Ο Πίτερ Σέλερς ήταν πάντα άμεσα συνυφασμένος με τον ρόλο του «Ροζ Πάνθηρα». Τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αρκετοί, ίσως να τον θυμούνται και από τον ρόλο του Ινδού στο «Πάρτι». Τις υπόλοιπες ταινίες του δεν τις γνωρίζουν πολλοί. Ποιος θυμάται τον ρόλο του στην ταινία «Λολίτα» ή την εκπληκτική του ερμηνεία στην ταινία που πάσχισε όσο τίποτα να γυρίσει, το «Being Τhere»;

Δεν ήταν μόνο κωμικός. Ήταν πολλά περισσότερα. Για την ακρίβεια ο Πίτερ Σέλερς μπήκε σε έναν ρόλο από τότε που γεννήθηκε. Οι γονείς του ήταν ηθοποιοί και η πολύ στενή σχέση με την μητέρα του, πολλές φορές και αφύσικη, τον έμαθε να υποδύεται τις περισσότερες φορές ακόμα και τον εαυτό του. Άλλαζε φωνές για πλάκα, μιμούνταν τους πάντες και ήταν η προσωποποίηση της φράσης «Αυτός είναι στον κόσμο του».

Κυριολεκτικά. Πολλές φορές μπορεί να νόμιζε πως είναι ο συνονόματός του Πίτερ Παν και ζούσε στην Wonderland. Κατασκεύαζε στο μυαλό το μια άλλη πραγματικότητα και ζούσε σύμφωνα με αυτή. Αυτό πρέπει να κάνει ο ηθοποιός πάνω στην σκηνή. Ο Πίτερ Σέλερς όμως το έκανε και στην ζωή του.

Η καλλιτεχνική του καριέρα ξεκίνησε περίεργα. Πριν γίνει ηθοποιός, ο βρετανός έπαιζε ντραμς σε τζαζ μπάντες. Μετά τον πόλεμο μια ραδιοφωνική του εκπομπή, το «The Goon Show» μεταφέρθηκε στην τηλεόραση και τον έκανε αρκετά γνωστό. Ξεκίνησε να παίζει σε κωμωδίες και ο τίτλος του κωμικού έγινε για αρκετά χρόνια η δεύτερη φύση του. Σε ηλικία 34 ετών, πρωταγωνίστησε στην ταινία «Το ποντίκι που βρυχάται». Μετά την συμμετοχή του στην «Λολίτα» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ήρθε το 1963, ο ρόλος που σημάδεψε την ζωή του, ο «Ροζ Πάνθηρας». Ο Σερ Πίτερ Ουστίνωφ παράτησε τον ρόλο και ο Πίτερ Σέλερς άρπαξε την ευκαιρία. Αργότερα ίσως να το μετάνιωσε, αλλά η κινηματογραφική ιστορία είχε ήδη γραφτεί.

Στην πρώτη ταινία του «Ροζ Πάνθηρα» είχε δεύτερο ρόλο. Αλλά έκλεψε τόσο αβίαστα την παράσταση με την ανάλαφρη ερμηνεία του, που η σειρά ταινιών συνεχίστηκε με αυτόν στο επίκεντρο. Το 1964, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα», έπαθε την πρώτη του καρδιακή προσβολή. Ήταν 39 ετών. Συνολικά στην ζωή του έπαθε 17 καρδιακές προσβολές, με την τελευταία να είναι μοιραία.

Βλέπετε το πνεύμα του και η ανάγκη του για απόδραση από την πραγματικότητα, τον έκαναν να βρίσκει συντροφιά στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Πολύ αλκοόλ και διάφορά ναρκωτικά για την ακρίβεια, όπως χάπια και μαριχουάνα. Λέγεται πως την πρώτη του γυναίκα, προσπάθησε να την «σαγηνεύσει» με κάνναβη.

Γυναίκες. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ζωή του. Από την μητέρα του, που αγαπούσε παθολογικά, μέχρι τις εκατοντάδες ερωμένες του και τις τρεις συζύγους του. Φήμες λένε πως μια από τις καρδιακές του προσβολές την έπαθε μέσα σε μια μπανιέρα, όπου βρισκόταν με 3 γυναίκες!

Όσο όμως τα χρόνια περνούσαν, η ανάγκη του να γυρίσει μια ταινία που θα σήμαινε κάτι γι’ αυτόν αυξανόταν. Πρότεινε το «Being There» στους παραγωγούς του. Εκείνη του είπαν πως θα το γυρίσουν εάν έκαναν ακόμα μια ταινία του «Ροζ Πάνθηρα». Ο Σέλερς δεν ήθελε αλλά υπέκυψε. Το 1979, το «Being There» κυκλοφόρησε, με την ερμηνεία του Πίτερ Σέλερς να αποδεικνύει περίτρανα πως δεν ήταν μόνο κωμικός, αλλά μια ιδιοφυία της υποκριτικής. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη του ταινία, αλλά ήταν σίγουρα ο πιο μεστός, σίγουρος και όμορφος ρόλος της καριέρας του. Γι’ αυτό κέρδισε και την Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου και προτάθηκε για Όσκαρ, χάνοντας το από τον Ντάστιν Χόφμαν για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ». Την ίδια χρονιά, μετά από ακόμα μια καρδιακή προσβολή, πέθανε δυο μήνες πριν κλείσει τα 55 του, στις 24 Ιουλίου του 1980.

Μπορεί να ήταν δύσκολος άνθρωπος. Μπορεί τα συναισθήματα του για τους ανθρώπους να ήταν εφήμερα και να φερόταν πολλές φορές άσχημα. Όμως αν και σαν άνθρωπος ήταν πολλές φορές αδύνατο να βρίσκεσαι γύρω του (ο σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ όταν έμαθε πως έπαθε μια από τις πρώτες καρδιακές προσβολές του είχε πει «Πρέπει πρώτα να έχεις καρδιά για να πάθεις προσβολή»), σαν ηθοποιός ο Πίτερ Σέλερς ήταν αξεπέραστος. Είχε την δική του μέθοδο, ήταν αυτοδίδακτος και κατάφερε να δώσει ζωή στους ρόλους του. Σε όλους. Ακόμα κι αν η ταινία ήταν κακή ή μέτρια. Και ναι, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς στην ιστορία, ένας άνθρωπος που έκανε την ζωή του σκηνή, ένας ηθοποιός ιδιοφυία.