Το μαύρο χρώμα ήταν για πάρα πολλά χρόνια, το χρώμα κάθε εξέγερσης, αφού είναι άμεσα συνυφασμένο με το πένθους, απ’ όπου και ξεκίνησαν όλες οι εξεγέρσεις, εργατών, σκλάβων ή εθνών.

Όμως όταν οι φασίστες «Άντρες με τα Μαύρα» έκαναν τη εμφάνισή τους στην δεκαετία του ’20, υπό τις οδηγίες της, αμφίβολης για τα ηγετικά της ταλέντα, προσωπικότητας του Μπενίτο Μουσολίνι, το μαύρο χρώμα έγινε συνώνυμο του φασισμού. Και για πολλά χρόνια οι φασίστες αποκαλούνταν «μαύροι».

Πως έγινε αυτό; Ο Μπενίτο Μουσολίνι, εξέδιδε μια εφημερίδα την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία χρηματοδοτήθηκε αρχικάαπό την μετέπειτα φιλενάδα του, Μαργαρίτα Σαρφάττι. Τότε ήταν που εκδιώχθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αφού υπήρχαν φήμες ότι η εφημερίδα του έβρισκε κεφάλαια από τους Γάλλους και τους Ιταλούς βιομηχάνους, οι οποίοι ήθελαν από την Ιταλία να εισέλθει στον πόλεμο.

Τελικά, η Ιταλία εισήλθε στον πόλεμο το 1915 και ο Μουσολίνι επιστρατεύτηκε. Ένα τραύμα τον έκανε να επιστρέψει και να συνεχίσει να εκδίδει την εφημερίδα του. Με το τέλος του πολέμου, θεώρησε πως πρέπει να βρει το κομμάτι εκείνο του κόσμου, που θα του επέτρεπε να επιστρέψει στην πολιτική με το δικό του κόμμα. Βρήκε την συμπάθεια που έψαχνε στις τάξεις των άνεργων βετεράνων του πολέμου, που μισούσαν του σοσιαλιστές και κάθε φιλελεύθερη αύρα που ήταν έτοιμη να έρθει στο κράτος της Ιταλίας.

Ο Μουσολίνι βρήκε στους εθνικιστές στρατιωτικούς αυτό που έψαχνε: έναν στρατό, που είναι έτοιμος να πέσει στην φωτιά για να προστατέψει τις ακραίες του ιδέες. Το 1919 θα ιδρύσει το κόμμα Fasci de Combattimento (Πυρήνες του Αγώνα), απ’ όπου και αργότερα προέκυψε ο χαρακτήρας και ο προσδιορισμός του φασισμού. Οι νεαροί φασίστες λοιπόν που τον υποστήριζαν, αν και αρχικά είχαν ως μοναδικό καθήκον την περιφρούρηση των διαδηλώσεων του κόμματος, άρχισαν να γίνονται σιγά σιγά μια παραστρατιωτική οργάνωση.

Οι Μελανοχίτωνες (Camicie Nere) όπως ονομάστηκαν, φορούσαν μαύρα πουκάμισα, κάτι που τους ξεχώριζε μέσα στην ιταλική κοινωνία. Το μαύρο έγινε συνώνυμο των υποστηρικτών του, που έβαλαν στο στόχαστρο τους σοσιαλιστές, τους κομμουνιστές, τους δημοκράτες, τα εργατικά συνδικάτα και γενικότερα οποιονδήποτε ερχόταν σε αντίθεση με αυτά που πρέσβευαν οι ίδιοι. Οι δολοφονίες άλλωστε ήταν εκατοντάδες.

Πολιτικοί, εργάτες, συνδικαλιστικές οργανώσεις δολοφονούνταν ή εξαναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τα πόστα και τις θέσεις τους. Η προβοκάτσια των μελανοχιτώνων είχε μόνο ένα στόχο: την άνοδο στην εξουσία. Κάτι που έγινε τρία χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Το 1922, στο συνέδριο του φασιστικού κόμματος στην Νάπολη, συγκεντρώθηκαν οι «Άντρες με τα Μαύρα» απ΄ όλη την Ιταλία. Και εκεί δόθηκε το έναυσμα ώστε 100.000 (το νούμερο αμφισβητείται) μαυροφορεμένοι παραστρατιωτικοί να κάνουν την διαβόητη «Πορεία προς την Ρώμη». Εισέβαλλαν στην πρωτεύουσα στις 31 Οκτωβρίου και κανένας δεν μπόρεσε να εγγυηθεί την ειρήνη, όταν στάθηκαν απέναντι στην αστυνομία και τον βασιλικό στρατό. Μόνο ο Μουσολίνι. Έτσι ο τότε βασιλιάς, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ’, αναγκάστηκε να χρίσει τον Μουσολίνι πρωθυπουργό.

Μέχρι το 1925, με διατάξεις λογοκρισίας και εκφοβισμού, ο Μουσολίνι κατάφερε να μετατρέψει την δημοκρατία σε δικτατορία, με τους μελανοχίτωνες να μετατρέπονται πια νόμιμα σε πολιτοφυλακή. Τα μαύρα πουκάμισα έγινα σήμα κατατεθέν των φασιστών αλλά και εκείνων που συμπαθούσαν το καθεστώς του.

Οι αντιφρονούντες δεν είχαν θέση στην Ιταλία, τα βασανιστήρια ήταν συχνά και δημόσια. Η χιτλερική Γερμανία τους ακολούθησε, με τις δυνάμεις των SS να δανείζονται το μαύρο χρώμα. Οι μελανοχίτωνες από την άλλη, πέρα από την δράση τους στο εσωτερικό της χώρας, πολέμησαν στο πλευρό του Μουσολίνι σε διάφορα μέρη, συμπεριλαμβανομένης της Αλβανίας. Με την πτώση του Μουσολίνι το 1943, οι μελανοχίτωνες απορροφήθηκαν από τον Εθνικό Στρατό της Ιταλίας, ενώ το μαύρο χρώμα μετατράπηκε σε χρώμα ντροπής και σύμβολο μιας «σκοτεινής» εποχής για την ιστορία της Ευρώπης.