Μεγάλο Σάββατο, η ώρα πλησιάζει μεσάνυχτα. Το χωριό του Καρκιναγρίου στην Ικαρία αντηχεί από ψαλμωδίες καθώς τα ηχεία της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στη διαπασών εκπέμπουν τις ψαλμωδίες. Πλησιάζεις, κόσμος στο προαύλιο. Όλα κανονικά. Μπαίνεις μέσα στην εκκλησία, άδεια! Ούτε παπάς, ούτε ψάλτης! Τίποτα! Ψυχή ζώσα! (Δεν έχει αναστηθεί ακόμα και ο Κύριος). Στη γωνία, ένα λαπτοπ μεταδίδει από το διαδίκτυο την αναστάσιμη λειτουργία. 

Τι συμβαίνει; Τα χωριά εδώ και καιρό, χρόνια, δεν έχουν παπά να τα λειτουργήσει. Και δεν είναι λίγα, ούτε τα χρόνια, ούτε τα χωριά αυτά. Καλύπτονται από ιερείς που στέλνονται ή οικειοθελώς έρχονται, περιστασιακά, για να τελέσουν τη θεία λειτουργία. Τις περισσότερες φορές διακονεί ένα καλόγερος, που υποθέτουμε έρχεται με εντολή της Μητρόπολης αλλά η πλειονότητα των κατοίκων (όλων των χωριών) διαμαρτύρεται για την... απότομη συμπεριφορά του, σε σημείο να μην είναι ευπρόσδεκτος. Τις σκέψεις διακόπτει το Χριστός Ανέστη, από το λαπ τοπ και το χωριό «παίρνει φωτιά».

Οι κάτοικοι συμμετέχουν στην Ανάσταση για 2η φορά εκείνη την ημέρα. Ανέστησαν και στις 12 το μεσημέρι παρουσία ενός παπά από το Καραβόσταμο ο οποίος είχε την καλοσύνη -ο Χριστιανός- να έρθει για να τελέσει τη λειτουργία. Η έλλειψη παπά, όπως είναι λογικό, είναι πιο εμφανής κατά τις ημέρες του Πάσχα καθώς το σύνηθες εθυμοτυπικό διαταράσσεται, με τις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας είτε να μην τελούνται κάποιες ημέρες είτε να γίνονται σε αλλοπρόσαλλες ώρες και τελείως βιαστικά. Κάτι που πια έχει αντίκτυπο και στην ίδια τη «λειτουργία» των χωριών που μαζί με τους ντόπιους κατοίκους υποδέχονται τα ξενάκια τους και λαχταρούν να περάσουν τις άγιες ημέρες κατά τα ειωθότα.

Λίγες ημέρες μετά, δεν υπήρχε παπάς για τη λειτουργία της Ζωοδόχου Πηγής στην Παναγίτσα, κι έτσι οι γυναίκες αποφάσισαν να ψάλλουν μόνες τους. Μάλιστα, φήμες θέλουν σε άλλη εκκλησία του νησιού, την ίδια ημέρα, να λειτουργούν 3 παπάδες μαζί!

 Μάλιστα το Καλοκαίρι του 2015, ο τοπικός σύλλογος «Κάβο Πάπας» με επιστολή του στη Μητρόπολη είχε θίξει ξανά το θέμα τόσο της καταλληλότητας του τότε «μερικής απασχολησης» ιερέα όσο και της ανάγκης για παρουσία μονίμου που να λειτουργεί στα χωριά, όπως παλιά.