Η πτώση του Jim Morrison ως seχ symbol είχε ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν, όμως εκείνη η συναυλία στη γενέτειρά του, τη Φλόριντα, ήταν όχι μόνο καταστροφική για το πρεστίζ του ίδιου, αλλά και των The Doors, αλλά απ' ότι φάνηκε, ήταν και η αρχή του τέλους για τον ίδιο.

Εκείνη λοιπόν τη νύχτα στο Μαϊάμι οι Doors έκαναν ένα live που καλύτερα να μην είχαν αρχίσει ποτέ. Η κατάσταση ήταν ήδη περίεργη και όταν ο Jim Morrison έφτασε στο Dinner Kay Auditorium, μερικοί είχαν ήδη αρχίσει να φαντάζονται τι θα ακολουθούσε. Ο Jim ήταν μεθυσμένος, εμφανώς μεθυσμένος. Ακόμα και για τα δικά του στάνταρ. Ανέβηκε στη σκηνή, είπε δυο στίχους, αλλά έχασε αμέσως το ενδιαφέρον για τραγούδι.

Στην αρχή κάλεσε όλους τους παρευρισκόμενους να έρθουν στο Λος ¶ντζελες το καλοκαίρι. Αλλά έπεσε. Και άρχισαν οι αποδοκιμασίες. Βούτυρο στο ψωμί του. ¶ρχισε να βρίζει και να προσβάλλει το κοινό. Τους είπε σκλάβους, και άλλα πολλά. Το κοινό αντέδρασε. Όταν κάποιος τον έλουσε με σαμπάνια, άρχισε να γδύνεται. Και ύστερα άρχισε να ρωτάει το κοινό τι ήρθε ακριβώς να δει σε αυτήν τη συναυλία. Γι' αυτόν η απάντηση ήταν σίγουρη: «Ήρθατε να δείτε το πeος μου, έτσι δεν είναι;», είπε και αφού πρώτα το κάλυψε με την μπλούζα του, το έδειξε σε αυτούς που υποτίθεται πως ήθελαν να το δουν.

Τα ΜΜΕ αφηνίασαν και τέσσερις μέρες αργότερα, ο Δήμος του Μαϊάμι (του οποίου η έδρα ήταν ακριβώς απέναντι από τον συναυλιακό χώρο) εξέδωσε ένταλμα για τη σύλληψή του. Προσβολή της δημοσίας αιδούς και δημόσια μέθη, μεταξύ άλλων οι κατηγορίες. Η δίκη έγινε τον επόμενο χρόνο. Για τον Morrison η δίκη ήταν μια ευκαιρία για ένα mind-game με το κατεστημένο. Δεν κέρδισε όμως ένα σώμα ενόρκων, ανάμεσα στους οποίους ο μικρότερος ήταν 42 ετών. Και μέσα σε τεράστια απογοήτευση, δέχτηκε την ποινή των 8 μηνών σε καταναγκαστικά έργα. Οι δικηγόροι του άσκησαν έφεση και τότε έγινε το ταξίδι στο Παρίσι.

Εμφανώς καταβεβλημένος, ηττημένος, χωρίς καμία όρεξη για ζωή. Τέσσερις μήνες αργότερα, αυτοκτόνησε στο μπάνιο του. Ήταν 27 ετών.

Η κίνηση του Morrison εκείνη την ημέρα έδειξε να είναι η αρχή του τέλους. Η τελευταία του μάχη με το σύστημα που δεν μπορούσε να κερδίσει, χάνοντας έτσι τον εαυτό του και τη θέλησή του. Μερικοί τον κατηγορούν για αυτοκαταστροφή, άλλοι πάλι λένε πως έβλεπε πολύ πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, ήταν οραματιστής. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι άφησε το στίγμα του στην παγκόσμια μουσική για πάντα.