6 χρόνια πολέμου στη Συρία. 6 χρόνια που οι κάτοικοι είδαν τις ζωές τους να ανατρέπονται, να χάνουν όσα απέκτησαν με κόπο, που θρήνησαν την απώλεια δικών τους ανθρώπων.

Όσοι μπόρεσαν έφυγαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τώρα ζουν καλύτερα. Όσοι έμειναν πίσω έμαθαν να ζούν με το φόβο. Όλα είναι διαφορετικά σε μια εμπόλεμη ζώνη. Ο ύπνος, μια διαδρομή 5 λεπτών με τα πόδια, το να πας στη δουλειά σου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι σταθερό.

Και όμως μέσα στη τόση φρίκη, προσπαθούν να διατηρήσουν όση ζωή τους έμεινε. Προσπαθούν σκληρά για να αισθάνονται ότι ζουν μια κανονική ζωή. Λένε ψέμματα στους εαυτούς τους, ελπίζοντας ότι μπορεί το μυαλό να ξεγελαστεί. 

Οι βόμβες δεν ξεχωρίζουν ηλικίες. Έτσι τα μικρά παιδιά στη Συρία, κινδυνεύουν καθημερινά από πυρά που δεν καταλαβαίνουν το λόγο ύπαρξης τους. Πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο, παίζουν δίπλα σε ερείπια και χαλάσματα. Αντικρύζουν πτώματα, συνηθίζοντας στην ιδέα του θανάτου. Μικροί άγγελοι που έμαθαν να ζούνε καθημερινά στη κόλαση.