Το 2003 ο Nayyef Hrebid βρέθηκε στη δίνη του πολέμου στο Ιράκ. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, αποφάσισε να δουλέψει ως μεταφραστής για τον Αμερικανικό Στρατό, αφού δεν μπορούσε να βρει δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών του.

«Τοποθετήθηκα στο Ραμάντι, ήταν το χειρότερο μέρος για να βρίσκεται κανείς εκείνη την εποχή. Βγαίναμε για περιπολίες και ο κόσμος σκοτωνόταν από αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Αναρωτιόμουν "γιατί είμαι εδώ; Γιατί το κάνω αυτό;"».

Υπήρξε όμως μια συνάντηση, με έναν στρατιώτη του ιρακινού στρατού, που τα άλλαξε όλα.

«Εκεί που καθόμουν εμφανίστηκε αυτός ο τύπος. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα και έλαμπαν κι εκείνος χαμογελούσε. Είπα μέσα μου "θεέ μου, αυτός ο άνδρας είναι πολύ όμορφος". Ένιωσα σαν να είχε συμβεί κάτι πολύ όμορφο σε εκείνο το πολύ άσχημο μέρος».

Ο Hrebid έκρυβε τη σεξουαλική του ταυτότητα. Δεν είχε αποκαλύψει την ομοφυλοφιλία του καθώς οι σχέσεις μεταξύ ομοφύλων είναι ταμπού στο Ιράκ και οι ομοφυλόφιλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο βίαιων επιθέσεων, εξηγεί το BBC.

Παρότι η ομοφυλοφιλία είναι νόμιμη στη χώρα, ακτιβιστές καταγγέλλουν στοχευμένες θανάσιμες επιθέσεις σε πολλούς άνδρες ομοφυλόφιλους και μερικές γυναίκες. Τη διετία 2015-2016 το Ισλαμικό Κράτος εκτέλεσε πολλούς άνδρες κατηγορώντας τους για ομοφυλοφιλία - πετώντας κάποιους από τις οροφές κτιρίων.

«Στο Ιράκ, το να είσαι γκέι είναι πολύ λάθος και ντροπιάζει την οικογένειά σου. Μπορείς ακόμα και να σκοτωθείς, οπότε πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός» λέει.

Αυτό που ο Hrebid δεν είχε τότε συνειδητοποιήσει είναι πως και ο στρατιώτης που είχε δει, ο Btoo Allami, τον είχε προσέξει και είχε νιώσει έλξη για εκείνον.

«Ένιωθα εκείνο το παράξενο συναίσθημα σαν να βρήκα κάποιον που έψαχνα. Τα συναισθήματά μου εντείνονταν με τον καιρό και ήξερα πως ήθελα να του μιλήσω» λέει από την πλευρά του ο Allami.

Η ευκαιρία να γνωριστούν ήρθε όταν συμμετείχαν σε κοινή αποστολή στο νοσοκομείο της πόλης.

«Επιστρέφαμε μετά τις περιπολίες και μια μέρα ο Btoo με προσκάλεσε να φάω μαζί του και με τους άλλους στρατιώτες και να συζητήσουμε» αφηγείται ο Hrebid. «Συζητούσαμε και τα επόμενα βράδια και τα αισθήματά μου για εκείνον δυνάμωναν».

Τρεις ημέρες αργότερα βρήκαν μια δικαιολογία και βγήκαν έξω για να μιλήσουν μόνοι τους. Κάθισαν στο χώρο που στάθμευαν τα οχήματα, που ήταν γεμάτος αμερικανικά Humvees. «Ένιωσα πολύ κοντά του, πως είχε έρθει η ώρα να πω κάτι» θυμάται ο Allami. «Έτσι, του μίλησα για τα αισθήματά μου, του είπα πως τον αγαπώ. Εκείνος με φίλησε κι έφυγε. Ήταν μια υπέροχη νύχτα. Τις επόμενες δύο ημέρες δεν μπόρεσα να φάω μπουκιά…».

Η σχέση τους προχώρησε κι έτσι περνούσαν ολοένα και περισσότερο χρόνο μαζί. Στις αποστολές ο Hrebid προσπαθούσε να είναι κοντά στον Allami παρότι θα έπρεπε να είναι με τους Αμερικανούς. Περπατούσαν μαζί και έβγαζαν μαζί φωτογραφίες.

Προφανώς σύντομα το πρόσεξαν οι Αμερικανοί και οι Ιρακινοί συνάδελφοί τους. «Είπα στον Αμερικανό προϊστάμενό μου για τον Btoo κι εκείνος με βοήθησε για να μπορέσει να μείνει μαζί μου στο αμερικανικό στρατόπεδο για μερικά βράδια» αφηγείται ο Hrebid.

«Αλλά κάποιοι άλλοι στρατιώτες σταμάτησαν να μου μιλούν όταν ανακάλυψαν πως είμαι γκέι. Ένας φίλος μου διερμηνέας, από την πόλη μου, έφτασε να με χτυπήσει με ένα ραβδί, μου έσπασε το χέρι» προσθέτει.

Το 2007 οι Hrebid και Allami μεταφέρθηκαν στην περιοχή Ντιγουανίγια στο νότιο Ιράκ. Ήταν τυχεροί γιατί ήταν στην ίδια πόλη αλλά και πάλι έπρεπε να κρατούν τη σχέση τους μυστική.

Το 2009 ο Hrebid υπέβαλε αίτηση για άσυλο στις ΗΠΑ καθώς η εμπλοκή του με τον αμερικανικό στρατό έκανε πολύ επικίνδυνη την παραμονή του. «Πίστευα πως θα πήγαινα πρώτα εγώ και μετά θα ήταν εύκολο να ακολουθήσει και ο Btoo. Ήξερα πως αν μέναμε στο Ιράκ δεν είχαμε μέλλον. Θα καταλήγαμε παντρεμένοι με γυναίκες και θα κρυβόμαστε όλη την υπόλοιπη ζωή μας» θυμάται.

Του χορηγήθηκε καθεστώς ασύλου κι εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ. Ωστόσο οι προσπάθειές του να βρει βίζα για να μεταφερθεί εκεί και ο Allami απέτυχαν. Εντωμεταξύ η οικογένεια του Allami είχε ανακαλύψει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και τον πίεζε να παντρευτεί γυναίκα. Με τη βοήθεια του Michael Failla, φίλου του Hrebid και ιερέα σε εκκλησία του Σιάτλ, κατάφερε να διαφύγει στη Βηρυτό.

«Δεν ήταν εύκολη απόφαση, είχα συμβόλαιο 25 ετών με τον στρατό» εξηγεί ο Allami «και ήμουν το μόνο στήριγμα της οικογένειάς μου. Αλλά ήξερα πως έπρεπε να είμαι με τον Nayyef».

Τότε έκανε αίτηση στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες προκειμένου να μετεγκατασταθεί αλλά η τουριστική βίζα του έληξε πριν λυθεί η υπόθεσή του. Έτσι, ως παράνομος μετανάστης έπρεπε να κρύβεται από στρατιώτες και σημεία ελέγχου για να μην τον πιάσουν και τον ξαναστείλουν στο Ιράκ.

«Η αναμονή ήταν δύσκολη, ένιωθα να έχω κολλήσει και να μην προχωρώ. Αλλά όποτε μιλούσα στον Nayyef με έκανε να νιώθω πιο δυνατός» αφηγείται.

Μιλούσαν μέσω Skype κάθε μέρα. «Με παρακολουθούσε να φτιάχνω πρωινό κι εγώ τον έβλεπα να μαγειρεύει βραδινό και μιλούσαμε σαν να ζούσαμε μαζί» περιγράφει ο Hrebid.

Ο Allami πέρασε από συνέντευξη στην Ύπατη Αρμοστεία πολλές φορές αλλά η αίτησή του «κολλούσε» σε προβλήματα και καθυστερήσεις. Για ακόμα μια φορά παρενέβη με σωτήριο τρόπο ο Michael Failla, που ταξίδεψε δύο φορές μέχρι τη Βηρυτό για να μιλήσει υπέρ του.

Περιμένοντας την απόφαση της Ύπατης Αρμοστείας, ο Allami πέρασε από συνέντευξη και στην πρεσβεία του Καναδά στον Λίβανο και με τη βοήθεια του Failla κατάφερε να ταξιδέψει στο Βανκούβερ τον Σεπτέμβριο του 2013.

Έτσι ο ένας ήταν στο Βανκούβερ και ο άλλος στο Σιάτλ. Το ζευγάρι χώριζε πλέον απόσταση 225 χιλιομέτρων- και τα σύνορα. Ο Hrebid επισκεπτόταν τον Btoo κάθε Σαββατοκύριακο και κάθε μέρα που δεν είχε δουλειά.

Παντρεύτηκαν στον Καναδά τον Φεβρουάριο του 2014 και στη συνέχεια ο Hrebid ζήτησε αμερικανική βίζα για τον σύζυγό του πλέον Allami. Ένα χρόνο αργότερα τους κάλεσαν για συνέντευξη στην αμερικανική υπηρεσία μετανάστευσης στο Μόντρεαλ.

«Η πτήση ήταν μεγάλη, έξι ή επτά ώρες, και είχε παγωνιά, 27 βαθμούς κάτω από το μηδέν» θυμάται ο Hrebid. «Η υπάλληλος μας έκανε 3-4 ερωτήσεις και ύστερα από δέκα λεπτά είπε στον Btoo: μπορείτε να ζήσετε ως μετανάστης στις ΗΠΑ. Χρειάστηκε να της ζητήσω να επαναλάβει αυτό που είχε πει. Έκλεισα με το χέρι μου το στόμα μου για να μην ουρλιάξω. Βγήκαμε έξω, έκλαιγα κι έτρεμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως επιτέλους ήταν αλήθεια. Θα ζούσαμε μαζί στο μέρος όπου θέλαμε!»

Τον Μάρτιο του 2015 οι Hrebid και Allami ταξίδεψαν από το Βανκούβερ στο Σιάτλ και αποφάσισαν να ξαναπαντρευτούν στις ΗΠΑ. «Δεν γιορτάσαμε στον πρώτο μας γάμο και θέλαμε να γίνουν όλα όπως τα ονειρευόμασταν. Ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου» εξομολογείται ο Hrebid.

Σήμερα, όπως γράφει το BBC, ζουν μαζί στο Σιάτλ. Ο Hrebid είναι πλέον διευθυντής τμήματος στον κλάδο της διακόσμησης σπιτιού- και Αμερικανός πολίτης. Ο Allami έχει πράσινη κάρτα και αναμένεται να πάρει την αμερικανική υπηκοότητα τον επόμενο χρόνο. Εργάζεται ως επόπτης κτιρίων.

Η ιστορία τους έγινε ντοκιμαντέρ με τίτλο «Out of Iraq», το οποίο έκανε πρεμιέρα πέρσι στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λος Άντζελες.

«Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε. Μπορώ να του κρατώ το χέρι όταν περπατάμε στο δρόμο» λέει ο Hrebid και ο Allami συμφωνεί: «Είναι τόσο διαφορετικά τώρα για μας. Πριν νιώθαμε σαν να μην είχαμε ελπίδα αλλά τώρα νιώθουμε οικογένεια. Είναι μια πόλη φιλική προς τους γκέι. Ζω το όνειρό μου. Είμαι ελεύθερος».