Ο θάνατος ενός δημοσίου προσώπου, μιας μεγάλης προσωπικότητας ή ενός καλλιτέχνη, όσο μεγαλώνουμε, μας θλίβει όλο και περισσότερο. Τι ακριβώς μας συμβαίνει, και γιατί νιώθουμε στεναχώρια για κάποιον που προσωπικά δεν γνωρίσαμε μάλλον ποτέ;

Δεν μας επηρεάζουν όλοι οι χαμοί το ίδιο. Συνήθως στεναχωριόμαστε βαθιά για ηθοποιούς ή τραγουδοποιούς/τραγουδιστές επειδή κάποιοι από αυτούς έχουν ένα τρομερά βαθιά συναισθηματικό αντίκτυπο στη ζωή μας.

Ένας βασικός παράγοντας είναι πως γνωρίσαμε τον καλλιτέχνη μέσα από το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του - μέσα από τις δημιουργίες του και την τέχνη του - η δυνατότητα αυτή μας οδηγεί να πιστεύουμε ότι έχουμε μια στενή σχέση μαζί του - ότι αυτός και η τέχνη του είναι ένα μέρος της ζωής μας. 

Οι τραγουδιστές δε μέσω της μουσικής έχουν βοηθήσει κατά πολύ στην διαμόρφωση της ταυτότητάς μας, της αυτοεικόνας μας, της μόδας που ακολουθήσαμε, τα στέκια που πήγαμε. Ένα τραγούδι με τη φωνή του Λουκιανού Κηλαηδόνη θυμίζει σε πολλούς το πρώτο τους φιλί, την πρώτη κοπάνα από το σχολείο. Η φωνή της Αmy Winehouse μπορεί να φέρνει στο νου ένα φθινοπωρινό απόγευμα με φίλους που τώρα πλέον δεν έχουμε στη ζωή μας. 

Ο χαμός τους μέσα στον καθένα μας σηματοδοτεί ένα μικρό θάνατο της δικής μας ζωής στο παρελθόν, σαν να χάσαμε ένα μέρος του εαυτού μας έστω και πολύ μικρού που δέθηκε με κάποιον τρόπο με ένα τραγούδι ή μια ταινία τους. Σαν να χάνουμε λίγο - λίγο, ένα ένα τα κομμάτια της αθωότητάς μας και της νεότητάς μας, και θα πρέπει να αποδεχτούμε πως όσοι και όσα μας διαμόρφωσαν πλέον δεν υπάρχουν.

Είναι περίεργο το γεγονός ότι η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα που επιδιώκουμε. Παίζουμε ένα παλιό δίσκο, ξαναβλέπουμε μια σκηνή από μια ταινία, ακούμε τραγούδια που μας θυμίζουν πράγματα που δεν ζούμε πλέον - αυτή η νοσταλγία είναι ένα είδος πόνου στον οποίο υποκύπτουμε με την κάθε ευκαιρία.