Ένα χωριό που πλέον έχει μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως μια ιστορία ανθρώπινης βαρβαρότητας, μια ιστορία αιχμαλωσίας, που όταν είδε το φως της δημοσιότητας, πάγωσε όλη την Ελλάδα.

Κανείς δεν πίστευε μέχρι τότε ως που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για θέματα τιμής. Οι αστυνομικοί κάνουν έφοδο στην αποθήκη του σπιτιού της οικογένειας Καρυώτη. Το ημερολόγιο γράφει 6 Νοεμβρίου 1978. Αυτό που αντικρύζουν δεν έχει ξανασυμβεί στην Ελλάδα. Η μυρωδιά πτώματος τους οδηγεί στο υπόγειο. Εκεί αντικρύζουν αλυσοδεμένη μια γυναίκα, με μακριά μαλλιά, νύχια, με ακαθαρσίες πάνω της.

Το φως του φακού την τρομάζει και αρχίζει και ουρλιάζει. Δεν μπορεί να μιλήσει και μόνο μουγκρίζει. Με την βοήθεια όλης της αστυνομικής δύναμης, μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί αρχίζει και ξεδιαλύνεται όλο το κουβάρι μιας ιστορίας που σημάδεψε όλη τη περιοχή. Ένα χωριό που ήξερε, αλλά δεν μιλούσε. Συνένοχοι σε ένα έγκλημα που δεν υπάρχει τιμωρία να το λυτρώσει.

Η οικογένεια της τη κρατούσε στο υπόγειο δεμένη, 29 χρόνια. Η δικαιολογία τους ήταν ότι έπασχε από σχιζοφρένεια και ήταν επικίνδυνη για τους συγχωριανούς. Οι κάτοικοι του χωριού μιλούν για παραδειγματική τιμωρία της νεαρής Ελένης επειδή αγάπησε ένα φαντάρο της περιοχής.

Στη Λαμία ο κόσμος προσπαθεί να τους λιντσάρει. Το δικαστήριο όμως τους αθωώνει αφού έκρινε ότι δεν είχαν δόλο η σκοπό να τη βλάψουν. Η Ελένη νοσηλεύεται στο Αιγινήτειο, αλλά ένα χρόνο μετά επιστρέφει στο πατρικό της.

Οι γιατροί τη θεωρούν 100% ανάπηρη, χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με το περιβάλλον. Το 1996 εξαφανίζεται και από τότε δεν βρέθηκε κάποιος που να την ξαναείδε. Μόνο θρύλοι ότι κάθε βράδυ στο μέρος όπου συναντιόταν με τον εραστή της ακούγονται ουρλιαχτά πόνου.