Αρχές 20ου αιώνα, μια σειρά κλοπών στο Παρίσι αναγκάζει την Αστυνομία να αυξήσει τις περιπολίες και τους ένστολους στο δρόμο. Η βία στο Παρίσι υπήρχε και πριν, αλλά είναι η πρώτη φορά που στόχος είναι μόνο η καλή κοινωνία του Παρισίου και οι Αρχές δείχνουν περισσότερο ζήλο

Ο δράστης είναι ο Αλεξαντρ Μαριούς Ζακόμπ, δηλωμένος αναρχικός, με έντονη πολιτικη δράση, λήστευε μόνο πλούσιους, δικαστές, αστυνομικούς και κληρικούς. Στη διάρκεια της καριέρας του σημείωσε 150 ληστείες καταγεγραμμένες από τις αρχές, ενώ όλες του οι ληστείες χαρακτηρίζονταν από χιούμορ και εφευρητικότητα.

Ξεκινήσε 20 χρονών, με ληστειά σε κατάστημα με πολύτιμους λίθους στη Μασσαλία, ενώ ο δεύτερος στόχος του ήταν το καζίνο του Μόντε Κάρλο. Προσποιείται τον επιληπτικό και αποσπά τεράστια ποσά από τα τραπέζια, χωρίς να τον καταλάβει κανείς.

Συλλαμβάνεται πείθει τον δικαστή ότι πάσχει από νοητική στέρηση, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί σε άσυλο. Από εκεί δραπευτεύει και συνεχίζει τη δράση του, δημιουργόντας ολόκληρη ομάδα ληστών. Ληστεύει όλες τι σιδηροδρομικές αποστολές, ενώ ιδιαίτερη προτίμηση δείχνει στις κυριακάτικες ληστείες σε σπίτια ιερέων. Πάντα πίσω του αφήνει σημειώματα, αμφισβητόντας την εξουσία.

Αρχίζει και ενοχλεί τις αρχές και φεύγει για λιγο στην επαρχία. Πριν χτυπήσει κάποιο στόχο, φρόντιζε να μάθει πως αποκτήθηκε η περιουσία, οικογενειακή κατάσταση, ενώ μιλούσε πάντα με το υπηρετικό προσωπικό, προσποιούμενος ότι αναζητά εργασία. Χρησιμοποιούσε τα τελευταία τεχνολογικά επιτεύγματα και ήταν πάντα μπροστά από την Αστυνομία. Πόλλα από τα χρήματα που κέρδιζε τα έδινε για εκδίδονται εφημερίδες με αναρχικό περιεχόμενο. 

Το 1903 όμως σε μια ληστεία σκοτώνεται ένας αστυνομικός και τότε σχεδόν όλη η Γαλλία τον κυνηγάει. Συλλαμβάνεται, οδηγείται στο δικαστήριο, αρνείται να απολογηθεί, και πριν του ανακοινωθεί η ποινή του, παίρνει το λόγο και δηλώνει: “Εάν υπάρχει κλεψιά είναι διότι υπάρχει πλεόνασμα απ’ τη μια πλευρά και φτώχεια απ’ την άλλη· διότι τα πάντα ανήκουν μόνο σε λίγους.Ο αγώνας θα εξαφανιστεί μόνο όταν οι άνθρωποι θα μοιράζονται την ευτυχία και τη λύπη τους, τον κόπο και τον πλούτο τους, όταν όλα θα ανήκουν σ’ όλους”. 

Τον στέλνουν στις χειρότερες φυλακές, με καταναγκαστικά έργα. Δεν πτοείται, διαβάζει νομικά βιβλία, και κατορθώνει να μειώσει την ποινή του. Αποφυλακίζεται και ενώ συνεχίζει τη πολιτική του δράση, αποσύρεται από τον κόσμο της παρανομίας.

Γνωστός για το χιούμορ του, αλλά στη προσωπική του ζωή πάσχει από κατάθλιψη. Τα χρήματα δεν υπάρχουν πια, απομονώνεται και το 1954 αυτοκτονεί με ενδοφλέβια ένεση.