“Ἀλλ᾽ ὃ μὲν ἐν νήσῳ κεῖτο κρατέρ᾽ ἄλγεα πάσχων
Λήμνῳ ἐν ἠγαθέῃ, ὅθι μιν λίπον υἷες Ἀχαιῶν
ἕλκεϊ μοχθίζοντα κακῷ ὀλοόφρονος ὕδρου·
ἔνθ᾽ ὅ γε κεῖτ᾽ ἀχέων· τάχα δὲ μνήσεσθαι ἔμελλον
Ἀργεῖοι παρὰ νηυσὶ Φιλοκτήταο ἄνακτος.”
Ιλιάδα, ραψωδία Β'

Μα ο Φιλοκτήτης δέκα χρόνια μόνος εκεί, δεν τους ξεχνά στιγμή·
ζει και ξαναζεί τις στιγμές του ταξιδιού και της εγκατάλειψης
και έχει όλο το χρόνο του κόσμου δικό του
για να βιώνει ξανά και ξανά το μαρτύριο και την ανακούφιση
την ανάγκη επαφής με το συνάνθρωπο και την ομορφιά της μοναξιάς
το μίσος και τη νοσταλγία για τους εχθρούς του.
Καθηλωμένος κι ελεύθερος να στοχάζεται τη φιλότητα και την έχθρα
την συμπόνοια και την αδιαφορία
την ανεκτικότητα και την αναλγησία
τη σωτηρία και την ταπείνωση
την σωτηρία που είναι ταπείνωση.

Ο Φιλοκτήτης, που δοξάστηκε δίνοντας τέλος στο μαρτύριο του Ηρακλή
δεν δίνει τέλος στο δικό του μαρτύριο·
ο Φιλοκτήτης που αγαπά ό,τι αποκτά
όταν του απόμεινε μόνη η αρρώστια
γαντζώνεται από αυτή σαν από αγαπημενο πρόσωπο,
αγαπά την πληγή που δεν τον σκοτώνει και δεν γιατρεύεται
την πληγή που του κάνανε οι αγαπημένοι του εχθροί
και εκεί κάτω από τον έρημο ουρανό της Λήμνου
μέσα στη δίστομη σπηλιά του
την αγκαλιάζει σφιχτά
αυτήν τη μόνη σιγουριά και παρηγοριά του
κι ίσως τότε στιγμές
μπορούμε να τον φανταστούμε ευτυχισμένο.