1909 – Γεννιέται ο μεγάλος σκηνοθέτης Ελία Καζάν

Γεννήθηκε το 1909 στην Κωνσταντινούπολη, με το όνομα Ηλίας Καζαντζόγλου. Το 1913, οι γονείς του θα μεταναστεύσουν αρχικά στην Γερμανία και λίγο αργότερα στις ΗΠΑ. Ο Ελία τους ακολουθεί φυσικά και φτάνοντας στην Αμερική, δεν θα μπορούσε να ξέρει πως θα γράψει ιστορία στον κινηματογράφο και γενικότερα στις τέχνες.

Σπόυδασε στο ξακουστό πανεπιστήμιο του Γέιλ, από όπου αποφοίτησε από την σχολή υποκριτικής. Από την δεκαετία του '30 κιόλας, το αστέρι του έλαμψε στα θέατρα του Μπρόντγουέι αλλά και αργότερα στο Χόλιγουντ και τον κινηματογράφο.

Το 1937 σταμάτησε την ηθοποιία και μεταπήδησε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, από όπου έγινε ακόμα πιο γνωστός και σημαντικός για την έβδομη τέχνη. Καθιέρωσε στο σινεμά την «Μέθοδο» που είχε αναπτύξει ο Κώνσταντιν Στανισλάβσκι και αφορούσε την προσέγγιση του ηθοποιού στο ρόλο του και την συνεχή πνευματική του διέγερση. Ανέδειξε έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών, τον Μάρλον Μπράντο, αλλά και πολλούς άλλους. Άλλωστε, 21 από αυτούς προτάθηκαν για το βραβείο Όσκαρ.

Υπήρξε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος για 1,5 χρόνο και το 1952, αμαύρωσε την εικόνα του όταν  κατέθεσε στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του Γερουσιαστή ΜακΚάρθι και κατονόμασε καλλιτέχνες (και όχι μόνο), που πίστευε ότι ήταν μέλη του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Τα πιο γνωστά έργα του είναι το «Λεωφορείον ο πόθος», το «Το λιμάνι της αγωνίας» , το «Ανατολικά της Εδέμ» και το «Αμέρικα, Αμέρικα». Γύρισε περίπου 20 ταινίες, με αρκετές από αυτές να χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα. Πέθανε το 2003 στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, σε ηλικία 90 ετών, τιμήθηκε από την ακαδημία των Όσκαρ για την προσφορά του στον κινηματογράφο.

1960 – Ο διάδοχος του θρόνου και μετέπειτα βασιλιάς, Κωνσταντίνος, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης

Σε μια δύσκολη εποχή για την Ελλάδα, με την φτώχεια να μαστίζει τον ελληνικό λαό και το φάντασμα του εμφυλίου να πλανάται ακόμα πάνω από την χώρα, η ελληνική αποστολή στην Ρώμη αποτελούνταν από 48 αθλητές, πράγμα που μπορεί να χαρακτηριστεί υπέρβαση από μόνο του.

Πόσο μάλλον που η ελληνική αποστολή γύρισε έχοντας και ένα μετάλλιο στις αποσκευές της και μάλιστα χρυσό.
Ο διάδοχος του θρόνου τότε, Κωνσταντίνος, επέλεξε δυο έμπειρους ιστιοπλόους, τον Γιώργο Ζαΐμη και τον Οδυσσέα Εσκιτζόγλου σαν πλήρωμά του και κατέβηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες στο αγώνισμα της ιστιοπλοΐας. Το σκάφος «Νηρεύς», ήρθε πρώτο στην συνολική κατάταξη και χάρισε στην Ελλάδα και στον μετέπειτα βασιλιά της, το μοναδικό της μετάλλιο σε εκείνους τους αγώνες. Η θαλάσσια περιοχή της Νάπολης σύμφωνα με τους Έλληνες ιστιοπλόους είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον κόλπο του Φαλήρου και αυτό βοήθησε τα μέγιστα. Η χειρότερη κατάταξη του ελληνικού σκάφους ήταν μία 10η θέση σε ιστιοδρομία που τελικά βγήκε από τη βαθμολογία, όπως προέβλεπαν οι κανονισμοί.

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1960, το χρυσό μετάλλιο απονεμήθηκε στο τριμελές πλήρωμα που κατά την επιστροφή, ο κόσμος τους επιφύλαξε υποδοχή ηρώων.

1999 – Ισχυρός σεισμός με επίκεντρο την Πάρνηθα, πλήττει την Αθήνα, που μετρά 145 νεκρούς και ζημιές σε 70.000 κτίρια

Το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999, η Αθήνα πλήττεται από μεγάλο και καταστροφικό σεισμό με επίκεντρο την Πάρνηθα, που τρομάζει όλον τον πληθυσμό με την ένταση των 5,9 ρίχτερ αλλά και την διάρκειά του. Οι ζημιές σε κτίρια είναι ανυπολόγιστες, με περίπου 70.000 κτίρια να έχουν επηρεαστεί από τις σεισμικές δονήσεις.

Ο ισχυρός όμως σεισμός δεν μπορούσε να μην αφήσει πίσω του και ανθρώπινες απώλειες. 145 νεκροί και 700 τραυματίες, με τα σωστικά συνεργεία να υπερβάλλουν εαυτόν ώστε να μην αυξηθεί ο αριθμός των θυμάτων. Η μεγαλύτερη τραγωδία συνέβη στο Μενίδι, στο κτίριο της Ρικομέξ, όπου 39 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους.

Τα κτίρια βάφτηκαν με κίτρινο ή κόκκινο χρώμα και οι Αθηναίοι, φοβούμενοι μετασεισμούς, κοιμόντουσαν στις πλατείες και στα πάρκα. Ήταν ένας από τους πιο καταστροφικούς σεισμόυς που έπληξαν την ελληνική πρωτεύουσα στην μακρόχρονη ιστορία της.