Η καθημερινότητα μας έχει γαλουχήσει ώστε να ζούμε σε μια πραγματικότητα πιο σκληρή ακόμα και από εμάς τους ίδιους. Ανταγωνισμός, επιβολή του ενός στον άλλο και μια νοοτροπία που λέει ρητά, πως ότι κερδίσεις είναι μόνο δικό σου, τρόπαιο, και δεν οφείλεις να το μοιραστείς με κανέναν.
Και τότε στο τέλος κάθε χρόνου έρχονται τα Χριστούγεννα. Και ως δια μαγείας, οι άνθρωποι γίνονται πιο ευγενικοί, πιο καταδεκτικοί και μοιράζονται συναισθήματα και υλικά αγαθά. Παρόλο που δεν πιστεύουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων ή στον Άγιο Βασίλη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι άνθρωποι αλλάζουν, έστω και για λίγες μέρες.
Μικροί όλοι πιστεύαμε στον Άγιο Βασίλη. Κάποιοι έγραψαν ακόμα και γράμματα, ζητώντας δώρα ή κάνοντας μια ευχή, με την ελπίδα ότι θα πραγματοποιηθεί. Η ελπίδα αυτή, ήταν ζωντανή, αληθινή, γεμάτη αθωότητα, η οποία πήγαζε από μέσα μας.
Ακόμα και οι επιστήμονες, έχουν αναφερθεί πως την στιγμή που τα παιδιά έπαψαν να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη και στο πνεύμα που τον αντιπροσωπεύει, έχασαν ένα κομμάτι αυτής της αθωότητας και της ικανότητάς της να παράγει ελπίδα. Γιατί ο Άγιος Βασίλης δεν είναι αυτός που μας φέρνει τα δώρα. Είναι κάτι περισσότερο.
Είναι η αντίθεση στην καθημερινότητα. Μια παρουσία που σου θυμίζει πως το να δίνεις ίσως είναι το ίδιο όμορφο με το να παίρνεις, πως το να πιστεύεις σε κάτι, είναι κάτι που το έχεις μέσα σου και δεν χρειάζεται αποδείξεις. Η πίστη αυτή οδηγεί στην ελπίδα, μια ελπίδα πως τα πράγματα δεν θα είναι πάντα ίδια. Κι αυτή η ελπίδα, σπάνια στις μέρες μας, είναι αυτή που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, πιο ευχάριστους, πιο προσιτούς, ανθρώπους που έχουν καλύτερη σχέση με τον εαυτό τους.
Γι’ αυτό είναι κρίμα τα παιδιά να σταματούν να πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη. Σταματούν να πιστεύουν σε κάτι όμορφο, σε κάτι που διατηρεί την όμορφη παιδικότητα τους. Η παιδική ηλικία είναι πολύτιμο δικαίωμα κάθε παιδιού. Κι αν κάτι σαν τον Άγιο Βασίλη τους δίνει ελπίδα και τους κάνει ανθρώπους που μαθαίνουν να μοιράζονται και να έχουν πίστη σε κάτι, τότε ας μην τους το στερούμε.
Και αυτό ισχύει και για τους μεγαλύτερους. Μπορεί όσο μεγαλώνεις να καταλαβαίνεις πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει ως οντότητα, πως δεν έρχεται από το τζάκι για να μας αφήσει δώρα κάτω από το δέντρο, αλλά μπορεί να υπάρχει η ιδέα του. Μια ιδέα που μας προτρέπει να μπούμε εμείς οι ίδιοι στην θέση του, να μοιράσουμε και να μοιραστούμε, χωρίς αντάλλαγμα, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή, αυτό θα γίνεται όλον τον χρόνο και πως τα συναισθήματά μας θα είναι αθώα. Όπως θα έπρεπε δηλαδή να είναι…
