Η χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά μπορεί να τελείωσε το μακρινό πλέον 1973, αλλά δεν σταμάτησε να παράγει ταινίες, που μπορεί να μην είχαν την αίγλη του παρελθόντος, όμως έχουν μεγάλη αξία. Τουλάχιστον μερικές από αυτές.

Δεν μιλάμε φυσικά για τα κατά καιρούς ελληνικά blockbuster, όπως η «Πολίτική κουζίνα» ή το «Ουζερί Τσιτσάνης», ή την κωμωδία «Νήσος». Υπάρχουν ταινίες, στα 17 αυτά χρόνια του 21ου αιώνα, που σίγουρα αξίζουν μια ευκαιρία και αξίζουν να τις δείτε. Διαλέξαμε πέντε από αυτές και σας τις παρουσιάζουμε.

Φτηνά τσιγάρα (2001)

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια ρομαντική κωμωδία μαζί με την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους. Η ιστορία είναι κλασσική, όμως είναι δοσμένη με ένα όμορφο και γλυκό τρόπο, με την περιήγησή της αλλά και το soundtrack να την μετατρέπουν σε μια πλήρη κινηματογραφική εμπειρία.

Ο Χαμένος τα παίρνει όλα (2003)

Η σουρεαλιστική ματιά του Νίκου Νικολαϊδή, που ολοκλήρωσε την τριλογία «τα χρόνια της χολέρας» που είχε ξεκινήσει 24 χρόνια πριν, με την ταινία «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» και την συνέχισε το 1983 με την «Γλυκιά συμμορία».

Πρόκειται για την διεισδυτική ματιά του σκηνοθέτη στην κοινωνία των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Ατμοσφαιρική και νοσταλγική, θα σας ταξιδέψει στο παρελθόν με τον χαμένο τελικά να είναι αυτός που κερδίζει...

Τσίου (2005)

Μια κωμικοτραγική ιστορία ναρκωτικών στην άδεια Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου, που θα σε ταυτίσει με τους ήρωες της αλλά και με το εξαιρετικά έξυπνο σενάριο της. Βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όχι ακριβώς κωμωδία, αλλά σίγουρα μια αυθεντική και ενδιαφέρουσα ταινία.

Ακαδημία Πλάτωνος (2009)

Η δραματική κομεντί του Φίλιππου Τσίτου, ρίχνει μια προσεγμένη ματιά στον ρατσισμό και διεισδύει άμεσα στον εφιάλτη του, μέσα από κοινωνικές καταστάσεις που βγάζουν χιούμορ. Όμορφη σκηνοθεσία και έξυπνο σενάριο, η ταινία σίγουρα θα σε κρατήσει μέχρι το τέλος.

Κοινός Παρονομαστής (2014)

Δεν πρόκειται για ταινία που διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Γυρισμένη σε κλειστό χώρο και πολλές φορές πρόχειρη στη αφήγησή της, έχει σίγουρα κάποια ελαττώματα. Έχει όμως δυο πολύ καλά στοιχεία. Πρώτον, οι τέσσερις άνδρες του cast είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί και δεύτερον, ανάμεσα στους τραβηγμένους καμιά φορά διαλόγους, μπορείς να βρεις ορισμένες λέξεις και κουβέντες, που θα σε κάνουν να συγκινηθείς ή να σκεφτείς κάποια πράγματα διεξοδικά.