Τα περισσότερα αεροσκάφη δεν πετούν πάνω από τα 37-40 χιλιάδες πόδια, κάτι που δεν ισχύει για το κατασκοπευτικό U-2 το οποίο φτάνει το εκπληκτικό ύψομετρο πτήσης των 70 χιλιάδων ποδιών, εκεί όπου μπορεί να πετά ανενόχλητο από άλλες πτήσεις.

Για να τα καταφέρνει ωστόσο, διαθέτει έναν πολύ ιδιαίτερο σχεδιασμό που θα του επιτρέπει να πετά στην χαμηλής πυκνότητας ατμόσφαιρα. Τα τεράστια φτερά του είναι το κύριο χαρακτηριστικό του, σχεδόν μεγαλύτερα από το μήκος της ατράκτου.

Λόγω του σχεδιασμού του, το U-2 διαθέτει μόνο δυο σετ από ρόδες, στο εμπρόσθιο και στο οπίσθιο μέρος της ατράκτου, κάτι που κάνει την απογείωση αλλά κυρίως την προσγείωση πολλή ιδιαίτερη.

Το πρόβλημα στην απογείωση λύνεται με δυο προσωρινούς τροχούς που τοποθετούνται στα φτερά ωστέ να μη σέρνονται στο διάδρομο, και τα οποία αποσπόνται την ώρα που σηκώνεται το αεροσκάφος από το έδαφος.

Τι γίνεται όμως στην προσγείωση; Πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία, ουσιαστικά για μια ελεγχόμενη πρόσκρουση (αν και κάθε προσγείωση θεωρείται τέτοια), μόνο που εδώ αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν αναγκαστική προσγείωση με πλήθος ανθρώπων να εμπλέκονται.

Το U-2 αγγίζει τον διάδρομο με τα δυο σετ από ρόδες του, κινούμενο σχεδόν σαν πόδήλατο, με τους πιλότους να προσπαθούν να το ισορροπούν,ενώ ταυτόχρονα υπάρχει επικοινωνία για κάθε κίνηση μέσω του ασύρματου.

Από πίσω του - μέσα στο διάδρομο- αμέσως το ακολουθεί ένα αυτοκίνητο που οδηγεί ένας άλλος πιλότος και παρακολουθεί τη διαδικασία προσγείωσης.

Όταν το U-2 μειώσει αρκετά την ταχύτητα του, τότε πέφτει στη μια του πλευρά όπου για κάμια μέτρα το φτερό σέρνεται στον διάδρομο. Στις άκρες των φτερών υπάρχουν πλάκες τιτανίου όπου το προστατεύουν από τη τριβή, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τη ταχύτητα του αεροσκάφους.