Η θάλασσα της Μεσογείου έχει γνωρίσει μεγάλες στιγμές δόξας ανά τους αιώνες. Αυτή τη περίοδο διανύει μία από τις χειρότερες στιγμές της. Το απέραντο γαλάζιο της έχει γίνει τάφος για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που προσπαθούν να εισέλθουν στην Ευρώπη. 

Ο πόλεμος στη Συρία, τα απολυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή, οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης στην Αφρική, έχουν αναγκάσει εκατομμύρια κόσμου, κυριολεκτικά μη έχοντας άλλη ελπίδα, να πάρουν το δύσκολο δρόμο του ξεριζωμού από τη πατρίδα που γεννήθηκαν. Η Ελλάδα προσφυγική χώρα και αυτή, καθημερινά ζει το δράμα αυτών των ανθρώπων, για ένα καλύτερο αύριο. Μακρία από την οσμή του θανάτου, είτε από βόμβες, είτε από έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού, είτε από το χέρι κάποιου δήμιου.

Μια σαπισμένη βάρκα, πολλές φορές ένα φουσκωτό που χωράει δέκα άτομα, γεμίζει με εκατοντάδες απελπισμένες ψυχές, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά, είναι η μοναδική διαφυγή τους, από το απόλυτο μαύρο του καθημερινού γολγοθά τους.

Οι διασώστες έχουν σώσει χιλιάδες πρόσφυγες, σύχρονους εξόριστους από τη γενέτειρά τους. Αλλά εκατοντάδες άφησαν τη τελευταία τους πνοή στη Μεσόγειο, χωρίς να έχουν καταφέρει να φτάσουν στο τελευταίο τους όνειρο. Να πατήσουν γη και να διεκδίκήσουν τη ζωή που τους αξίζει. Έναν ουρανό χωρίς τη σκόνη από τα βομβαρδισμένα χαλάσματα, να μπορούν να περπατήσουν ελεύθερα, χωρίς τα βλέμματα ενός φανατικού στη πλάτη τους, να δουλέψουν και να ανταμειφθούν για όσα κατάφεραν. Απλά πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα, αλλά για κάποιους ακόμα σε αυτόν τον πλανήτη είναί όνειρα, που αξίζουν να ρισκάρουν τη ζωή τους για αυτά.