Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαν να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα. Από το 1936, που η διορισμένη κυβέρνηση από τον Βασιλιά Γεώργιο τον Β’ είχε προκηρύξει της εκλογές που δεν κέρδισε κανένας και οδήγησαν στην δικτατορία του Μεταξά, δεν είχαν ξαναγίνει εκλογές. Από την μια η δικτατορία και από την άλλη η Γερμανική κατοχή, δεν είχαν επιτρέψει στους Έλληνες να πάνε στις κάλπες επί μια δεκαετία. Από τον Νοέμβριο του ’45, την κυβερνητική πολιτική ασκεί ο κεντρώος-φιλελεύθερος Θεμιστοκλής Σοφούλης που μετά από την προτροπή των Άγγλων προκηρύσσει εκλογές για την 31η Μαρτίου του 1946.

Τα κόμματα που στηρίζουν το ΕΑΜ, με μπροστάρη το ΚΚΕ αντέδρασαν αμέσως, ζητώντας δίμηνη αναβολή αλλά και εγγυήσεις για την ομαλή και δίκαιη διεξαγωγή των εκλογών. Θεωρούσαν πως μετά την προτροπή των Άγγλων, οι εκλογές της 31ης Μαρτίου ήταν μια πρόφαση για επικράτηση της δεξιάς, μετά τον αφοπλισμό του ΕΑΜ στην συμφωνία της Βάρκιζας. Οι ακροδεξιοί έβαλαν στο στόχαστρο τους αριστερούς αλλά και τους αντιβασιλικούς κεντρώους και τα κόμματα της αριστεράς φοβήθηκαν ολική ήττα.

Μέσα από τον φόβο τους για την περιβόητη ήττα (γράφτηκαν χιλιάδες λέξεις για την μελαγχολία της ήττας της αριστεράς στον εμφύλιο), προκάλεσαν τα χειρότερα. Οι εκλογές δεν ακυρώθηκαν εν τέλει, με το ΚΚΕ, που δεν είχε βγάλει από τα σχέδια του τον ένοπλο αγώνα, μαζί με τους κεντροαριστερούς, δηλώνουν πως θα απέχουν από τις εκλογές. Στις εκλογές του 1946 συνέβη κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ σε άλλες ελληνικές εκλογές: Τα κόμματα που έλαβαν μέρος προέρχονταν αποκλειστικά από το χώρο της δεξιάς.

Το πρωί της ημέρας των εκλογών οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες με την είδηση να κυκλοφορεί πως αντάρτες επιτέθηκαν στον Σταθμό Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο και σκότωσαν 9 χωροφύλακες και 2 στρατιώτες. Η εντολή είχε δοθεί από τον ΓΓ του ΚΚΕ, Νίκο Ζαχαριάδη. Η συγκεκριμένη πράξη είναι για πολλούς η αφορμή του Εμφυλίου πολέμου 1946-49 που ακολούθησε.

Στις εκλογές η «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων», απέσπασε το 55,12% των ψήφων και 206 έδρες, με την «Εθνική Πολιτική Ένωση» (συνασπισμός κεντρώων κομμάτων, κυρίως Βενιζελικών) 19,28% και 68 έδρες. Τρίτο ήρθε το «Κόμμα Φιλελευθέρων» του Θεμιστοκλή Σοφούλη με 14,39% και 48 έδρες, ενώ τέταρτο, το «Εθνικό κόμμα Ελλάδος» του ιδρυτή του ΕΔΕΣ, Ναπολέοντα Ζέρβα, με 5,96% και 20 έδρες. Οι έδρες ήταν συνολικά 354, από τις οποίες 235 έδρες πήραν τα δεξιά κόμματα, 117 τα φιλελεύθερα και 2 ανεξάρτητοι βουλευτές. Η αποχή έφτασε το 51,5% σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών.

Η βουλή που είχε μόλις εκλεγεί ήταν η βουλή του Εμφυλίου. Στήριξε δέκα κυβερνήσεις μέχρι της εκλογές του 1950. Ο Εμφύλιος που ακολούθησε ήταν ένας από τους πιο αιματηρούς στην ιστορία της Ελλάδας, ένας πόλεμος που δίχασε, ακόμα και οικογένειες, και προσέδωσε στην ελληνική πολιτική σκηνή τον χαρακτήρα της «μάχης των δυο άκρων», που ισχύει μέχρι σήμερα.

Για την ιστορία, στην συγκεκριμένη βουλή εξελέγησαν ως βουλευτές, τέσσερις μετέπειτα πρωθυπουργοί: Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.