Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε το 1939 στην Γλυφάδα. Ήταν γιος αξιωματικού του Στρατού Ξηράς. Είχε δυο αδέρφια, τον Ευστάθιο Παναγούλη και τον Γεώργιο Παναγούλη, που έπεσε θύμα του καθεστώτος των συνταγματαρχών.

Λίγο μετά την γέννησή του, ξεκίνησε η γερμανική κατοχή, με αποτέλεσμα να περάσει κάποια από τα παιδικά του χρόνια στην Λευκάδα απ’ όπου καταγόταν. Όταν τελείωσε το σχολείο, σπούδασε στην σχολή Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης ήταν ανήσυχος και ατίθασος χαρακτήρας. Από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στην πολιτική, αρχικά του κέντρου, καθώς έγινε μέλος της «Ένωσης Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα, εντάχθηκε στην νεολαία του κόμματος, «Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου», η οποία μετά την μεταπολίτευση ονομάστηκε «Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία». Το 1974 έγινε πρόεδρός της.

Ο Παναγούλης έγινε γνωστός για την αντιδικτατορική του δράση. Λίγο μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, ο Παναγούλης λιποτάκτησε από το στράτευμα και αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο όπου άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια του για την επαναφορά του πολιτεύματος. Ίδρυσε την οργάνωση «Εθνική Αντίσταση» και ήρθε σε επαφή με πολιτικούς άνδρες του τόπου, με σκοπό να τον βοηθήσουν στο εγχείρημά του.

Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με συνεργάτες, σχεδιάζει την δολοφονία του Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου του 1968 κοντά στην περιοχή της Βάρκιζας. Όμως η απόπειρα δολοφονίας θα αποτύχει και ο Παναγούλης θα συλληφθεί. Η σύντροφός του, Ιταλίδα δημοσιογράφος, Όριάνα Φαλάτσι, θα πει αργότερα πως ο Παναγούλης είχε πει πως: «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο».

Στις 3 Νοεμβρίου του 1968, ξεκινά το Στρατοδικείο με κατηγορούμενο τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Από τις 13 Αυγούστου μέχρι και την ώρα της δίκης, ο Παναγούλης θα υποστεί φριχτά βασανιστήρια, που λίγο έλειψε να του στοιχίσουν την ζωή. Θα καταδικαστεί μαζί με μερικούς συντρόφους σε δις εις θάνατον στις 17 Νοεμβρίου του 1968 και θα μεταφερθεί στην Αίγινα.

Η εκτέλεσή του ματαιώνεται, όταν ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα ζητήσει να αποδοθεί χάρη στον Παναγούλη. Μεταφέρεται στις στρατιωτικές φυλακές της Αίγινας, απ’ όπου θα αποδράσει στις 5 Ιουνίου του 1969. Όμως θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί ξανά στις φυλακές της Αίγινας. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Παναγούλης δεν θέλησε ποτέ να δεχθεί την απονομή χάριτος από το καθεστώς και σύμφωνα με μαρτυρίες, προτιμούσε να πεθάνει.

Τον Αύγουστο του 1973, απελευθερώνεται βάσει της γενικής αμνηστίας που δόθηκε από την χούντα σε πολιτικούς κρατουμένους. Θα καταφύγει στην Φλωρεντία, όπου προσπαθεί εκ νέου να οργανώσει αντίσταση. Το 1974 θα εκλεγεί βουλευτής στην Β’ Αθηνών, με το κόμμα Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις. Θα έρθει σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος, όταν εξαπολύει σωρεία καταγγελιών για πολιτικούς που συνεργάστηκαν με την χούντα, έχοντας στοιχεί ακόμα και για τον Δημήτρη Τσάτσο.

Ο Παναγούλης συνέχισε να είναι ανεξάρτητος βουλευτής. Την πρωτομαγιά του 1976, σε ηλικία 36 ετών, ο Αλέξανδρος Παναγούλης σκοτώνεται σε τροχαίο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Λίγες μέρες αργότερά, είχε ανακοινώσει πως θα αποκάλυπτε τους φακέλους με τα όργανα ασφαλείας της χούντας. Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Κάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ.