Οι ιταλικές δυνάμεις αποχωρούν από το νησί της Λέρου, αφήνοντας πίσω τους κάποια κτίρια που πέρασαν στην ιδιοκτησία του κράτους. Έτσι το 1957 η κυβέρνηση αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις εγκαταστάσεις για να φιλοξενηθούν εκεί ασθενείς με ψυχικά νοσήματα. 

Το ψυχιατρικό νοσοκομείο Λέρου εγκαινιάστηκε με όλες τις τιμές, αλλά γρήγορα μετατράπηκε σε νεκροταφείο ανθρώπινων ψυχών. Στο εν λόγω ίδρυμα, οι προσλήψεις επιστημονικού προσωπικού ήταν ελάχιστες, αντιθέτως εργαζόταν ντόπιοι χωρίς κάποια εμπειρία. Και ενώ οι υποδομές ήταν φτιαγμένες για να φιλοξενηθούν περίπου 500 ασθενείς, σύντομα η Λέρος ήταν ο προορισμός όσων ήθελαν να ξεφορτωθούν οι οικογένειες των ασθενών.

Πέρασαν 20 χρόνια για να βγούνε προς τα έξω οι καταγγελίες για άθλιες συνθήκες κράτησης των ασθενών. Όσοι είχαν πρόσβαση σε αυτό μιλούν για ένα κολαστήριο, όπου οι ασθενείς ήταν φαντάσματα που περιφέρονταν, λερωμένοι με ακαθαρσίες και αποστεωμένοι. Υπήρχαν ακόμα και πτώματα ανάμεσα στους ασθενείς.

Το 1994 η εφημερίδα Observer του Λονδίνου έφτασε στο νησί για να αποτυπώσει τις άθλιες συνθήκες. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα χρηματοδοτεί το κλείσιμο του ιδρύματος, κάτι που γίνεται με μεγάλη καθυστέρηση. 

Παρακάτω θα δείτε την εξαιρετική δουλειά της Ιταλίδας φωτογράφου Antonella Pizzamiglio, που με κίνδυνο να συλληφθεί τράβηξε αυτό το απίστευτο υλικό. Όπως επίσης και ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει μαρτυρίες τόσο ασθενών όσο και εργαζομένων.

Οι φωτογραφίες είναι του Alex Majoli για λογαριασμό του περιοδικού Magnum.