Ο Pascal Pellan και η Elizabeth Saint-Jalmes συναντήθηκαν στο πλαίσιο του σχεδίου « Quelles sont nos ruines? » (« Ποια είναι τα ερείπιά μας ; ») που καθοδηγούσε ο σκηνοθέτης Alain Hélou ανάμεσα στο 2013 και το 2015. Εμπνευσμένοι από την περιπέτεια αυτή, οι δυο καλλιτέχνες θέλησαν να τη συνεχίσουν και να την αναπτύξουν συλλογικά με το πρότζεκτ « Βαβέλ, Βαβέλ, είσαι εδώ ; » Το σχέδιο διαμορφώνεται με τη συμπαράσταση της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Les Ateliers du Vent (Τα εργαστήρια του Ανέμου) της Rennes (Βρετάνη, Γαλλία).

To σχέδιο έχει ως αφετηρία την ταινία L’An 01, Έτος 01 (1973) των Jacques Doillon, Alain Resnais και Jean Rouch, βασισμένη στο σενάριο του Gébé.

Το σχέδιο απευθύνεται σε άτομα από διαφορετικές κουλτούρες, που επιθυμούν να συνδράμουν σε μια «από κοινού καλλιτεχνική πράξη».

Στόχος : μια ζωντανή έρευνα, ένας καλλιτεχνικός συλλογισμός σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο χτίζουμε το μέλλον μαζί, εδώ και τώρα, και χρησιμοποιούμε γι’ αυτό το σκοπό μια συλλογική και πολλαπλή σκέψη.

Το πρότζεκτ « Βαβέλ, Βαβέλ, είσαι εδώ ; » είναι χωρισμένο σε τρεις διαφορετικές φάσεις, εξελίσσεται μέσα σε τρία χρόνια, και αποτελείται από μια σειρά εργαστηρίων πειραματισμού, συνάντησης, δημιουργίας ― πάντοτε με καλλιτέχνες, δομές, θεατές και πολίτες από διαφορετικές χώρες.

Τέσσερις residencies στην Ελλάδα, το Βέλγιο, τη Ρωσία και τον Καναδά (Québec) από το 2016 μέχρι το 2018 διαμορφώνουν έναν χώρο ανοιχτό στις συνεργασίες. Κάθε workshop κρατάει μία εβδομάδα και ολοκληρώνεται με μια συλλογική 24ωρη performance ανοιχτή στο κοινό.

Το σχέδιο αυτό σκοπεύει να δημιουργήσει μια διαρκή συνεργασία και μια διεθνή πλατφόρμα συνάντησης και έρευνας ανάμεσα σε καλλιτέχνες και ερευνητές της τέχνης. Επιθυμεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να αναδείξει το ρόλο των καλλιτεχνών και των καλλιτεχνικών παραγωγών στην επινόηση, στη δημιουργία της κοινωνίας.

Η τελευταία φάση του σχεδίου θα λάβει χώρα στη Γαλλία, στα Εργαστήρια του Ανέμου (Ateliers du vent) το Νοέμβριο του 2018, μ’ ένα εβδομαδιαίο workshop που θα ολοκληρωθεί με μια δημόσια παρουσίαση και μια έκθεση / εγκατάσταση των ιχνών που άφησαν πίσω τους οι προηγούμενες φάσεις του πρότζεκτ « Βαβέλ, Βαβέλ, είσαι εδώ;»

Παράλληλη εκδήλωση στη Γαλλία @ Les Ateliers du vent, 59, Rue Alexandre Duval, 35000 Rennes
02 99 27 75 56 www.lesateliersduvent.org

Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου (18:00 ⤏ 20:00) : ελληνικό στέκι, παρουσίαση του σχεδίου Babel υπό μορφή έκθεσης / εγκατάστασης, ανάγνωση του κειμένου Προσωπικές μυθολογίες της Myriam Gauthier (θεατρική εταιρεία Becs verseurs), τοίχος έρευνας γύρω από το σχέδιο: « Πώς χτίζουμε το τοπίο μας, μαζί ; », παρέμβαση της Lise Gaudaire (φωτογραφία / βίντεο / κείμενο / ήχος), live σύνδεση μέσω Skype με την performance στην Αθήνα.

Iris Karayan, χορογράφος Πάκυ Βλασσοπούλου, εικαστικός Δήμητρα Κονδυλάτου, εικαστικός / video artist Ilan Manouach, εικαστικός / μουσικός Elizabeth Saint-Jalmes, εικαστικός / performer Pascal Pellan, ηχητικός σχεδιαστής. Mε τη συμπαράσταση της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Les Ateliers du Vent και του ΚΕΤ

<sub>Πάκυ Βλασσοπούλου

Η Πάκυ Βλασσοπούλου γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε γλυπτική στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Eπιστημών της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Τον Φεβρουάριο του 2012 ίδρυσε μαζί με τους καλλιτέχνες Χρυσάνθη Κουμιανάκη και Κοσμά Νικολάου τον ανεξάρτητο καλλιτεχνικό χώρο 3 137, στο εργαστήριο τους, στα Εξάρχεια. Πρόσφατες εκθέσεις “Cause love is such an old fashioned word. Δούρειος Ίππος” (ατομική, Enterprise projects, Αθήνα), “Be quite” (Πράγα, Τσεχία, ατομική, σε επιμέλεια της Edith Jeřábková), “The Equilibrists” (Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, ομαδική, σε επιμέλεια των Gary Carrion-Murayari, Helga Christoffersen & Massimiliano Gioni), “Διαδρομές ατσούμπαλες” (Πάρος, Κυκλάδες, ομαδική, σε επιμέλεια της Δέσποινας Ζευκιλή).

pakyvlassopoulou.wordpress.com


Δήμητρα Κονδυλάτου

H Δήμητρα Κονδυλάτου είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Dutch Art Institute (DAI). Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας, Λευκάδας και Ολλανδίας, ως εικαστικός, σπουδάστρια, υπεύθυνη ενός εικαστικού residency και ενός τουριστικού καταλύματος.

Την ενδιαφέρουν τα όρια της τέχνης και η σχέση της με άλλα πεδία, όπως ο τουρισμός, η οικονομία και η καθημερινή ζωή, καθώς και οι πρακτικές, οι χειρονομίες και οι ανταποκρίσεις εντός πλαισίων φιλοξενίας. H δουλειά της περιλαμβάνει αφηγηματικές βιντεο-εγκαταστάσεις, έντυπες φόρμες και συμμετοχικά - residential projects με κεντρικό θέμα τη σχέση του πολιτισμού με την εκάστοτε κυρίαρχη κουλτούρα, ιδίως σε μέρη όπου υπάρχει έντονη τουριστική δραστηριότητα.

Από το 2008 και έπειτα έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις, workshops και συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως το Φεστιβάλ Μηδέν, Kαλαμάτα (2016), Διάλογοι #9, Αθήνα (2015); Φωνές, Αθήνα (2014); Dialoghi di video-arte tra memoria e archivi in Opificio Telecom Italia - Spaceo Contemporaneo (2013); Rooms 2013 in St George Lycabettus hotel & Kappatos gallery, Athens (2013); What we want, 12th Exhibition of Contemporary Art, Action Field Kodra, Thessaloniki (2012), Canon ΗΤ6, Βελιγράδι (2011).


Iris Karayan

Η Ίρις Καραγιάν είναι χορεύτρια και χορογράφος. Ζει στην Αθήνα. Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα των Παραστατικών Τεχνών και του Πολιτισμού στο Goldsmith’s College του Λονδίνου. Είναι ιδρυτικό μέλος και χορογράφος της ομάδας χορού ζήτα.

Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2010 απέσπασε το 1ο βραβείο χορογραφίας Jarmila Jebrakowa στο New Europe Festival με τα έργα A time to mourn και Leg acy. Το έργο Mothers (2012) επελέγη από το διεθνές ευρωπαϊκό δίκτυο Aerowaves το 2013 και από το δίκτυο Dancenet Sweden, το 2014, και έχει παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ της Ευρώπης. Το πιο πρόσφατο έργο της, με τίτλο Alaska (2016), παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, παρουσιάστηκε στη Στέγη τον Φεβρουάριο του 2016 και στο Dansfabrik, Festival de Brest στη Γαλλία. Από το 2013 διδάσκει κίνηση και αυτοσχεδιασμό σε βλέποντες και μη στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος Χορός χωρίς διακρίσεις (Unlimited access) της Στέγης Γραμμάτων και

Τεχνών. Διδάσκει χορογραφία στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης ενώ έχει διδάξει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ναυπλίου και στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο και Λύκειο του Γέρακα. Συνεργάζεται με καλλιτέχνες του θεάτρου, της μουσικής, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών. Είναι μέλος του Συνδέσμου Χορού, μιας συλλογικότητας 7 χορογράφων και συμπράττει με άλλους 5 χορογράφους στα έργα Untitled Series, μέρος του Collective Choreography Project.

www.iriskarayan.com


Ilan Manouach

Μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες. Αν και το κύριο ενδιαφέρον του είναι τα έντυπα μέσα, παράλληλα ασχολείται ενεργά και με τη μουσική. Έχει παίξει και κυκλοφορήσει δουλειές του με διάφορα προσωπικά σχήματα, κυρίως τους Balinese Beast, εφαρμόζοντας τεχνικές cut-up πάνω στον αυτοσχεδιασμό, τους Glacial, ένα μουσικό πρότζεκτ hardcore lounge σε συνεργασία με τον Lemos και τους Wry, ένα τρίο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού σε συνεργασία με τον πιανίστα Agusti Fernandez.

Διατηρεί εδώ και χρόνια ένα ηχητικό ημερολόγιο ηχογραφήσεων πεδίου στην καρδιά της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας, μία έρευνα ηχητικής αποτύπωσης των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων της Ελλάδος. (www.vacantgreece.com). Πέρα από εμπνευστής των εκδοτικών καταλόγων Τοποβόρος- Εκδόσεις Εξαρχείων (www.topovoros.gr) και Inkpress (www.inkpress.gr), είναι και δημιουργός ενός αφηγηματικού έργου για τυφλούς αναγνώστες που χρησιμοποιεί την πρώτη μοτιβική απτική γλώσσα Shapereader (www.shapereader.org).

Εργάζεται επίσης ως ερευνητής στα πλαίσια του Ιδρύματος Kone, για την σύνταξη μιας ανθολογίας και μιας έκθεσης γύρω από τα εννοιολογικά comics. Ταξιδεύει συστηματικά σε πολλά μέρη του κόσμου για εκθέσεις, εργαστήρια, ομιλίες και συναυλίες.


Elizabeth Saint-Jalmes

Μετά από την απόκτηση του διπλώματος DNSEP της Ανωτάτης Σχολής Τεχνών της Brest το 2000, ασχολείται με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη μαγειρική, το βίντεο και την περφόρμανς.

Από το 2009, προσκαλεί χορευτές να επιδρούν με τα εικαστικά της έργα και τις εγκαταστάσεις που φτιάχνει σε θεατρικούς χώρους, χώρους τέχνης, γκαλερί, όπως και στο δρόμο. Δουλεύει με τη χορογράφο Mathilde Monfreux πάνω στις σχέσεις με την κίνηση και τη γραφή και με τον Cyril Leclerc, που προσεγγίζει το φως ως ευλύγιστο πλαστικό υλικό.

Συνυπογράφει performances, vidéos και εγκαταστάσεις με τους μουσικούς JL Guionnet, Eric Cordier, Pigeon Pourri , Laurent Pascal και Unglee Izi.

Διεξάγει μια έρευνα γύρω από τη « μοριακή μαγειρική ως αντικείμενο παιχνιδιού για performers » με την ερευνήτρια Christine Liénard και τον performer Sébastien Roux. Δημιουργούν το 2014 το ξεκαρδιστικό και δημιουργικό training « Coatchie Bonheur ».

Με τη χορογράφο Mathilde Monfreux, από 2008, αναπτύσσει μια έρευνα πάνω στη σχέση σώματος / πλαστικής ύλης χρησιμοποιώντας γι’ αυτό διάφορες φόρμες, διάφορους τρόπους γραφής

(performances, έργα για χορό). Αναπτύσσουν μαζί μια έρευνα γύρω από τη σχέση σώματος / γλυπτικής (Pontempeyrat, Chateauvallon, La compagnie, lieu de création, Ανώτατη Σχολή Τέχνης της Aix en Provence).

Από το 2001, αναπτύσσει μια καλλιτεχνική δράση πάνω στη « μοιρασμένη ή από κοινού δημιουργία » σε συνεργασία με πολιτισμικές δομές (La Source, l’Appart’, Pulsart, bailleurs, sauvegarde, ADSEA, APES…). Με την Hélène Crouzillat και την κολεκτίβα Adélaïde&Co, προσπαθεί να προσεγγίσει τις συνθήκες ύπαρξης του υποκειμένου στη σημερινή κοινωνία, ιδίως με τα σχέδια « Corps de Métiers » (« Επαγγελματικά σώματα ») και « En travail » (« Σε δουλειά »).

To 2013, ενώ συνεργάζεται με την γκαλερί Gabriel & Gabriel, δέχεται το βραβείο της κριτικής επιτροπής της έκθεσης DDessin στο Παρίσι. Συνεργάζεται σήμερα με την γκαλερί Santo Amor στο Παρίσι.

www.elizabethsaintjalmes.com


Pascal Pellan

Αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, ασχολείται με την ηχητική γραφή, το θέατρο αντικειμένων, την performance. Πραγματοποιεί πλαστικές εγκαταστάσεις που συνδέουν και συνδυάζουν το σύνολο των ερευνών του.

Στα σύνορα πολλών καλλιτεχνικών πεδίων, ασχολείται με το στατικό βάδην (« marche statique »), με την ηχητική ακρόαση, και, από την παιδική του ηλικία, με το εντατικό μαστόρεμα ― από την ημέρα όπου μετέτρεψε σε μαιευτήριο για γρύλους ένα ακουάριο για ψάρια. Μετά από μια διαδρομή στη φωτογραφία αρχιτεκτονικής και στην παραδοσιακή βραζιλιάνικη και ισπανική μουσική, στη Γαλλία και στο εξωτερικό, αφοσιώνεται στις αναπαραστατικές τέχνες στο δημόσιο χώρο, συν-δημιουργώντας την κολεκτίβα Kézako’s. Στη συνέχεια, αρχίζει μια ηχητική έρευνα με αφετηρία μικρά οργανοποιεία, αντικείμενα που χρησιμοποιούνται μ’ έναν τρόπο διαφορετικό από την αρχική τους χρήση και field recordings.

Συνδυάζοντας τον ήχο, το χρόνο και τη μνήμη, επινοεί μια ηχητική γραφή υπό διαφόρων μορφών ακρόασης: συναυλία, ηχητική και οπτική εγκατάσταση, ηχητικά έργα που ακούγονται κατά τη διάρκεια εκθέσεων ή φεστιβάλ. Επωφελείται από τα τακτικά του ταξίδια στην Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία για να παρατηρήσει και να συλλέξει τα υλικά των μελλοντικών του σχεδίων.

Σήμερα, στο πλαίσιο του συλλόγου Cocotte Mécanique, αναπτύσσει μια έρευνα γύρω από το θέατρο αντικειμένων και τον ήχο. Επιδίδεται επίσης σε πειραματισμούς γύρω από την απόψυξη και την αναθέρμανση αντικειμένων.

Είναι ενεργό μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Les Ateliers du Vent της Rennes όπου διατηρεί το εργαστήρι του.

Παράλληλα με την προσωπική του έρευνα, συμμετέχει στα σχέδια διαφόρων ομάδων ως ηχητικός καλλιτέχνης και ηθοποιός (κολλεκτίβα Becs Verseurs, θεατρική εταιρεία Le Chiendent, Les Ateliers du vent, κολεκτίβα la Sophiste, La Bakélite).</sub>

_{http://cargocollective.com/pascalpellan}