Πριν έρθει το διαδίκτυο και σαρώσει τα πάντα στο δρόμο του, υπήρχε μια εποχή που περιμέναμε να αλλάξει ο μήνας για να βγει το αγαπημένο μας περιοδικό, για να δούμε ποια διασημότητα γδύθηκε αυτό το μήνα.

Καταθέταμε το χαρτζιλίκι μας στο περιπτερά, που πάντα γελούσε πονηρά, παίρναμε στα χέρια μας το περιοδικό, το βάζαμε κάτω από τη μπλούζα, το οδηγούσαμε με ευλάβεια στο δωμάτιο μας, το τοποθετούσαμε κάτω από όλα τα βιβλία που είχαμε και περιμέναμε εκείνη την άγια ώρα που δεν θα μας ενοχλούσε κανείς να το διαβάσουμε.

Αν το έβρισκε η μητέρα μας, πάντα ήταν άλλου, που μας το έδωσε για να μη το βρει η μητέρα του άλλου παιδιού, και φυσικά προσθέταμε ότι η δικιά μας η μητέρα είναι ανοίχτομυαλη, προοδευτική και ότι άλλο χρειαστεί για να μη πεταχτεί η εφηβική Βίβλος.

Μια ολόκληρη εποχή που τα μανταλάκια των περιπτέρων ανεβοκατέβαζαν είδωλα για τα μάτια σας μόνο: