Το 1973 ο Ισπανός αρχιτέκτονας Ricardo Bofill πέτυχε στο δρόμο του προς Καταλονία, ένα παλιό τσιμεντένιο εργοστάσιο. 

Τότε σκέφτηκε πως θα ήθελε να το αποκτήσει. Έκανε τροποποιήσεις, άλλαξε τη διαρρύθμιση των χώρων έτσι ώστε να γίνουν λειτουργικοί όχι για εργασία αλλά για διαμονή και το κτίριο του Α Παγκόσμιου έγινε ένα σουρεαλιστικό σπίτι για τον ίδιο.

Χρειάστηκε να περάσει ενάμισης χρόνος για να μελετήσει και να διαμορφώσει το μέρος που θα ζούσε και θα εργαζόταν. Έπρεπε να γκρεμίσει και να χτίσει. Όταν η σκόνη από τα κομπρεσέρ και τον δυναμίτη εξαφανίστηκαν πλέον από τον αέρα, και οι εργάτες γύρισαν σπίτια τους, έφτιαξε τον κήπο του εργοστασίου. Σήμερα το σημείο έχει όχι μόνο το στούντιο και το σπίτι του Bofill, αλλά και ένα καθεδρικό ναό και άλλους χώρους εργασίας και στούντιο. Και επειδή αυτό το παλιό μισοτελειωμένο εργοστάσιο τσιμέντου είναι τεράστιο, οι εργασίες δεν σταματούν ποτέ - περνούν από το έναν χώρο στον άλλο. Ένας ζωντανός οργανισμός που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και γεμίζει κόσμο και νέες λειτουργίες!