Παραμονή πρωτοχρονιάς 1994. Τα δελτία ειδήσεων προβάλουν εκτενώς το δράμα μιας οικογένειας στην Ερμιόνη Χαλκίδος. Η οικογένεια έχει χάσει τον 6χρονο ξανθό της άγγελο.

Ο μικρός Νικόλας έχει αργήσει να γυρίσει από το καθημερινό του παιχνίδι και αμέσως οι Αρχές ψάχνουν να τον εντοπίσουν. Η οικογένεια εκλιπαρεί για βοήθεια με τα τηλεοπτικά κανάλια να καταγράφουν τα δάκρυα της οικογένειας.

Στη περιοχή καταφθάνει αστυνομική βοήθεια από την Αθήνα για να λύσει το γόρδιο δεσμό της εξαφάνισης. Εθελοντές και αστυνομικοί, έχουν ψάξει κάθε σπιθαμή εδάφους στη περιοχή, αλλά ο Νικόλας δεν έχει εντοπιστεί. Δύο ημέρες αργότερα στο αστυνομικό τμήμα καταφθάνει ο Μανώλης Δουρής, πατέρας του Νικόλα, κουβαλώντας το άψυχο κορμί του.

Μπροστά στις κάμερες με δάκρυα στα μάτια, ορκίζεται εκδίκηση για το θάνατο του γιου του. Και ενώ όλη η Ελλάδα πενθεί για την οικογενειακή τραγωδία, κάποιοι αρχίζουν και υποψιάζονται τον πατέρα, ως ένοχο. 

Το πόρισμα του ιατροδικαστή, πυροδοτεί εξελίξεις. Το παιδί έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά, ενώ ο θάνατος οφείλεται σε ασφυξία. Η ανατροπή στην υπόθεση, παγώνει όλη την Ελλάδα. Μετά από πολύωρη ανάκριση, ο Μανώλης Δουρής μπερδεύεται και αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. 

Συλλαμβάνεται, και κρατείται κάτω από δρακόντεια μέτρα, υπό το φόβο λιντσαρίσματος, από την τοπική κοινωνία. Της ίδιας τοπικής κοινωνίας, που για 48 ώρες, δεν μιλούσε για όσα ήξερε. 

Όλοι ήξεραν ότι ο Μανώλης Δουρής είχε περίεργη και βάναυση συμπεριφορά προς την οικογένειά του. Κανείς όμως δεν υπέδειξε τον πατροκτόνο, ως ένοχο. Η μεγάλη πληγή της χώρας. Οι τοπικές κοινωνίες δεν μιλούν ποτέ εγκαίρως για θέματα που δεν αφορούν τις οικογένειες τους. Παρά μόνο, όταν είναι πλέον πολύ αργά.

Σιγά σιγά, το κουβάρι ξετυλίγεται. Ο πατέρας δολοφόνος, έπασχε από το σύνδρομο της Κύπρου. Όσοι είχαν πολεμήσει στη Μεγαλόνησο, έπασχαν από κρίσεις που έχαναν την συνείδησή τους, για λίγα λεπτά. Ο λόγος, οι εικόνες, που είχαν αντικρίσει στην εισβολή από τους Τούρκους.

Ο ίδιος δηλώνει στην απολογία του αθώος, ενώ κατηγορεί τη μητέρα, και τον εραστή της. Τα πράγματα περιπλέκονται, από τις εξετάσεις του πτώματος, αφού οι τρίχες που βρέθηκαν στο κορμί του παιδιού, δεν ανήκουν στο Μανώλη Δουρή.

«Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ απευθυνόμενος στη σύζυγό του είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο».

Ο Δουρής κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.

Η απόφαση του δικαστηρίου ικανοποίησε το κοινό αίσθημα περί δικαιοσύνης. «Είναι μια μυστηριώδης υπόθεση και πιστεύω ότι δεν εξετάστηκε όπως έπρεπε, πριν βγει η απόφαση» είπε ο συνήγορος μετά τη δίκη.

Και από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ο γολγοθάς για τον πατροκτόνο, σύμφωνα με το δικαστήριο. Κατά τη μεταφορά του στις φυλακές ξυλοκοπείται βάναυσα από άλλους κρατούμενους. Συγκλονιστικό στιγμιότυπο που καταγράφεται από τις κάμερες, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να μιλήσει στους δημοσιογράφους, γρονθοκοπείται ανηλεώς, από κρατούμενους, οι οποίοι δεν φοράνε χειροπέδες. 

Δύο χρόνια, με καθημερινές επιθέσεις. Αμέτρητοι βιασμοί και ξυλοδαρμοί, χωρίς ποτέ να έχει εγκριθεί η μεταφορά του σε απομονωμένο κελί. Ώσπου ήρθε ο επίλογος στην ιστορία από τη Ερμιόνη. Ο Μανώλης Δουρής βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Καμία ιατροδικαστική εξέταση, καμία περαιτέρω έρευνα. 

Η φυλακή, επέβαλε τη δική της δικαιοσύνη. Την επέβαλε όμως στο πραγματικό ένοχο;