1945 – Η απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς – Ο ΟΗΕ έχει καθιερώσει την 27η Ιανουαρίου ως «Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος»

Τον Ιούνιο του 1940, ο Χίμλερ έδωσε εντολή να χτιστεί το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς. Το στρατόπεδο στην βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας, έγινε συνώνυμο με την βαρβαρότητα που έδειξε το καθεστώς των ναζί, απέναντι στον Εβραϊκό πληθυσμό, στους Ρομά και στους κομμουνιστές.

Το στρατόπεδο χωριζόταν σε τρία κύρια στρατόπεδα και 39 δευτερεύοντα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν:

• Το Άουσβιτς Ι, στο οποίο δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 άνθρωποι, οι περισσότεροι Πολωνοί διανοούμενοι και Σοβιετικοί αιχμάλωτοι
• Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, που λειτουργούσε ως στρατόπεδο εξόντωσης. Σε αυτό δολοφονήθηκαν σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι και Ρομά
• Άουσβιτς ΙΙΙ, που ήταν στρατόπεδο εργασίας

Στα πέντε χρόνια λειτουργίας του, στο στρατόπεδο εκτοπίστηκαν περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους τα 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Οι 900.000 σκοτώθηκαν σχεδόν με την άφιξή τους στο στρατόπεδο, ενώ άλλες 200.000 πέθαναν από ασθένειες ή υποσιτισμό ή από διάφορα ιατρικά πειράματα στα οποία υποβάλλονταν.

Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι εκτέλεσης των κρατουμένων ήταν η δηλητηρίαση με το αέριο «Κυκλώνας Β», με πυροβόλο όπλο, απαγχονισμό ή θανατηφόρα ένεση. Ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο του Γ’ Ράιχ και έγινε συνώνυμο για τις μαζικές δολοφονίες και του Ολοκαυτώματος.

Το 1944, οι σύμμαχοι απέκτησαν λεπτομερείς αεροφωτογραφίες από όλα τα στρατόπεδα. Το 2003 οι φωτογραφίες αυτές δημοσιεύτηκαν, αποτυπώνοντας όλοι την φρίκη του στρατοπέδου συγκέντρωσης, αφού απεικόνιζαν ακόμα και σωρούς από πτώματα που καίγονταν σε ανοικτό χώρο, αφού τα κρεματόρια δεν είχαν την ίδια χωρητικότητα.

Συνολικά περίπου 700 αιχμάλωτοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν και περίπου οι μισοί τα κατάφεραν. Όσοι συλλαμβάνονταν, τους άφηναν να πεθάνουν από την πείνα, ενώ άλλες φορές τιμωρούνταν οι συγγενείς τους ή κάποιοι άλλοι κρατούμενοι που επιλέγονταν στην τύχη.

Από τον Νοέμβριου του 1944, γκρεμίστηκαν τα κρεματόρια και οι θάλαμοι αερίων. Από τις 17 μέχρι και τις 23 Ιανουαρίου, τα στρατόπεδα εκκενώθηκαν και περίπου 60.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου προς την δύση. Στο στρατόπεδο παρέμεναν περίπου 7.500 άνθρωποι, όταν το μεσημέρι της 27ης Ιανουαρίου, απελευθερώθηκε από τον ερυθρό στρατό και τον συνταγματάρχη Πάβελ Κουρότσκιν.

960.00 Εβραίοι εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς, ανάμεσα τους και περίπου 5.000 Έλληνες Εβραίοι. Τα υπόλοιπα θύματα που έφτασαν τις 150.000 ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, Ρομά, ομοφυλόφιλοι, μάρτυρες του Ιεχωβά και αιχμάλωτοι πολέμου.

Το 2005, ο ΟΗΕ αποφάσισε να καθιερώσει την επέτειο από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ως «Ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος».

1996 – Δυο δημοσιογράφοι της «Χουριέτ» μεταβαίνουν στα Ίμια, υποστέλλουν την ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική

Η κρίση των Ιμίων ξεκίνησε από τον Δεκέμβριο του 1995 και κορυφώθηκε τον Ιανουάριο του 1996.

Όλα ξεκίνησα τα Χριστούγεννα του 1995, όταν το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκεν Ακάτ», προσάραξε σε αβαθή ύδατα στην Ανατολική Ίμια και εξέπεμψε «SOS». Το Λιμεναρχείο Καλύμνου ενημέρωσε την επόμενη μέρα πως αν δεν επέμβει ρυμουλκό το πλοίο θα κινδυνεύσει. Οι Τούρκοι παρόλο που τα συγκεκριμένα νησιά είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα το 1947, βρήκαν ευκαιρία να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Ελλάδας στις δυο ακατοίκητες βραχονησίδες. Δυο ημέρες αργότερα ήταν τα ελληνικά ρυμουλκά και όχι τα τουρκικά, τα οποία «ξεκόλλησαν» το πλοίο και το συνόδευσαν σε λιμάνι της Τουρκίας.

Την επόμενη μέρα, οι Τούρκοι ξεκίνησαν τις προκλήσεις. Εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία διατείνονταν ότι οι βραχονησίδες είναι καταχωρημένες στο κτηματολόγιο του Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός) και πως αποτελούσαν τουρκικό έδαφος. Με καθυστέρηση 10(1) ημερών το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας απέρριψε αυτόν τον ισχυρισμό.

Έξι ημέρες αργότερα θα παραιτηθεί ο Ανδρέας Παπανδρεόυ και ξεκινά η νοσηλεία του στο Ωνάσειο. Στις 19 Ιανουαρίου, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα εκλέξουν τον Κώστα Σημίτη σαν νέο πρωθυπουργό. Από εκείνη την στιγμή η κρίση έφτασε στην κορύφωσή της.

Μια εβδομάδα αργότερα, ο δήμαρχος Καλύμνου, μαζί με τον αστυνομικό διευθυντή, ένα ιερέα και δυο κατοίκους του νησιού, υψώνει την ελληνική σημαία σε μια από τις δυο βραχονησίδες. Ο δήμαρχος που υποστηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ, κατηγορήθηκε από το κόμμα του ότι έριξε λάδι στην φωτιά.

Στις 27 Ιανουαρίου η κρίση των Ιμίων κορυφώθηκε, όταν δυο δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» πέταξαν για τα Ίμια με ελικόπτερο, και αφού κατέβασαν την ελληνική σημαία, ύψωσαν την τουρκική. Η πράξη τος αυτή βιντεοσκοπήθηκε και προβλήθηκε προκλητικά στα τουρκικά κανάλια.

Οι επόμενες πέντε ημέρες, μέχρι και την σταδιακή εκτόνωση της κρίσης ήταν αγωνιώδεις και δυστυχώς τραγικές, αφού οδήγησαν στον θάνατο τριών μελών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

Στις 28 Ιανουαρίου το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού κατεβάζει εκ νέου την τουρκική σημαία, ενώ το βράδυ Έλληνες βατραχάνθρωποι θα αποβιβαστούν στα Ίμια χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Την επόμενη πέρα ο Κώστας Σημίτης από την βουλή, έστειλε μήνυμα στην Τουρκία, πως η Ελλάδα θα απαντήσει αποφασιστικά σε κάθε πρόκληση. Την ίδια μέρα τουρκικά πλοία παραβίασαν τα ελληνικά χωρικά ύδατα και κατευθύνθηκαν προς τα Ίμια. Στην εξίσωση μπήκε από νωρίς και ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, που συνομίλησε με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Η κατάσταση στην περιοχή κρεμόταν από τεντωμένη κλωστή, μέχρι που οι δυο χώρες έφτασαν στα πρόθυρα του πολέμου τα ξημερώματα της 31 Ιανουαρίου .

Η κρίση στα Ίμια είναι το μεγαλύτερο επεισόδιο των διαφορών Ελλάδας – Τουρκίας στο Αιγαίο, με τις προκλήσεις από τότε, ειδικά τις εναέριες να μην έχουν σταματήσει ποτέ.