Μαζί με τα blockbuster albums των Miley Cyrus, Janelle Monáe, Lil Yachty, Boygenius και Lana Del Rey, η φετινή χρονιά μας έχει χαρίσει συναρπαστικές κυκλοφορίες από ταλαντούχους καλλιτέχνες όπως οι pop GALE και Gracie Abrams, οι ράπερς Danny Brown (με τον JPEGMAFIA) και Billy Woods (με τον Kenny Segal), καινοτόμο R&B από τους Jordan Ward και Amaarae και πολλούς άλλους.

Ακολουθούν -σε αλφαβητική σειρά- τα πιο αγαπημένα άλμπουμ της χρονιάς έως τώρα, όπως τα επέλεξε η ομάδα του discobole.gr

Miley Cyrus -  'Endless Summer Vacation'

Η Miley Cyrus γνώρισε την επιτυχία με τις ιδιαίτερες μπαλάντες της και τους γλυκούς “ύμνους” της για την Αμερική, έχει περάσει από τη synthpop, έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις της στην psychedelic pop, την country και την art-rock. Το όγδοο άλμπουμ της με τίτλο “Endless Summer Vacation”, με το πρώτο single “Flowers” να γνωρίζει αμέσως την αποδοχή κοινού και κριτικών, μοιάζει με μια ανακεφαλαίωση των 15 και πλέον χρόνων της καριέρας της, με τη Cyrus να περνάει από το ένα είδος μουσικής στο άλλο με χαρακτηριστική άνεση.

Lana Del Rey - 'Did You Know There’s a Tunnel Under Ocean Blvd'

Ο πυρήνας του άλμπουμ είναι η ίδια η Lana Del Rey που προσπαθεί να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στον εαυτό της. Μέσα από ιστορίες της οικογένειάς της, μια αποτυχημένη σχέση και την αντικρουόμενη επιθυμία της να είναι ταυτόχρονα ορατή και κρυμμένη, η Del Rey αποκαλύπτει κάτι περισσότερο από το ποια είναι, αλλά και γιατί είναι αυτή που είναι. Τραγούδια όπως το εξαιρετικό "A&W" - που ονομάστηκε έτσι από τη φράση "American whore" και το "Fingertips" είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που αφηγείται ιστορίες ζωής.

Depeche Mode - 'Memento Mori'μελαγχολία είναι εδώ και πολύ καιρό ένα σημαντικό μέρος της δισκογραφίας των Depeche Mode. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το συγκρότημα, του οποίου τα δύο μέλη είναι πλέον στα εξήντα τους, ονόμασε το 15ο άλμπουμ του Memento Mori (το οποίο είναι μια υπενθύμιση για το αναπόφευκτο του θανάτου), έναν τίτλο που επέλεξαν πριν από το θάνατο του ιδρυτικού μέλους Andrew Fletcher. Η αναγνώριση της θνητότητας καθορίζει μεγάλο μέρος του δίσκου, αλλά μερικά από τα κομμάτια ακούγονται ακόμη και αισιόδοξα.

Bob Dylan - 'Shadow Kingdom'

Οι studio ηχογραφήσεις που παρουσιάστηκαν στο ειδικό streaming “Shadow Kingdom” του Dylan το 2021, συγκεντρώθηκαν και κυκλοφόρησαν σε αυτό το ομώνυμο άλμπουμ. Το υλικό εδώ κλίνει προς τη δεκαετία του 1960, με τρεις εξαιρέσεις: "Forever Young", από το ‘Planet Waves’ του 1974, το "What Was It You Wanted?", από το ‘Oh Mercy’ του 1989, και ένα νέο, ορχηστρικό κλείσιμο, το "Sierra's Theme". Στο “Shadow Kingdom” οι δυναμικά υποτονικές ενορχηστρώσεις μοιάζουν να προέρχονται από κάπου στο διάστημα μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, αν όχι από πριν από την έναρξη του 20ού αιώνα.

Fall Out Boy - 'So Much (For) Stardust'

Οι Fall Out Boy έχουν περάσει πολλά στην προσπάθειά τους να καθιερωθούν πέρα από ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Στο όγδοο άλμπουμ τους, “So Much (For) Stardust”, επιστρέφουν με την Fueled by Ramen, την εταιρεία που είναι γνωστή για το all-star ρόστερ των emo και pop-punk καλλιτεχνών, για πρώτη φορά μετά το ντεμπούτο τους το 2003. Με αυτή την κίνηση κατάφεραν να ξαναβρούν εκείνη τη μοναδική σπίθα που τους έκανε να ξεχωρίζουν εξαρχής (και η οποία κάπου χάθηκε στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν εκ νέου τον ήχο τους): ένα είδος τολμηρής, αιχμηρής και συναισθηματικής θεατρικότητας που τους τοποθετεί ανάμεσα στις κορυφαίες μπάντες του είδους τους.

Foo Fighters - 'But Here We Are'

Το πρώτο άλμπουμ των Foo Fighters μετά τον τραγικό θάνατο του ντράμερ τους, Taylor Hawkins, καταπιάνεται με το χάος και το απρόβλεπτο που ακολουθεί μια τέτοια απώλεια. Ο δίσκος διαθέτει μια ζωντάνια που κατά μία έννοια είναι αναμενόμενη δεδομένων των γεγονότων που συνέβησαν πριν από την κυκλοφορία του, αλλά ταυτόχρονα η άρνησή του να ακολουθήσει την εύκολη οδό γύρω από τη θλίψη κάνει τα γεμίσματα στα ντραμς (που παίζει ο Grohl στην πρώτη του επιστροφή πίσω από το κιτ σε άλμπουμ των Foos από το 2005) να ακούγονται με μεγαλύτερη ένταση και τα κιθαριστικά riffs να χτυπάνε δυνατότερα και βαθύτερα. Ακόμα και τα πιο υποτονικά κομμάτια, όπως το μαγευτικό "Show Me How", εμπλουτισμένο από τα φωνητικά της κόρης του Grohl, Violet, έχουν τον δικό τους, ξεχωριστό τόνο που κάνει το “But Here We Are” καθηλωτικό.

Gorillaz - 'Cracker Island'

Το “Cracker Island” -το οποίο αρχικά ξεκίνησε ως Season Two του άλμπουμ “Song Machine, Season One” του 2020, προτού τελικά γίνει rework σαν ξεχωριστό άλμπουμ- είναι το πιο χαλαρό και απολαυστικό άλμπουμ των Gorillaz από τότε που κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2001 και το “Demon Days” το 2005. Οι guests ενσωματώνονται με ευκολία στο indie-funk μείγμα. Ο Thundercat για παράδειγμα, βρίσκει την ευκαιρία να groove-άρει θυμίζοντας Daft Punk, ενώ ο Kevin Parker των Tame Impala και ο Bootie Brown των Pharcyde ανταλλάσσουν ρίμες σε ένα synth-pop banger που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε ένα άλμπουμ των Tame Impala.

Melanie Martinez - 'Portals'

Η dark pop τραγουδίστρια από το Λος Άντζελες ανακάλυψε μια νέα πηγή έμπνευσης: ένα φανταστικό πλάσμα που μοιάζει με νεράιδα, με τέσσερα μάτια και ροζ δέρμα, παγιδευμένο ανάμεσα στον κόσμο μας και τη μετά θάνατον ζωή. Με βάση αυτό τον χαρακτήρα, γράφει τους βαθύτερους, πιο εσωστρεφείς στίχους της και διευρύνει τα μουσικά της όρια πέρα από τα συνηθισμένα. Μουσικά, η Martinez απομακρύνεται από τους γνώριμους alt-pop τόνους της και στρέφεται σε pop-rock μελωδίες, με δυνατά ντραμς και πιο έντονα φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα αβίαστα πρωτότυπο και εκλεπτυσμένο άλμπουμ, που την παρουσιάζει ως μια καλλιτέχνιδα που δεν φοβάται να κάνει reset και να δοκιμαστεί σε νέα, πιο περίπλοκα μουσικά μονοπάτια.

Metallica - '72 Seasons'

Στο δωδέκατο στούντιο άλμπουμ τους, οι Metallica θυμούνται τα πρώτα χρόνια τους, όταν όλα ήταν "full speed or nothin'", ένας στίχος από το ντεμπούτο της μπάντας του 1983, Kill 'Em All, τον οποίο χρησιμοποιεί ξανά ο Hetfield στο ‘Lux Æterna’ του “72 Seasons”, αλλά και την αίσθηση "broken, beat, and scarred", στίχος από το Death Magnetic του 2008 που εμφανίζεται ξανά στο βαρύ ‘Room of Mirrors’. Οι Metallica ήταν πάντα κορυφαίοι στα βαριά, γεμάτα groove κιθαριστικά riffs και στις πολύπλοκες μουσικές ενορχηστρώσεις, αλλά τώρα, οπλισμένοι με πάνω από 40 χρόνια εμπειρίας, η μουσική τους είναι πιο ώριμη και στοχευμένη.

Gracie Abrams - 'Good Riddance'

Στο εκπληκτικό ντεμπούτο της, ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα αστέρια της ποπ μουσικής δοκιμάζεται σε πολλά μέτωπα και τα καταφέρνει εξαιρετικά. Χαρακτηρισμένη ως η "μελαγχολική μάγισσα της Gen Z" από το Rolling Stone νωρίτερα φέτος, η Abrams μεταφέρει τα συναισθήματα της γενιάς της σε έναν μοναδικό ήχο που χαρακτηρίζεται από συγκρατημένες αλλά ισχυρές μελωδίες οι οποίες, ποτισμένες με θλίψη και μελαγχολία,  δημιουργούν ισχυρό αντίκτυπο. Μπορεί η φωνή της Abrams να είναι απαλή και ευαίσθητη, μπορεί να τραγουδάει ακόμα και για το μπλοκάρισμα ενός πρώην στα social, αλλά είναι η ικανότητά της να μεταφέρει έντονα συναισθήματα με έναν ψιθυριστό, σχεδόν αγγελικό τόνο που τη διακρίνει από τους άλλους καλλιτέχνες του είδους της bedroom-pop.