Ίσως μέχρι τώρα κανείς να μην σκέφτηκε πως η μουσική και οι στίχοι του κρύβουν τον φόβο του θανάτου, ο οποίος προσπαθεί να ξορκιστεί μέσα από τον έpωτα. Σε αυτό το τραγούδι, ο πόνος του παντοτινού αποχωρισμού είναι πιο κυριολεκτικός απ' όσο φαντάζεστε.
Το «Dance Me To The End Of Love» δεν είναι ένα κομμάτι γραμμένο για εpαστές, αλλά ένα ξόρκι για τον θάνατο. Ένας τρόπος για να λυτρωθούν οι ψυχές εκείνων που βίωσαν την κτηνωδία στα κρεματόρια των ναζί. Το τραγούδι περιέχει τις κραυγές αγωνίες όλων όσων βίωσαν το παράλογο μαρτύριο της εξόντωσης των Εβραίων και, πιο συγκεκριμένα, είναι εμποτισμένο με τηνμυρωδιά των καμένων σωμάτων των ανθρώπων που χάθηκαν άδικα, στην παράδοξη εξόντωση που επέβαλε η ναζιστική Γερμανία.
Το συγκεκριμένο τραγούδι εξιστορεί τη φρικτή απαίτηση να παίζουν μουσική μέσα στους διαδρόμους των στρατοπέδων οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, την ώρα που από μπροστά τους περνούσαν άλλοι συγκρατούμενοί τους για να περιμένουν στην ουρά του ¶ουσβιτς το φρικτό τους τέλος: να καούν στα κρεματόρια. Έτσι, ενώ άλλοι βάδιζαν προς τον θάνατο, έβλεπαν τους επίσης εξαθλιωμένους συγκρατούμενούς τους να τραγουδούν, εξαναγκασμένοι από τους ναζί. Το «Dance Me To The End Of Love» μιλά για έναν χορό μέχρι το τέλος της ύπαρξης.
Γεννήθηκε από τον θάνατο, για να υμνεί τον έpωτα και τη ζωή. Όπως εξομολογήθηκε κάποτε ο δημιουργός του, Leonard Cohen, ο σπόρος που γέννησε το έργο του ήταν ότι γνώριζε πως ήταν γεγονός ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε ορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπήρχε μια ομάδα μουσικών, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να παίζουν κάθε φορά που η λάμβανε χώρα η διαδικασία της φρίκης.
Φυσικά και τους μουσικούς τους περίμενε το ίδιο τέλος. Έτσι λοιπόν, μέσα από τον χορό, υπό τους ήχους ενός «φλεγόμενου βιολιού» («Dance me to your beauty with a burning violin»), ο κόσμος έφευγε από τη ζωή και πήγαινε να αναζητήσει την παντοτινή ειρήνη.