Εκείνη Ελληνίδα, εκείνος Μαροκινός. Γνωρίστηκαν στην Ειδωμένη, και έκαναν οικογένεια. Αυτή είναι η ιστορία τους.

Όσο ο Μοχάμεντ Ακρίμ προσπαθούσε να βρει τρόπο να γυρίσει στην αγαπημένη του ταξίδεψε. Πολύ. Στη Σλοβενια, στην Αυστρία, στην Γερμανία, στην Σουηδία, πάλι στη Γερμανίαα, στο Βέλγγιο, ξανά στην Γερμανία, ξανα στην Αυστρία και τελικά στην Ιταλία.

Γνωρίστηκαν ένα βροχερό και κρύο βράδυ στην Ειδομένη και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η Μαρία περιγράφει την πρώτη τους συνάντηση: "Ως μέλος αυτοοργανωμενης ομάδας που ασχολείται με το προσφυγικό τα τελευταια 2,5 χρόνια το βραδυ που κλείσανε τα σύνορα για τους μετανάστες, όπως και σχεδόν κάθε βράδυ εκείνη την εποχή, ήμουν στην Ειδομενη.

"Κάποια στιγμή κατά το ξημέρωμα κι ενώ μας είχαν τελειώσει οι σκηνές και οι κουβέρτες που μοιράζαμε, και τα λεωφορεία συνέχιζαν να καταφθάνουν, ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει"

Ηταν απο τις πιο δύσκολες βραδιές. Είχε περίπου 10.000 κόσμο και έντονη βροχή. Κάποια στιγμή κατά το ξημέρωμα κι ενώ μας είχαν τελειώσει οι σκηνές και οι κουβέρτες που μοιράζαμε, και τα λεωφορεία συνέχιζαν να καταφθάνουν, βλέποντας τοσα παιδάκια μέσα στη βροχή και γονείς να αγωνιούν γι'αυτά, ένιωσα την αναγκη να απομακρυνθώ λιγάκι απο το σκηνικό γιατι δεν ήθελα να φανεί η συγκίνηση μου.

Εκεί λοιπόν κι ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω, ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει και να μου μιλαει με πολυ πολυ βασικά αγγλικά λέγοντάς μου οτι με ευχαριστεί για αυτό που κάνουμε, να είμαι δυνατή και να συνεχίσω και πως όλοι θα τα καταφέρουμε! Ε, γύρισα και είδα αυτο το γλυκό παιδί".

"Έφτασα στην Ειδομένη όπως ολοι οι πρόσφυγες. Με αεροπλάνο στην Τουρκία. Έμεινα στο σπίτι των διακινητών μία εβδομάδα, μετά μας μετέφεραν στο Μποντρούμ. Εκεί μας έβαζαν να φουσκώνουμε τις βάρκες και ετσι περάσαμε στην Μυτιλήνη", λέει ο Μοχάμεντ.

Η ζωή του Μοχάμεντ στο Μαρόκο ήταν όμορφη και απλή. "Το Μαρόκο ειναι μια πολύ όμορφη χώρα. Ημουν τυχερός, γιατι είχα δουλεια, πράγμα σπάνιο εκεί. Δούλευα ως μάγειρας σε ενα λουξ ξενοδοχείο αλλα τα χρήματα στις δουλειές εκεί, δεν ειναι αρκετά για να ζήσεις αξιοπρεπώς. Έτσι πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην Ευρώπη".

Η... κινηματογραφική αυτή σχέση συνέχισε με νέα προβλήματα και δεδομένα που λίγοι θα άντεχαν. Ο Μοχάμεντ χρειαζόταν χαρτιά, και έτσι άλλαζε διαρκώς χώρες. "Οταν γινόταν επικίνδυνη πια η διαμονή του σε μια χώρα χωρίς χαρτιά, περνούσε στην επόμενη", λέει η Μαρία. "Τυχαία μετα, μέσω γνωριμιών συνάντησα μια δικηγόρο απο την Ιταλία που εκανε μια ενδελεχή έρευνα στους ιταλικούς νόμους και μας ενημέρωσε οτι εκει μπορούμε να παντρευτούμε χωρίς χαρτια και μετα να πάρει βίζα ο Μο για να εισέλθει νόμιμα στην Ελλαδα. Ηταν ο μόνος τρόπος να είμαστε μαζί. Ο γάμος δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή γιατί δεν γνωριζόμασταν καλά, κι εγώ ειδικά είχα πολλούς ενδοιασμούς, και κυρίως ιδεολογικούς. Το πήραμε απόφαση και έτσι ξεκίνησε πάλι το ταξιδι προς τα πίσω".

"Η λέξη 'μέλλον' εχει άλλο νόημα για μας πια"

Όσο ο Μοχάμεντ άλλαζε χώρες και έψαχνε τρόπο να γυρίσει στην αγαπημένη του, είχε να αντιμετωπίσει πάμπολλα προβλήματα- από τεράστια και αξεπέραστη γραφειοκρατία έως λάθος πληροφορίες στις πρεσβίες. Και μπορεί η Μαρία να ένιωσε πολλές φορές πως δεν θα άντεχε άλλο αυτή την ιστορία, εκείνος δεν το έβαζε κάτω. "Ο Μο ποτέ. Αυτός ειχε την καθημερινή αγωνία της επιβίωσης.. Εγώ ήμουν στο ζεστό μου σπίτι τα βράδια. Εκεινος άγνωστο αν και που θα ξεκουραζόταν... Από την άλλη αυτη η σκέψη με πείσμωνε κι αλλο".

"Ηταν πολύ δύσκολη αλλά και πολύ "επιμορφωτική" αυτή η τεράστια περιπέτεια. Γνώρισα ανθρώπους απο διαφορετικές κουλτούρες, έζησα στο δρόμο, σε καμπ, σε καταλήψεις, σε σπίτια αλληλέγγυων, έζησα μαζεμένες εμπειρίες σε δυο χρόνια, πολύ καλές και πολυ κακές. Τι με κρατούσε; Μια δυνατή γυναίκα. Η Μαρία!", λέει εκείνος.

"Η λέξη 'μέλλον' εχει άλλο νόημα για μας πια. Δεν μπορούμε να ασχοληθούμε τόσο με αυτό πια. Δυο χρόνια μόνο για αυτό φροντίζαμε. Τώρα, προς το παρόν, απολαμβάνουμε το οτι επιτέλους είμαστε μαζί και έχουμε το μωρό μας...τον Ιάσωνα. Τον φροντίζουμε μαζί, αναπληρώνουμε το χαμένο χρόνο, προσπαθούμε να αποβάλλουμε το στρες των δυο προηγούμενων ετών και να ανασυνταχθούμε".

"Ο Μο κάνει καποια λίγα μεροκάματα και τα απογεύματα πηγαίνει στον "Οδυσσέα", στο σχολείο αλληλεγγύης, για να μάθει τη γλώσσα. Θελουμε να ταξιδέψουμε πολύ! Να ξανακάνουμε αυτο το ταξιδι που κάναμε "παράνομα", "νόμιμα", λέει η Μαρία. 

"Νιώθω σαν να εχω καταφέρει αυτό που ήθελα, να κάνω οικογενεια και να είμαι με την γυναίκα που αγαπώ και έκανα τέτοια προσπάθεια για να είμαι μαζί της και με το παιδί μας", λέει ο Μοχάμεντ. "Οταν τους κοιτάω, ξεχνάω ολες τις δυσκολίες των δυο προηγούμενων χρόνων. Είμαι ευτυχισμένος. Λείπει μονο ενα κομμάτι για να νιώσω εντελώς πλήρης. Να ξαναδώ καποια στιγμή την οικογένειά μου πίσω στο Μαρόκο.. Το μέλλον μου ειναι εδώ. Θέλω να βρω μια δουλεια για να μπορώ να στηρίζω την οικογένειά μου και να ζήσουμε μια απλή και όμορφη ζωη σην Ελλάδα".

"Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι να πολεμάς μέχρι να πετύχεις το στόχο σου! Τα σύνορα ειναι γραμμές στους χάρτες που εχουν ορίσει οι ανθρωποι. Εμείς, οι ίδιοι οι ανθρωποι, οφείλουμε να τα σπάμε και να ζούμε αρμονικά και ειρηνικά ολοι μαζί"

"Εμείς βγαίνουμε απο αυτή τη δοκιμασία κουρασμένοι μεν, αλλα δυνατότεροι και πιο αγαπημένοι δε. Γιατι εμείς ξέρουμε οτι ο έρωτας, δεν ορίζεται σε χαρτιά. Ο έρωτας ειναι όνομα ουσιαστικό. Πολύ ουσιαστικό. Και δεν σμίξαμε για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Προχωράμε μαζι γιατί η ελευθερία μου ειναι αλληλένδετη με την δική του ελευθερία".