1955 – Σεπτεμβριανά: Οι Τούρκοι ξεκινούν το πογκρόμ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη

Ήταν 6 Σεπτεμβρίου του 1955, όταν οι Τούρκοι, ύστερα από την προβοκάτσια στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, ξεκινούν τα πογκρόμ εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, που εκείνη την εποχή έφτανε τις 100.000.

Η αφορμή που έψαχνε εναγωνίως ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Άντναν Μεντερές, δόθηκε από έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό που έξερράγη στις 6 Σεπτεμβρίου, στο τούρκικο προξενείο της Θεσσαλονίκης, όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ. Η ελληνική αστυνομία συνέλαβε ως δράστη, έναν μουσουλμάνο φοιτητή από την κομοτηνή, που λεγόταν Οκτάι Εγκίν. Ο Εγκίν, που αργότερα έγινε ήρωας στην Τουρκία, θεωρούσε τον εαυτό του θύμα των ελληνικών αρχών. Το τουρκικό κράτος λίγα χρόνια αργότερα τον τίμησε διορίζοντάς τον ως κυβερνήτη σε μια επαρχία.

Οι τούρκικες εφημερίδες εκμεταλλέυονται το συμβάν και παρόλο που από την έκρηξη υπήρξαν μόνο υλικές ζημιές, κάνουν επίκληση στον τουρκικό εθνικισμό (που εκείνη την περίοδο έβραζε), και μεγαλοποίησηαν το γεγονός. Φήμες λένε πως έλαβαν κυβερνητική εντολή.

Το απόγευμα στην ελληνική συνοικία Πέρα, ένα αγριεμένο πλήθος 50.000 Τούρκων στράφηκε εναντίον των ελληνικών περιουσιών. Οι λεηλασίες κράτησαν για 12 περίπου ώρες(!) αφού οι αρχές επενέβησαν μόνο όταν η κατάσταση πήγε να βγεί εκτός ελέγχου. Το Δημοκρατικό κόμμα έπαιξε ενεργό ρόλο στα έκτροπα, τάζοντας αμοιβή σε διαδηλωτές που μεταφέρθηκαν στα σημεία με 4.000 ταξί και υποσ΄χεθηκε αμοιβή στον καθένα ύψους 6 δολαρίων (που ουδέποτε έδωσε).

Το πλήθος φώναζε «Θάνατος στους γκιαούρηδες», «Σπάστε, γκρεμίστε, είναι γκιαούρης», «Σφάξτε του έλληνες προδότες», «Κάτω η Ευρώπη» και «Εμπρός να βαδίσουμε κατά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης». Την οργή του όχλου δεν γλύτωσαν και κάποια καταστήματα αρμενικής και εβραϊκής ιδιοκτησίας.

Πολλοί άντρες και γυναίκες βιάστηκαν. 16 Έλληνες έχασαν την ζωή τους και άλλοι 32 τραυματίστηκαν. Ο πρωθυπουργός Μεντερές έριξε την ευθύνη του πογκρόμ στους κομμουνιστές.

Εκείνη την ημέρα καταστράφηκαν σχεδόν 4.500 εμπορικά καταστήματα, 1.000 σπίτια και άλλες περιουσίες Ελλήνων. Οι ζημιές ξεπέρασαν τα 150 εκατ. Δολάρια. Οι Έλληνες της Πόλης από φόβο αλλά και από το οικονομικό πλήγμα, μεταναστεύουν μαζικά στην Ελλάδα. Ο Αντναν Μεντερες ανατράπηκε 6 χρόνια αργότερα απο στρατιωτικούς και πρίν κρεμαστεί, του ζητήθηκαν εξηγήσεις για τα Σεπτεμβριανά.

Το πογκρόμ κατά των ελλήνων ήταν μια από τις πιο μάυρες σελίδες στην ιστορία του ελληνισμού. Οι Έλληνες που αποζημιώθηκαν πήραν το πολύ το 20% από την συνολική ζημιά που είχαν υποστεί. Οι έλληνες μετά το 1922 έπεσαν ξανά θύματα του φανατισμένου τούρκικου εθνικισμού.

1966 – Ο πρωθυπουργός της Νοτίου Αφρικής, Χέντρικ Φέρβουρντ, υπέυθυνος για πολλούς από τους νόμους του καθεστώτος του Απαρτχάιντ, δολοφονείται από τον ελληνικής καταγωγής Δημήτρη Τσαφέντα

Ο Δημήτρης Τσαφέντας ήταν ελληνομοζαμβικιανής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1919 στο σημερινό Μαπούτο της Μοζαμβίκης. Ήταν καρπός μιας εφήμερης συνέυρεσης του κρητικού ναυτικού Μιχάλη Τσαφέντα (ή Τσαφεντάκη) και της μιγάδος Αμέλια Γούιλιαμς. Μεγάλωσε αρχικά με την γιαγιά του και αργότερα με τους θετούς του γονείς.

Στο καθολικό σχολείο όπου πήγε, βίωσε τον ρατσισμό, εξαιτίας του πιο σκούρου χρώματος που είχε. Όταν πήγε στην Νότιο Αφρική, τα πράγματα δεν άλλαξαν, αν και συμπεριελήφθει στον λευκό πληθυσμό. Την δεκαετία του '30, έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος και λίγο αργότερα έφυγε στα καράβια. Γύρισε όλον τον κόσμο και την διετία '47 – '49, έμεινε στην Ελλάδα. Λίγο αργότερα όμως, διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και αναγκάστηκε να μπαινοβγαίνει σε ψυχιατρικές κλινικές.

Το 1966 επέστρεψε στην Νότιο αφρική. Την 1η Αυγούστου βρήκε δουλειά στο κοινοβούλιο, ως κλητήρας. Ο κόσμος δεν άργησε να ασχοληθεί μαζί του.

Στις 6 Σεπτεμβρίου, θα δολοφονήσει με μαχαίρι τον τότε πρωθυπουργό της Νοτίου Αφρικής, Χέντρικ Φέρβουρντ, υπέυθυνο για πολλούς νόμους του Απαρτχάιντ. Κατά την ανάκριση είπε πως σκότωσε τον πρωθυποργό επειδή «ήταν αηδιασμένος με τις ρατσιστικές πολιτικές του».

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο Τσαφέντας ήταν εξοργισμένος με τις αρχές, επειδή λίγες ημέρες πριν από το φονικό είχαν απορρίψει αίτηση μετάταξής του στην κατηγορία των «εγχρώμων», προκειμένου να συζήσει με τη φίλη του, που ανήκε στην ίδια φυλετική κατηγορία. Στη δίκη που ακολούθησε, η πράξη του κρίθηκε από το δικαστήριο μη καταλογιστή λόγω της σχιζοφρένειας από την οποία έπασχε, και του επιβλήθηκε ο περιορισμός αόριστης διάρκειας σε ψυχιατρείο.

Οι αρχές εκμεταλλευόμενες ένα «παράθυρο» του νόμου, πέτυχαν τον εγκλεισμό του σε φυλακή μελλοθανάτων κι έτσι για τα επόμενα χρόνια βρισκόταν καθημερινά με τη δαμόκλειο σπάθη της εκτέλεσης. Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων το 1994, ο Τσαφέντας μετήχθη σε ψυχιατρική κλινική του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 Οκτωβρίουτου 1999, σε ηλικία 81 ετών. Κηδεύτηκε με το τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ενταφιάστηκε σε άγνωστη τοποθεσία.

2007 – Πεθαίνει σε ηλικία 72 ετών, ο τενόρος Λουτσιάνο Παβαρότι

Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1935 στη Μόντενα της Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δάσκαλος φωνητικής και, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50, αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζο Εμίλια και τραγούδησε στην όπερα Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1965 είχε πλέον εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, σημειώνοντας παντού τεράστια επιτυχία, προκαλώντας πρωτοφανή ενθουσιασμό. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες όπερες. Συνέχισε πηγαίνοντας στην Αμερική, την Αυστραλία και την Άπω Ανατολή.

Χαρακτηριστική έχει μέινει η συνεργασία του με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και τον Χοσέ Καρρέρας, ένα τρίο που έγινε παγκοσμίως γνωστό, ως "Οι τρείς τενόροι". Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο. Είχε τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμυ.

Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Μόντενα. Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007